Gabriele Ferretti

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	27 maja 1827
Konsekrator	Carlo Odescalchi
Współkonsekratorzy	Lorenzo Girolamo Mattei; Antonio Baldini
Konsekrowani biskupi
Benedetto Terenzio	4 czerwca 1837
Giuseppe Iannuzzi	25 czerwca 1843
Giovanni Francesco Cometti Rossi	28 stycznia 1844
Antonio Maria Stromillo	16 lutego 1845
Gaetano Brinciotti	7 września 1851
Angelo Robino	3 lipca 1853
Giovanni Battista Siciliani	26 czerwca 1859
Luigi Riccio	26 czerwca 1859
Francesco Saverio d’Ambrosio	26 czerwca 1859
Giuseppe Teta	26 czerwca 1859
Współkonsekrowani biskupi
Francesco Iovinelli	4 sierpnia 1833
Giovanni Domenico di Guido	4 sierpnia 1833
Benedetto Cappelletti	15 sierpnia 1833
Gaetano Baluffi	18 sierpnia 1833
Nicola Giuseppe Ugo	19 maja 1839
Castruccio Castracane degli Antelminelli	11 lutego 1844
Niccola Clarelli Paracciani	11 lutego 1844
Paolo Polidori	11 lutego 1844
Antonio Maria Cagiano de Azevedo	11 lutego 1844

Gabriele Ferretti
	Kardynał biskup
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1795 ; Ankona
Data i miejsce śmierci	13 września 1860 ; Rzym
Miejsce pochówku	?↗
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1847
	Arcybiskup Fermo
Okres sprawowania	1837-1842
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1 czerwca 1817
Sakra biskupia	27 maja 1827
Kreacja kardynalska	30 listopada 1838; Grzegorz XVI
Kościół tytularny	Ss. Quirico e Giulitta
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gabriele Ferretti (ur. 31 stycznia 1795 w Ankonie, zm. 13 września 1860 w Rzymie^[1]) – włoski kardynał.

Życiorys

Był synem hrabiego Liverotto Ferrettiego i Flavii Sperell^[1]. Studiował w Parmie, Sienie i Rzymie gdzie uzyskał stopień doktora teologii we wrześniu 1818^[1]. 1 czerwca 1817 przyjął święcenia kapłańskie i był kanonikiem bazyliki laterańskiej^[1]. 21 maja 1827 został wybrany biskupem Rieti, a sześć dni później przyjął sakrę^[2]. 29 lipca 1833 został wybrany arcybiskupem tytularnym Seleucji, a dzień później nuncjuszem w Sycylii^[2]. 19 maja 1837 został mianowany biskupem Montefiascone, lecz już 2 października przeniesiono go do arcybiskupstwa Fermo^[2].

30 listopada 1838 został kreowany kardynałem in pectore^[2]. Jego nominację ogłoszono 8 lipca 1839 i nadano mu kościół tytularny Ss. Quirico e Giulitta^[1]. Po trzech latach, 12 stycznia 1842 zrezygnował z archidiecezji Fermo^[2]. Wkrótce potem rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej i 14 marca 1843 został prefektem Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii^[1]. Od 17 lipca do 31 grudnia 1847 pełnił rolę sekretarza stanu, a od 18 marca 1852 został Wielkim Penitencjariuszem i pełnił tę rolę do śmierci^[1]. 12 września 1853 został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabiny^[2]. Od kwietnia 1854 przez roczną kadencję pełnił rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Ferretti, Gabriele. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Gabriele Cardinal Ferretti. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).

[FIU-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Ferretti, Gabriele. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).

[hierarchy-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Gabriele Cardinal Ferretti. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-04]. (ang.).

[3] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[2]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)