Roberto Ubaldini
| Kardynał prezbiter | |
 Roberto Ubaldini (1625) | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1578 |
| Data i miejsce śmierci |
22 kwietnia 1635 |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | |
| Okres sprawowania |
kwiecień 1605 |
| Biskup Montepulciano | |
| Okres sprawowania |
1 października 1607–2 października 1623 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
3 lutego 1608 |
| Wybór patriarchy |
1 października 160 |
| Kreacja kardynalska |
2 grudnia 1615 |
| Kościół tytularny |
S. Matteo in Merulana (3 kwietnia 1617) |
| Data konsekracji |
3 lutego 1608 | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Roberto Ubaldini (ur. w 1578 we Florencji[1], zm. 22 kwietnia 1635 w Rzymie[2]) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Marca Antonia Ubaldiniego i Lucrezii della Gherardesca[2]. Studiował nauki prawne w Perugii, a w Pizie uzyskał doktorat utroque iure[2]. W latach 1595-1605 był kanonikiem katedry we Florencji, a w latach 1606-1607 w bazylice watykańskiej[2]. Za krótkiego pontyfikatu Leona XI (kwiecień 1605), który był jego krewnym, stał na czele sekretariatu stanu[3].
20 sierpnia został mianowany nuncjuszem apostolskim we Francji[2]. 1 października 1607 wybrano go biskupem Montepulciano, lecz sakrę przyjął dopiero 3 lutego 1608[4]. 1 grudnia 1615 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Matteo in Merulana[4]. 18 lutego 1621 został mianowany prefektem Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego[3]. Sprawował tę funkcję aż do śmierci[5][6], jednak z przerwą od maja 1623 do 1627[7]. Był także członkiem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników, Kongregacji Konsystorialnej, Kongregacji Indeksu, Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (utworzonej w 1622), Kongregacji ds. Ceremoniału (utworzonej w 1627) oraz Trybunału Apostolskiej Sygnatury Łaski[8]
W 1623 zrezygnował z diecezji[4]. W tym samym roku został mianowany legatem w Bolonii i pozostał tam do 1627[2]. Od stycznia 1628 przez roczną kadencję był także kamerlingiem Kolegium Kardynałów[2].
Pod względem politycznym Ubaldini był przede wszystkim stronnikiem Wielkiego Księstwa Toskanii rządzonego przez jego dalekich krewnych Medyceuszy[3]. Za pontyfikatu Pawła V był klientem rodu Borghese, jednak później poróżnił się z kardynałem Scipione Caffarelli-Borghese i podczas konklawe 1623 zaliczany był do stronników kardynała Ludovico Ludovisiego[9]. Pobierał pensję zarówno od Hiszpanii, jak i od Francji[3]. W 1632 poparł protest hiszpańskiego ambasadora Gaspara de Borja y Velasco przeciwko profrancuskiej polityce papieża Urbana VIII; wskutek tego popadł w niełaskę i nie odzyskał już nigdy swej pozycji w Kurii Rzymskiej[2].
Roberto Ubaldini zmarł w Rzymie w wieku 57 lat.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Maria Gemma Paviolo: I Testamenti dei Cardinali: Roberto Ubaldini (1578-1635). Lulu.com, 2015. ISBN 978-1-326-28957-7.
- ↑ a b c d e f g h Ubaldini, Roberto. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-20]. (ang.).
- ↑ a b c d Ubaldini, Roberto. REQUIEM - DATENBANK, Prosopographie. [dostęp 2013-10-23]. (niem.).
- ↑ a b c Roberto Cardinal Ubaldini. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-20]. (ang.).
- ↑ Lorenzo Cardella: Memorie storiche de' cardinali della santa Romana chiesa. Tomo sesto. Rzym: Stamperia Pagliarini, 1793, s. 272.
- ↑ Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 192. ISBN 978-3451216534.
- ↑ Prefektami byli w tym czasie Cosimo de Torres od maja 1623 do 1626 i Bonifacio Bevilacqua w 1626–1627.
- ↑ Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 159. ISBN 978-3451216534.
- ↑ Ludwig von Pastor: History of the Popes. T. 28. London: 1938, s. 2-4. (ang.).
- ↑ w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII