Ignazio Busca
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
31 sierpnia 1731 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
12 sierpnia 1803 |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | |
| Okres sprawowania |
9 sierpnia 1796–18 marca 1797 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
20 sierpnia 1775 |
| Sakra biskupia |
17 września 1775 |
| Kreacja kardynalska |
30 marca 1789 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
17 września 1775 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Ignazio Busca (ur. 31 sierpnia 1731 w Mediolanie, zm. 12 sierpnia 1803 w Rzymie[1]) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził ze szlacheckiej rodziny, był synem Lodovica Busci i Bianci Arconati Visconti[1]. Studiował na Sapienzy, gdzie w 1759 uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po ukończeniu studiów został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej, a następnie gubernatorem Rieti[1]. 20 sierpnia 1775 przyjął sakrament święceń[2]. 11 września tego samego roku został wybrany arcybiskupem tytularnym Hims, a sześć dni później przyjął sakrę[2]. Dzień później został nuncjuszem apostolskim we Flandrii[1]. Podczas pełnienia misji w Belgii, podlegało mu 7 regionów, jednak edykty cesarza Józefa II doprowadziły do rozszerzenia władzy Busci, zreformowały podział administracyjny i dzięki nim utworzono Główne Seminarium Duchowne w Leuven[1]. Od 1775 do 1785 był także wikariuszem apostolskim w Holandii, a od 1785 do czasu promocji kardynalskiej – gubernatorem Rzymu i wicekamerlingiem Kościoła Rzymskiego[1].
30 marca 1789 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Mariae de Pace[2]. Od 1791 przez roczną kadencję pełnił rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów[1]. 9 sierpnia 1796 został mianowany sekretarzem stanu; jego polityka stała się pretekstem do pierwszej inwazji Francji na Rzym, którą zakończył dopiero pokój w Tolentino w marcu 1797[1]. Państwo Kościelne było zmuszone do zapłacenia też sporego odszkodowania finansowego i oddania eksklaw w Awinionie i hrabstwie Venaissin[1]. W wyniku kolejnych niekorzystnych dla Kościoła posunięć (m.in. negocjacji z hiszpańską królową Marią Ludwiką Burbon-Parmeńską), 9 marca 1797 kardynał Busci złożył na ręce papieża rezygnację[1]. Papież początkowo ją odrzucił, lecz 15 marca Busci ponownie podał się do dymisji, która została zaakceptowana 3 dni później[1]. Podczas drugiej inwazji francuskiej majątek Busci został rozgrabiony, a on sam uciekł do Palermo[1]. 2 grudnia 1800 został prefektem Kongregacji Dobrego Rządu[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII