Język dalmatyński
| Obszar |
Chorwacja (Dalmacja), Czarnogóra (Kotor) | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
język wymarły w 1898 | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| UNESCO | 6 wymarły↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-1 | ro | ||||
| ISO 639-2 | roa | ||||
| ISO 639-3 | dlm | ||||
| IETF | dlm | ||||
| Glottolog | dalm1243 | ||||
| Występowanie | |||||
 Miasta i wyspy, gdzie mówiono w języku dalmatyńskim | |||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język dalmatyński – wymarły język z grupy romańskiej (podgrupa italoromańska), używany w średniowieczu w kilku miastach na wybrzeżu Dalmacji: Dubrownik (dalmat.: Ragusa), Split (Spalato), Zadar (Zara) i Trogir (Trau) oraz na wyspach: Cres (dalmat.: Crepsa), Krk (Vikla) i Rab (Arba), a także w jednej miejscowości w obecnej Czarnogórze – Kotorze (Cattaro).
Do końca XVI wieku wyszedł nieomal z użycia, wyparty przez język wenecki i język chorwacki, jedynie na wyspie Krk przetrwał aż do 10 czerwca 1898, kiedy zmarł ostatni użytkownik tego języka – Tuone Udaina. Dalmatyński posiadał dwie grupy dialektów: południowe – raguzańskie i północne – wiklańskie. Najbardziej zbliżony był do języka istriockiego.
