Jan Zachwatowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Zachwatowicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 marca 1900
Gatczyna

Data i miejsce śmierci

18 sierpnia 1983
Warszawa

profesor nauk technicznych
Specjalność: architektura i konserwacja zabytków
Doktorat

1936

Profesura

1946

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek krajowy czynny

Uczelnia

Politechnika Warszawska

Okres zatrudn.

1930-1975

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Order Sztandaru Pracy I klasy
Multimedia w Wikimedia Commons
Tablica pamiątkowa na placu Zamkowym w Warszawie
Kamień upamiętniający Jana Zachwatowicza przy stołecznym Barbakanie
Fasada katedry św. Jana w Warszawie zaprojektowana przez Jana Zachwatowicza
Pomnik Jana Zachwatowicza w Warszawie

Jan Zachwatowicz (ur. 4 marca 1900 w Gatczynie, zm. 18 sierpnia 1983 w Warszawie) – polski architekt, profesor Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Znawca historii architektury polskiej. Generalny konserwator zabytków w latach 1945–1957. Laureat Honorowej Nagrody SARP w 1971.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wincentego Zachwatowicza i Jadwigi Małgorzaty Eggert[1].

Ukończył studia w Instytucie Inżynierów Cywilnych w Petersburgu. Po przybyciu do Warszawy nostryfikował dyplom architekta na Politechnice Warszawskiej, gdzie został asystentem przy Katedrze Rysunku Odręcznego prof. Zygmunta Kamińskiego, z którym współpracował szereg lat, realizując różne zamówienia rysunkowe (m.in. projekt wizerunku Orła Białego, przypisywany odtąd prof. Kamińskiemu). W roku 1929 zawarł związek małżeński ze studiującą również na Wydziale Architektury PW Marią Chodźkówną, córką Witolda Chodźki.

W 1930 roku został asystentem, a następnie adiunktem w Zakładzie Architektury Polskiej, założonym przez prof. Oskara Sosnowskiego, grupującym wielu wybitnych naukowców różnych specjalności – historyków sztuki, architektów, historyków. Jego celem było pogłębianie wiedzy na temat zabytków w Polsce, m.in. badania naukowe i publikacje, a także włączanie do tych działań studentów Wydziału Architektury przez dokonywanie prac inwentaryzacyjnych w czasie obozów wakacyjnych. Zdobyte w ten sposób materiały stały się nieocenionym skarbem m.in. w ratowaniu i odbudowie obiektów zniszczonych w czasie II wojny światowej. W 1936 obronił pracę doktorską poświęconą Twierdzy Zamość. Wskutek śmierci prof. Sosnowskiego na początku wojny w październiku 1939 roku Jan Zachwatowicz przejął jego obowiązki, kierując Zakładem przez cały czas okupacji, prowadząc tajne zajęcia i chroniąc dorobek Zakładu, również po powstaniu warszawskim 1944 roku. W czasie wojny działał w Delegaturze Rządu na Kraj, m.in. kierując pracami mającymi przygotować służby konserwatorskie do pracy po wojnie.

W 1945 został kierownikiem Wydziału Architektury Zabytkowej Biura Odbudowy Stolicy[2]. W latach 1945–1951 był jednocześnie Generalnym Konserwatorem Zabytków.

Znak obiektu zabytkowego autorstwa J. Zachwatowicza

Był członkiem Wydziału IV Polskiej Akademii Nauk, Stowarzyszenia Architektów Polskich, Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Towarzystwa Urbanistów Polskich, Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, także Królewskiego Instytutu Architektów Brytyjskich oraz Francuskiej Akademii Architektury, doktor h.c. Uniwersytetu w Hanowerze, członek honorowy Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków ICOMOS.

Był autorem wybranego na konkursie w Hadze (1954) międzynarodowego znaku obiektu zabytkowego, wykorzystywanego od tamtej pory dla oznaczania cennych miejsc i budynków.

Odznaczony w 1939 r. Krzyżem Walecznych, a po wojnie Krzyżem Komandorskim[3] i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, w 1954 w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki dostał Order Sztandaru Pracy I klasy[4]. Laureat wielu nagród, m.in. Nagrody Państwowej I stopnia, Nagrody Europejskiej za Ochronę Zabytków, Pierścienia Schinkla.

Był autorem koncepcji odbudowy Starego Miasta w Warszawie – wbrew pomysłom, aby pozostawić ten teren jako gruzowisko będące pomnikiem historii miasta, albo aby zabudować Stare Miasto nowoczesnymi blokami. Jest m.in. autorem, wspólnie z Marią i Kazimierzem Piechotkami[5], projektu odbudowy archikatedry św. Jana[6]. Pomimo tego, że była sprzeczna z doktryną konserwatorską, odbudowa Starego Miasta zyskała uznanie międzynarodowe i wpis na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

W 1946 roku kiedy w zrujnowanej Polsce toczyła się dyskusja o skali i formie powojennej odbudowy kraju Jan Zachwatowicz powiedział[7]:

Znaczenie zabytków przeszłości dla narodu z drastyczną jaskrawością uwypukliły doświadczenia lat ostatnich, kiedy Niemcy pragnąc zniszczyć nas jako naród, burzyli pomniki naszej przeszłości. Bo naród i pomniki jego kultury to jedno. Nie mogąc zgodzić się na wydarcie nam pomników kultury, będziemy je rekonstruowali, będziemy je odbudowywali od fundamentów, aby przekazać pokoleniom, jeżeli nie autentyczną to przynajmniej dokładną formę tych pomników, żywą w naszej pamięci i dostępną w materiałach. Za wszelką cenę trzeba było ratować przed ostateczną zagładą resztki dorobku kulturalnego, aby zaś te resztki miały jakiś sens i choć w pewnym stopniu mogły spełniać tę rolę, jaką wyznaczamy zabytkom w życiu narodu i w kształtowaniu jego kultury, należało dać im formę zbliżoną do ich formy właściwej. Oczywiście jest to w wysublimowanej nauce konserwatorskiej cofnięciem się o wiele dziesiątków lat, lecz na naszym gruncie jest jedynym sposobem postępowania. Kataklizm ostatniej wojny postawił sprawę jeszcze ostrzej. Z premedytacją wydarto całe stronice naszej historii, pisane kamiennymi zgłoskami architektury. Poczucie odpowiedzialności wobec przyszłych pokoleń domaga się odbudowy tego co nam zniszczono, odbudowy pełnej, świadomej tragizmu popełnianego fałszu historycznego.

W 1952 r. został członkiem korespondentem, a w 1958 r. członkiem rzeczywistym PAN[8].

W 1964 podpisał Kartę Wenecką określającą zasady konserwacji i restauracji zabytków architektury[9].

Jan Zachwatowicz był wraz z Janem Bogusławskim inicjatorem oraz autorem odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie dokonanej w latach 1971–1984[10]. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[11].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 166-6-25)[12].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Ochrona Zabytków w Polsce (1965)
  • Architektura Polska (1967)
  • Katedra Gnieźnieńska (praca zbiorowa 1968)
  • Sztuka Polska Przedromańska i Romańska do schyłku XIII w. (praca zbiorowa 1971)
  • Zamek Królewski w Warszawie (1972)

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Córkami Jana Zachwatowicza są Krystyna Zachwatowicz – scenograf i aktorka, żona Andrzeja Wajdy – oraz Katarzyna Zachwatowicz-Jasieńska – śpiewaczka (mezzosopran) oraz dydaktyk śpiewu. Mieszkał przy ul. Lwowskiej 7 w Warszawie.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jan Zachwatowicz. wielcy.pl. [dostęp 2012-05-11].
  2. ↑ Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 211−212. ISBN 978-83-280-3725-0.
  3. ↑ 29 października 1947 „za zasługi położone w zabezpieczeniu arcydzieł kultury polskiej” M.P. z 1947 r. nr 149, poz. 894, pkt 3.
  4. ↑ M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1356
  5. ↑ Bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela w Warszawie. SARP, 2012-12-04. [dostęp 2012-12-28].
  6. ↑ Paweł Giergoń: Kościół św. Jana – architektura. sztuka.net. [dostęp 2012-12-28]. (pol.).
  7. ↑ Program i zasady konserwacji zabytków. Biuletyn Historii Sztuki i Kultury, 1946.
  8. ↑ Zachwatowicz, Jan, [w:] Członkowie Polskiej Akademii Nauk [online], PAN [dostęp 2021-09-10].
  9. ↑ History of the Venice Charter, w: The Venice Charter / La Charte de Venise 1964-1994, ICOMOS 1994
  10. ↑ Jerzy S. Majewski: Zamek Królewski w Warszawie. Gazeta Wyborcza, 2016-01-24.
  11. ↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
  12. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JAN ZACHWATOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-18].
  13. ↑ Uchwała nr XIV/253/2011 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 14 kwietnia 2011 r. w sprawie nadania nazw ciągom pieszym w Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy. edziennik.mazowieckie.pl, Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego nr 76, poz. 2396. s. 14150–14151. [dostęp 2014-06-10].
  14. ↑ Pomnik Jana Zachwatowicza w Warszawie. architektura.muratorplus.pl. [dostęp 2021-01-06]. (pol.).
  15. ↑ Profesor Jan Zachwatowicz ma pomnik na Starówce. zabytki.um.warszawa.pl. [dostęp 2021-03-04]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Lech Krzyżanowski, Zachwatowicz Jan, [w:] Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, z. 1, Poznań, Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków, 2000, ISBN 83-900862-7-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Laureaci Honorowej Nagrody SARP
1966–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
2001–2010
2011–2020
2021–2030
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Zachwatowicz&oldid=72048792”