Umaga (wrestler)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Umaga
Ilustracja
Umaga (2009)
Imię i nazwisko

Edward Smith Fatu

Data i miejsce urodzenia

28 marca 1973
San Francisco

Data i miejsce śmierci

4 grudnia 2009
Houston

Przyczyna śmierci

atak serca

Współmałżonek

L.T. Fatu (2001–2009)

Dzieci

4

Rodzina

Anoaʻi

Kariera wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Armageddon 1
Eddie Fatu
Ekmo
Ekmo Fatu
Jamal
Osu Fatu
Umaga

Wzrost

193 cm

Masa ciała

159 kg

Zapowiadany z

Wyspy Samoa

Trenerzy

Afa Anoaʻi Sr.

Debiut

1995

Multimedia w Wikimedia Commons

Umaga, właśc. Edward Smith Fatu (ur. 28 marca 1973 na San Francisco, zm. 4 grudnia 2009 w Houston) – amerykański wrestler pochodzenia samoańskiego. Członek rodziny zawodowych zapaśników pochodzących z Samoa – rodziny Anoa’i. Dwukrotny posiadacz tytułu interkontynentalnego WWE Intercontinental Championship (2007) w federacji World Wrestling Entertainment (WWE).

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Początki kariery i World Wrestling Federation/Entertainment (1995 – 2003)[edytuj | edytuj kod]

Fatu rozpoczął treningi wrestlingu wraz ze swoim kuzynem Mattem Anoaʻi w 1995 w szkole zawodowych zapasów Wild Samoan Training Center[1] w Minneola na Florydzie prowadzonej przez członków rodziny Anoa’i. Jeszcze w 1995 zadebiutował w federacji wrestlingu założonej przez jego wuja Afę Anoa’i – World Xtreme Wrestling (WXW), a w kolejnych latach w innych promocjach niezależnych[2].

W 2001 wraz z Mattem Anoa’i podpisał kontrakt z World Wrestling Federation (późniejsze WWE) na występy w federacjach rozwojowych tej promocji. Pojawił się w Heartland Wrestling Association (HWA) gdzie występował pod pseudonimem Ekmo w tag teamie The Island Boyz u boku Matta Anoa’i i gdzie zdobyli tytuł HWA Tag Team Championship[3]. Następnie obaj występowali w Memphis Championship Wrestling (MCW), gdzie trzykrotnie sięgnęli po mistrzostwo MCW Southern Tag Team Championship.

W dniu 22 lipca 2002 Fatu zadebiutował w WWE podczas jednego z odcinków Raw jako Jamal wraz Mattem Anoa’i (występującym jako Rosey) w tag teamie 3-Minute Warning, gdzie odgrywali rolę „złych brutali”. Początkowo według storyline’u drużyna była enforcerami Erica Bischoffa i atakowała losowych wrestlerów WWE na jego życzenie[4], a także innych pracowników federacji jak konferansjerkę Lilian Garcię. We wrześniu 2002 w ramach drużyny 3-Minute Warning, Fatu rozpoczął feud z tag teamem Billy and Chuck – w tym samym czasie menedżerem 3-Minute Warning został Rico Constantino. Regularnie występował na Raw z Roseyem aż do czerwca 2003, kiedy Fatu rozstał się z WWE.

Total Nonstop Action Wrestling i All Japan Pro Wrestling (2003 – 2005)[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 2003 zadebiutował w promocji Total Nonstop Action Wrestling (TNA) jako Ekmo Fatu. Tam też utworzył tag team wraz z Sonnym Siakim[5]. W sierpniu 2004 opuścił TNA. Równocześnie pod koniec 2003 związał się z japońską federacją All Japan Pro Wrestling (AJPW) gdzie zaliczał kolejne występy jako Jamal. W AJPW wszedł w skład stajni Roughly Obsess and Destroy dowodzonej przez Takę Michinoku. Następnie występował w tag teamie z Taiyō Keą, z którym wygrał turniej World's Strongest Tag Determination League pokonując w finale zespół Kaz Hayashi i Satoshi Kojima. W styczniu 2005 Kea i Jamal sięgnęli po mistrzostwo AJPW World Tag Team Championship pokonując drużynę reprezentującą New Japan Pro-Wrestling – Hiroshi Tanahashi i Yutaka Yoshie[6]. W 2005 znalazł się w finale turnieju Champion Carnival jednak przegrał walkę z Kensuke Sasakim[7]. W grudniu 2005 opuścił AJPW bez większych osiągnięć[8].

Powrót do WWE i dalsza kariera (2005 – 2009)[edytuj | edytuj kod]

W grudniu 2005 ponownie podpisał kontrakt z WWE. Do telewizji powrócił dopiero na początku kwietnia 2006 pod nowym gimmickiem jako Umaga (co w Gagana Samoa oznacza koniec). Na ciele posiadał kilka tatuaży – w tym jeden wzór zdobiący jego twarz. W nowym gimmicku Fatu odgrywał rolę antagonisty – dzikiego Samoańczyka, który kontrolowany był tylko przez swojego menedżera – Armando Estradę. W swoim debiucie 3 kwietnia 2006 na Raw zaatakował Rica Flaira[9].

W połowie 2006 Umaga rozpoczął swoją serię zwycięstw pokonując m.in. Johna Cenę, Shawna Michaelsa i Triple H’a. Następnie rozpoczął feud z Kane’em, którego po serii ataków pokonał na gali Cyber Sunday (2006) w listopadzie 2006. Umaga pozostawał niepokonanym w kolejnych odcinkach Raw, dopiero po uwikłaniu się w rywalizację z Johnem Ceną, przegrał walkę o tytuł WWE Championship na gali New Year’s Revolution (2007)[10] w styczniu 2007 i tym samym zakończył swoją zwycięską passę, na którą złożyły się 34 wygrane walki w telewizji w okresie od kwietnia 2006 do stycznia 2007 – wtedy też zyskał przydomek Samoan Bulldozer (ang. Samoański Buldożer)[11]. Po przegranej z Ceną na New Year’s Revolution (2007), Umaga kontynuował feud z tym zawodnikiem.

W lutym 2007 został wybrany przez Vince’a McMahona na jego przedstawiciela w tzw. „Bitwie Miliarderów” (Battle of the Billionaires) pomiędzy McMahonem, a rzucającym mu wyzwanie Donaldem Trumpem. „Bitwa” ta miała mieć miejsce na gali WrestleMania 23. Po tym jak McMahon wyznaczył go na swojego reprezentanta, Umaga otrzymał prawo walki o tytuł WWE Intercontinental Championship przeciwko Jeffowi Hardy’emu. Walkę o mistrzostwo interkontynentalne wygrał w odcinku Raw z 19 lutego 2007[12]. Kolejno wszedł w rywalizację z Bobbym Lashleyem, który został reprezentantem Donalda Trumpa. Na gali WrestleMania 23 Umaga przegrał walkę z Lashleyem, przez co Vince McMahon przegrał zakład hair vs. hair[13] i po starciu został ogolony na łyso[14]. W połowie kwietnia 2007 stracił mistrzostwo interkontynentalne na rzecz Santino Marelli. Dalej występował jako enforcer Vince’a i Shane’a McMahonów i prowadził rywalizację z Bobbym Lashleyem w brandzie ECW. Od czerwca 2007 rywalizował z Santino Marellą, którego 2 lipca 2007 pokonał podczas odcinka Raw, zdobywając po raz drugi mistrzostwo WWE Intercontinental Championship[15]. Na początku września 2007 stracił WWE Intercontinental Championship na rzecz Jeffa Hardy’ego. Na przełomie września i października 2007 rozpoczął rywalizację z Triple H’em. Pod koniec listopada 2007 jego drużyna (Team Umaga) zmierzyła się z drużyną Triple H’a (Team Triple H) na gali Survivor Series (2007). Team Umaga uległ drużynie Triple H’a w 4-on-5 handicap matchu. Na początku 2008 przeniósł rywalizację na Batistę, z którym się zmierzył podczas gali WrestleMania XXIV, przegrywając starcie[16].

Pod koniec czerwca 2008 został przeniesiony na SmackDown w ramach draftu. W sierpniu 2008 uległ kontuzji więzadła krzyżowego tylnego przez co pauzował w występach przez kilka miesięcy. Powrócił 30 stycznia 2009 podczas jednego z odcinków SmackDown. Od maja 2009 prowadził rywalizację z CM Punkiem. Najpierw pokonał Punka na gali Judgment Day (2009), a następnie przegrał z nim na Extreme Rules (2009) – była to jego ostatnia walka jaką stoczył w WWE[17]. W dniu 8 czerwca 2009 WWE podało na swojej stronie internetowej informację o rozwiązaniu z nim kontraktu[18]. Później ujawniono, że naruszył zasady programu „Talent Wellness”. Z powodu braku współpracy i odmowy podjęcia leczenia odwykowego został zwolniony z WWE[19].

W lipcu 2009 pojawił się w portorykańskiej federacji World Wrestling Council (WWC). W listopadzie 2009 występował podczas tournée Hulka Hogana po Australii o nazwie Hulkamania: Let The Battle Begin[20].

Tytuły i osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Życie osobiste i śmierć[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z L.T., z którą doczekał się czwórki dzieci[21]. Jeden z jego synów, Zilla, zadebiutował jako wrestler w lipcu 2023[22]. Miał dwóch starszych braci, którzy również byli wrestlerami – Sama i Solofę (znanego jako Rikishi). Był wujkiem Jimmy’ego i Jeya Uso, występujących w tag teamie The Usos, a także kuzynem wielu innych wrestlerów takich jak: Yokozuna, The Rock, Rosey (Matt Anoa’i) i Roman Reigns.

Pod koniec lipca 2007 periodyki takie jak Sports Illustrated, New York Daily News i The Washington Post wymieniły Umagę w swoich artykułach jako jednego z zawodników wrestlingu, którzy kupowali medykamenty przez tzw. „apteki internetowe” (ang. online pharmacy) co stanowiło pogwałcenie polityki WWE o nazwie „Talent Wellness”. W szczególności artykuły odnosiły się do tego, że Fatu otrzymywał somatotropinę – hormon wzrostu, między lipcem a grudniem 2006 – po tym jak WWE ustanowiła program zakazujący przyjmowania leków ze źródeł internetowych[23]. W czerwcu 2009 Fatu po raz kolejny naruszył zasady programu „Talent Wellness”. Z powodu braku współpracy i odmowy uczęszczania na odwyk został zwolniony z kontraktu w federacji WWE[19].

W dniu 4 grudnia 2009 Fatu został znaleziony przez swoją żonę w ich domu w Houston. Fatu był nieprzytomny, przy czym jego żona zauważyła dodatkowo u niego krwotok z nosa. Po przewiezieniu do szpitala, sanitariusze stwierdzili u niego atak serca, po czym został podłączony do aparatury podtrzymującej życie. Następnie doznał drugiego ataku serca, po którym zmarł tego samego dnia ok. godziny 17:00 CST w wieku 36 lat. Raporty toksykologiczne wykazały, że w organizmie wrestlera znajdowały się takie substancje jak: hydrokodon (środek przeciwbólowy), karyzoprodol (lek Soma – środek zwiotczający mięśnie) i diazepam (lek Valium). Ustalono, że połączenie wielokrotnego zażycia różnych leków przez Fatu wraz z jego złym stanem zdrowia ostatecznie doprowadziło do jego śmierci[24].

Rekord w Luchas de Apuestas[edytuj | edytuj kod]

Wygrany Przegrany Lokalizacja Wydarzenie Data Źródło
Bobby Lashley (włosy Donald Trumpa) Umaga (włosy Vince’a McMahona) Detroit, Michigan WrestleMania 23 1 kwietnia 2007 [25]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Samoan Dynasty, wildsamoan.com, [dostęp 2021-10-04].
  2. ↑ Matches per Promotion and Year, cagematch.net, [dostęp 2021-10-04].
  3. ↑ Umaga – lista walk w HWA, cagematch.net, [dostęp 2021-10-04].
  4. ↑ 10 Awesome WWE Gimmicks That Were Dropped Way Too Soon – 7. Three Minute Warning, whatculture.com, [dostęp 2021-07-25].
  5. ↑ Umaga – lista walk w TNA w 2003, cagematch.net, [dostęp 2021-10-04].
  6. ↑ Taiyō Kea & Jamal, wrestling-titles.com, [dostęp 2021-10-04].
  7. ↑ AJPW Champion Carnival 2005 – Tag 7, cagematch.net, [dostęp 2021-10-04].
  8. ↑ Umaga – lista walk w AJPW w 2005, cagematch.net, [dostęp 2021-10-04].
  9. ↑ WWE Raw results April 3, 2006, onlineworldofwrestling.com, [dostęp 2021-10-05].
  10. ↑ New Year’s Revolution 2007, prowrestlinghistory.com, [dostęp 2021-10-05].
  11. ↑ WWE Scrapbook: Paying Homage to the Samoan Bulldozer; Umaga Part 1, bleacherreport.com, [dostęp 2021-10-05].
  12. ↑ WWE RAW RESULTS February 19, 2007, onlineworldofwrestling.com, [dostęp 2021-10-04].
  13. ↑ WrestleMania 23, prowrestlinghistory.com, [dostęp 2021-10-05].
  14. ↑ WrestleMania 23, wwe.com, [dostęp 2021-10-05].
  15. ↑ WWE Raw results July 2, 2007, onlineworldofwrestling.com, [dostęp 2021-10-05].
  16. ↑ Batista vs. Umaga, wwe.com, [dostęp 2021-10-05].
  17. ↑ Extreme Rules PPV Results – 6/7/09, wrestleview.com, [dostęp 2021-10-05].
  18. ↑ Umaga released, wwe.com, [dostęp 2021-10-05].
  19. ↑ a b Wrestlers grapple with problems in, out of the ring, cnn.com, [dostęp 2021-10-04].
  20. ↑ Hulkamania Let The Battle Begin Tour – Tag 1, cagematch.net, [dostęp 2021-10-04].
  21. ↑ Wrestler ‘Umaga’ Edward Fatu dies of heart attack, friend says, cnn.com, [dostęp 2021-10-04].
  22. ↑ Zilla Fatu, The Son Of WWE Legend Umaga, Makes His Wrestling Debut, thesportster.com, [dostęp 2023-08-04].
  23. ↑ FOURTEEN WRESTLERS TIED TO PIPELINE, wrestlingfigs.com, [dostęp 2021-10-04].
  24. ↑ Eddie „Umaga” Fatu’s Autopsy and Toxicology Report Revealed, bleacherreport.com, [dostęp 2021-10-04].
  25. ↑ Full WrestleMania 23 results | WWE [online], www.wwe.com [dostęp 2017-11-27] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Posiadacze WWE Intercontinental Championship
1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Umaga_(wrestler)&oldid=73164765”