Kreacjonizm młodej Ziemi: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
z Forslund&19
Linia 40: Linia 40:
[[Plik:Pakicetus BW.jpg|thumb|''[[Pakicetus]]'' wykazuje cechy pośrednie między późniejszymi zamieszkującymi oceany waleniami, a ich lądowymi przodkami]]
[[Plik:Pakicetus BW.jpg|thumb|''[[Pakicetus]]'' wykazuje cechy pośrednie między późniejszymi zamieszkującymi oceany waleniami, a ich lądowymi przodkami]]
* brak bezspornych [[Formy przejściowe|form pośrednich]] potwierdzających ewolucję darwinowską{{odn|Figas-Skrzypulec|2012|s=133}}. Ewolucja przebiega stopniowo, dzięki niewielkim zmianom{{odn|Futuyma|2008|s=49}}. Wobec tego w zapisie kopalnym powinno się obserwować organizmy obrazujące to stopniowe zachodzenie zmian. Istotnie analiza skamieniałości [[człowiekowate|człowiekowatych]] pokazuje stopniowe zmiany kształtu i pojemności czaszki, postawy wyprostowanej, budowy dłoni czy stóp{{odn|Futuyma|2008|s=545}}. Inny przykład dostarczający licznych form pośrednich stanowi [[ewolucja waleni]]. Wyniki badań paleontologicznych, morfologicznych, embriologicznych i molekularnych wskazują na ich przodków ssaki [[parzystokopytne]]{{r|Graur&Higgins94}}, najbliższego [[ostatni wspólny przodek|wspólnego przodka]] dzielą z [[hipopotamowate|hipopotamami]]{{r|Irwin&Árnason94}}. W zapisie kopalnym widać wpierw formy przypominające bardziej pierwotne parzystokopytne, jak ''[[Indohyus]]''{{r|Indohyus}}, potem zachowujące jeszcze wiele cech lądowych, jak palcochodny ''[[Pakicetus]]'' o prymitywnej budowie ucha{{r|Pakicetus}}, następnie [[Ambulocetidae]] prowadzące półwodny tryb życia w lagunach czy estuariach, potrafiące sprawnie zarówno chodzić, jak pływać, oraz zamieszkujące płytkie morza [[Remingtonocetidae]] o wydłużonym ciele i bardziej pełnomorskie [[Protocetidae]], jak ''[[Rodhocetus]]'' o krótkich kończynach i palcach połączonych prawdopodobnie [[błona pławna|błoną pławną]]{{r|Thewissen&Williams02}}. W końcu [[Basilosauridae]] czy [[Dorudontidae]] reprezentują już walenie ograniczone wyłącznie do środowiska wodnego{{r|Thewissen&01}},
* brak bezspornych [[Formy przejściowe|form pośrednich]] potwierdzających ewolucję darwinowską{{odn|Figas-Skrzypulec|2012|s=133}}. Ewolucja przebiega stopniowo, dzięki niewielkim zmianom{{odn|Futuyma|2008|s=49}}. Wobec tego w zapisie kopalnym powinno się obserwować organizmy obrazujące to stopniowe zachodzenie zmian. Istotnie analiza skamieniałości [[człowiekowate|człowiekowatych]] pokazuje stopniowe zmiany kształtu i pojemności czaszki, postawy wyprostowanej, budowy dłoni czy stóp{{odn|Futuyma|2008|s=545}}. Inny przykład dostarczający licznych form pośrednich stanowi [[ewolucja waleni]]. Wyniki badań paleontologicznych, morfologicznych, embriologicznych i molekularnych wskazują na ich przodków ssaki [[parzystokopytne]]{{r|Graur&Higgins94}}, najbliższego [[ostatni wspólny przodek|wspólnego przodka]] dzielą z [[hipopotamowate|hipopotamami]]{{r|Irwin&Árnason94}}. W zapisie kopalnym widać wpierw formy przypominające bardziej pierwotne parzystokopytne, jak ''[[Indohyus]]''{{r|Indohyus}}, potem zachowujące jeszcze wiele cech lądowych, jak palcochodny ''[[Pakicetus]]'' o prymitywnej budowie ucha{{r|Pakicetus}}, następnie [[Ambulocetidae]] prowadzące półwodny tryb życia w lagunach czy estuariach, potrafiące sprawnie zarówno chodzić, jak pływać, oraz zamieszkujące płytkie morza [[Remingtonocetidae]] o wydłużonym ciele i bardziej pełnomorskie [[Protocetidae]], jak ''[[Rodhocetus]]'' o krótkich kończynach i palcach połączonych prawdopodobnie [[błona pławna|błoną pławną]]{{r|Thewissen&Williams02}}. W końcu [[Basilosauridae]] czy [[Dorudontidae]] reprezentują już walenie ograniczone wyłącznie do środowiska wodnego{{r|Thewissen&01}},
* biochemiczne różnice pomiędzy [[białka]]mi różnych gatunków{{odn|Wieland|1994|s=}},
* biochemiczne różnice pomiędzy [[białka]]mi różnych gatunków{{odn|Wieland|1994|s=}}, wynikające z ewolucji białek, w tym ewolucji architektury domen białkowych{{r|Forslund&19}},
* brak wiarygodności ewolucyjnego datowania, wynikającej z ogromnych różnic wieku w datowaniu różnymi metodami{{odn|Figas-Skrzypulec|2012|s=133}}{{odn|Wieland|1994|s=}},
* brak wiarygodności ewolucyjnego datowania, wynikającej z ogromnych różnic wieku w datowaniu różnymi metodami{{odn|Figas-Skrzypulec|2012|s=133}}{{odn|Wieland|1994|s=}},
* brak zaobserwowania wzrostu „przekazywanej” [[Informacja genetyczna|informacji]] (instrukcji) i nowych użytecznych struktur w przekazywaniu genów{{odn|Wieland|1994|s=}},
* brak zaobserwowania wzrostu „przekazywanej” [[Informacja genetyczna|informacji]] (instrukcji) i nowych użytecznych struktur w przekazywaniu genów{{odn|Wieland|1994|s=}},
Linia 99: Linia 99:
<ref name=Feduccia02>{{cytuj pismo |nazwisko=Feduccia |imię=Alan | autor link = Alan Feduccia |rok=2002 |tytuł=Birds are dinosaurs: simple answer to a complex problem |czasopismo=The Auk |wolumin=119 |strony=1187–1201 |doi=10.1642/0004-8038(2002)119&#91;1187:BADSAT&#93;2.0.CO;2 |wydanie=4}}</ref>
<ref name=Feduccia02>{{cytuj pismo |nazwisko=Feduccia |imię=Alan | autor link = Alan Feduccia |rok=2002 |tytuł=Birds are dinosaurs: simple answer to a complex problem |czasopismo=The Auk |wolumin=119 |strony=1187–1201 |doi=10.1642/0004-8038(2002)119&#91;1187:BADSAT&#93;2.0.CO;2 |wydanie=4}}</ref>
<ref name="Fliegel&Menezes20">{{Cytuj | autor = Brian E. Fliegel, Ritesh G. Menezes | tytuł = Anatomy, Thorax, Cervical Rib | wydawca = StatPearls Publishing | data = 2020 | pmid = 31082045 | język = en}}</ref>
<ref name="Fliegel&Menezes20">{{Cytuj | autor = Brian E. Fliegel, Ritesh G. Menezes | tytuł = Anatomy, Thorax, Cervical Rib | wydawca = StatPearls Publishing | data = 2020 | pmid = 31082045 | język = en}}</ref>
<ref name="Forslund&19">{{Cytuj | autor = Sofia K Forslund, Mateusz Kaduk, Erik L L Sonnhammer | tytuł = Evolution of Protein Domain Architectures | czasopismo = Methods Mol Biol | wolumin = 1910 | data = 2019 | s = 469-504 | doi = 10.1007/978-1-4939-9074-0_15 | pmid = 31278674 | język = en}}</ref>
<ref name="Graur&Higgins94">{{Cytuj pismo | autor = Dan Graur & Desmond G. Higgins | tytuł = Molecular evidence for the inclusion of cetaceans within the order Artiodactyla. | czasopismo = Molecular Biology and Evolution | wolumin = 11 | strony = 357-64 | język = en | data = 1994 | url = https://pdfs.semanticscholar.org/96a9/1f37c3009157cf6f3eb61085a7f4ec8d4790.pdf}}</ref>
<ref name="Graur&Higgins94">{{Cytuj pismo | autor = Dan Graur & Desmond G. Higgins | tytuł = Molecular evidence for the inclusion of cetaceans within the order Artiodactyla. | czasopismo = Molecular Biology and Evolution | wolumin = 11 | strony = 357-64 | język = en | data = 1994 | url = https://pdfs.semanticscholar.org/96a9/1f37c3009157cf6f3eb61085a7f4ec8d4790.pdf}}</ref>
<ref name="Hildebrand&91">{{Cytuj | autor = Alan R. Hildebrand; Glen T. Penfield; David A. Kring; Mark Pilkington; Antonio Camargo Z.; Stein B. Jacobsen; William V. Boynton | tytuł = Chicxulub Crater: A possible Cretaceous/Tertiary boundary impact crater on the Yucatán Peninsula, Mexico | url = https://pubs.geoscienceworld.org/gsa/geology/article-abstract/19/9/867/205322 | czasopismo = Geology | wolumin = 19 | numer = 9 | data = 1991 | s = 867–871 | język = en}}</ref>
<ref name="Hildebrand&91">{{Cytuj | autor = Alan R. Hildebrand; Glen T. Penfield; David A. Kring; Mark Pilkington; Antonio Camargo Z.; Stein B. Jacobsen; William V. Boynton | tytuł = Chicxulub Crater: A possible Cretaceous/Tertiary boundary impact crater on the Yucatán Peninsula, Mexico | url = https://pubs.geoscienceworld.org/gsa/geology/article-abstract/19/9/867/205322 | czasopismo = Geology | wolumin = 19 | numer = 9 | data = 1991 | s = 867–871 | język = en}}</ref>

Wersja z 14:13, 11 maj 2020

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Kreacjonizm młodej Ziemi – forma kreacjonizmu uznająca, że Bóg w krótkim czasie (np. tygodnia) działając bezpośrednio doprowadził do zaistnienia wszystkiego co istnieje. Nowe rodzaje stworzeń (baraminy) powstały nie jako modyfikacje już wcześniej istniejących, ale były specjalnie stworzone przez Boga. Każdy rodzaj stworzenia jest całkowicie odrębny od innych[1].

Ta forma kreacjonizmu jest uznawana za najbardziej zgodną z dosłownym odczytaniem biblijnego opisu stworzenia, ale najbardziej sprzeczną z ewolucjonizmem[1]. Kreacjoniści młodej Ziemi najczęściej uznają, że wszystko zostało stworzone około 6 do 10 tysięcy lat temu, może nieco więcej[2]. Kreacjonizm jest ściśle powiązany z ruchem inteligentnego projektu[3].

Do ważniejszych organizacji kreacjonizmu młodej Ziemi należą: Creation Ministries International, Answers in Genesis i Institute for Creation Research[4].

Historia i rozwój

Wielcy naukowcy, tacy jak Kepler i Newton, nie stronili od Biblii jako podstawy do określania wieku świata. Nie byli w tym zamiarze odosobnieni. Podobne zadanie stawiali sobie liczni teologowie, zwłaszcza protestanccy. Jednym z najbardziej wpływowych okazał się anglikański biskup James Ussher (1581-1656), według którego Ziemia została stworzona 22 października 4004 r. p.n.e., w sobotę, o szóstej wieczorem. Również w pierwszym wydaniu Encyklopedii Britannica z 1771 roku można było przeczytać, że świat został stworzony w roku zero, czyli 4007 lat p.n.e.[5]

Posługiwanie się Biblią w celu ustalenia wieku wszechświata we wczesnej nowożytności (XVI-XIX w.) było powszechną praktyką, nie tylko wśród teologów, ale i przyrodników. W 1830 r. William Hales opublikował dzieło, w którym zamieścił listę stu dwudziestu autorytetów nauki i teologii wraz z ich szacunkami wieku wszechświata. Wyniki ich obliczeń wahały się między 6984 a 3616 lat przed Chrystusem[5].

Jednak rozwój metody naukowej zapoczątkowany w XVI wieku oraz ekspansja wiedzy przyrodniczej przyczyniły się do coraz większego zainteresowania historią naturalną. Pod koniec XVIII wieku wiele się zmieniło. Poczynając od szkockiego geologa Jamesa Huttona (1726-1797), w przyrodoznawstwie zaczęło krążyć alternatywne datowanie Ziemi. Nowa metoda była oparta nie na Piśmie Świętym, lecz na obserwacji przyrody – najpierw osadów morskich (jak w przypadku Huttona), w późniejszych wiekach warstw kopalnych, a w końcu kosmicznego promieniowania tła i rozpadu pierwiastków promieniotwórczych (np. datowanie radiowęglowe)[5].

Na początku XIX wieku geolodzy ustalili, że Ziemia jest stara, a globalna powódź Noego była nie do utrzymania na podstawie danych osadowych. Konkluzjom tym sprzeciwiło się przez pewien czas kilku „geologów biblijnych”, ale nawet ta opozycja wymarła w kręgach edukacyjnych, zarówno świeckich, jak i religijnych, zanim Darwin opublikował Origin of Species w 1859 roku[3].

Konserwatywny teologiczny sprzeciw wobec ewolucji był widoczny pod koniec XIX wieku. Na przykład w 1874 roku Charles Hodge zapytał: „czym jest darwinizm?” i stwierdził: „to ateizm”. Jednakże, chociaż konserwatywni ewangelikalni często wskazywali na dyskomfort z powodu ewolucji, sprzeciw ten nie był zorganizowany ani szczególnie głośny. Ewolucja stała się dominującym zagadnieniem dopiero na przełomie lat 1910 i 20. Spory denominacyjne między modernistycznymi a fundamentalistycznymi poglądami na Biblię połączyły się z większymi podziałami kulturowymi, takimi jak spór o amerykańską interwencję w I wojnie światowej[3].

W latach dwudziestych XX wieku ewolucja była od dawna podstawową teorią w naukach biologicznych i dlatego została włączona do podręczników biologii. Widząc, że wpływy, które zepsuły Niemcy i środowisko akademickie, były teraz przenoszone do amerykańskich miast i rodzin poprzez edukację dzieci, fundamentaliści uznali to za "ostatnią słomkę". W tym czasie William Bryan rozpoczął ogólnokrajową krucjatę, aby zakazać nauczania ewolucji w szkołach średnich, i odniósł sukces w kilku stanach, w tym w Tennessee. W 1925 roku doszło do "procesu stulecia", gdy nauczyciel z Tennessee John T. Scopes zbuntował się wobec Ustawy Butlera. Uznaje się, że po przegranym procesie biblijny fundamentalizm upadł na długo, przynajmniej w sferze publicznej[3].

W XX wieku centrum światowego kreacjonizmu są Stany Zjednoczone[6]. Od drugiej połowy XX wieku kreacjonizm młodej Ziemi staje się dominującym stanowiskiem w kręgach tradycyjnych kreacjonistów[7]. Od tamtej pory – wraz z wpływem kultury amerykańskiej – ruchy kreacjonistyczne rozprzestrzeniły się na całym świecie. Zorganizowane ruchy kreacjonistyczne są przede wszystkim wytworem protestanckiego fundamentalizmu biblijnego i jako takie pojawią się wszędzie tam, gdzie ten styl fundamentalizmu staje się popularny. Przykładami są: Brazylia, Korea Południowa czy Europa Wschodnia[3].

Co więcej, ich idee przekraczają nie tylko granice geograficzne, lecz również wyznaniowe, znajdując oddźwięk wśród muzułmanów, katolików, prawosławnych oraz w Kościołach zielonoświątkowych[6]. W XXI wieku jedynymi wyjątkami są rozdarte wojną kraje muzułmańskie, które wykształciły własną formę islamskiego fundamentalistycznego sprzeciwu wobec ewolucji, chociaż duża grupa turecka skopiowała znaczną część swoich materiałów od amerykańskich kreacjonistów[3].

W latach 80. nauczanie kreacjonizmu pojawiło się w tureckich szkołach[8]. Liderem ruchu kreacjonistycznego w Turcji stał się Adnan Oktar[9]. Kreacjonizm zdobył także znaczne poparcie w niemieckojęzycznych krajach Europy[10]. W październiku 2006 ówczesna minister edukacji w Hesji, Karin Wolff, wyraziła pogląd, że „teoria stworzenia powinna być nauczana na lekcjach biologii jako teoria, podobnie jak teoria ewolucji”[11]. Także na rosyjskim rynku wydawniczym funkcjonują podręczniki biologii propagujące kreacjonizm[12].

Poglądy i krytyka

Kreacjoniści młodej Ziemi uważają skamieniałości dinozaurów (powyżej chasmozaur) za szczątki smoków

Kreacjoniści młodej Ziemi odrzucają teorię ewolucji (makroewolucji biologicznej) jako możliwe wyjaśnienie powstania gatunków – z dwóch powodów. Po pierwsze wskazują, że kilka tysięcy lat to o wiele za krótko, by jakiekolwiek znaczące wydarzenia ewolucyjne mogły nastąpić[13]. Według kreacjonistów młodoziemskich Biblia zawiera wyczerpujące przekazy historyczne i informacje genealogiczne potrzebne do obliczeń wieku Ziemi[14].

Po drugie, Księga Rodzaju wyraźnie wskazuje na nadprzyrodzone pochodzenie gatunków, które są rozróżnione „według ich rodzajów” od samego początku istnienia, zatem nie mogą wywodzić się od wspólnego przodka na drodze procesów naturalnych[13].

Według kreacjonistów młodej Ziemi ich stanowisko mają popierać:

  • opowieści o smokach, które mają być dowodem na to, że dinozaury żyły razem z ludźmi, jak również starodawne opowieści o potopie, w wyniku którego wyginęły[15]. W rzeczywistości bogate pozostałości nieptasich dinozaurów znajdywane w skałach poniżej granicy kreda-trzeciorzęd, kontrastujące z ich całkowitym brakiem powyżej tej granicy, wskazują na nagłe wielkie wymieranie na granicy kredy i trzeciorzędu[16]. Jedyną grupą dinozaurów, która przetrwała wymieranie kredowe, są zaliczane do teropodów ptaki[17]. Wśród głównych przyczyn wymierania nie rozpatruje się jednak żadnego potopu, a uderzenie meteorytu, o którym świadczą badania chemiczne skał[18] i znaleziony na półwyspie Jukatan krater Chicxulub będący śladem po uderzeniu[19],
  • dowody na ogólnoświatowy potop takie jak, występujące na całym świecie: ogromne złoża węgla, zachowane skamieniałości ryb w łańcuchach górskich i skały zawierające miliardy martwych organizmów[15]. W rzeczywistości formacje reprezentujące osady morskie powszechnie znajdywane są obecnie na terenach lądowych[20], także te powstałe w beztlenowych warunkach głębin morskich[21]. Góry tworzą się następnie w procesie orogenezy, w opisie której uwzględnia się oddziaływania tektoniczne, fałdowanie na skutek sił grawitacyjnych i kompresji horyzontalnej[22]. Osady leżące początkowo na dnie morskim ulegały subdukcji, a następnie wypiętrzaniu[23],
  • fakt, że osiągnięcie dzisiejszej populacji zajęłoby ok. 5 tys. lat, przy założonym wzroście 0,5% rocznie[15]. Istotnie wszyscy nieafrykanie pochodzą od pojedynczej niewielkiej populacji, która opuściła Afrykę między 70000 a 95000 lat temu[24]. Natomiast badania DNA mitochondrialnego, dziedziczonego wyłącznie w linii żeńskiej, pozwalają oszacować, że ostatnia kobieta, która przekazała swoje mtDNA wszystkim obecnie żyjącym ludziom (a więc będąca ich ostatnią przodkinią), tak zwana Ewa mitochondrialna, żyła około 200000 lat temu[25],
  • występowanie jednej rasy ludzkiej, mającej ten sam rodzaj pigmentu[15]. We współczesnej nauce pojęcie ras ludzkich wzbudza kontrowersje, brakuje mu jednoznaczności (niekiedy rozumie się przez nie podgatunki, kiedy indziej populacje), dlatego też odchodzi się od niego[26],
  • brak organów szczątkowych, mających stanowić u organizmów bezużyteczne, szczątkowe relikty ewolucyjnej przeszłości[27][15]. W organizmie ludzkim do narządów szczątkowych zalicza się często wyrostek robaczkowy[28][29], aczkolwiek część badaczy wskazuje na jego udział w procesach immunologicznych[29], niekiedy pożądaną[30], a niekiedy nie, jako że jego usunięcie może zmniejszać ryzyko niektórych chorób, jak choroba Parkinsona[31]). W każdym razie w ciele człowieka występują inne narządy szczątkowe, jak juxtaoral organ[32], mieszki włosowe na większości nie pokrytej gęstymi włosami powierzchni ciała[33], gruczoły łojowe kanału słuchowego[34]. W toku ewolucji małp wąskonosych skróceniu uległa twarzoczaszka i funkcję stracił, stając się narządem szczątkowym, narząd lemieszowo-nosowy. Mimo że nie odgrywa on żadnej istotnej roli, podczas embriogenezy migrują do niego neurony[35]. Ponadto wymienia się tu kręgi ogonowe, zęby trzonowe[36]. Narządy szczątkowe mogą też występować niestale, na przykład żebra przednie[37]. Żebro szyjne spotyka się u 0,5-1% populacji[38]. W przypadku innych organizmów jako narządy szczątkowe opisywano oczy, zwłaszcza u zwierząt zamieszkujących jaskinie[36], jak i plamki oczne[39], nierozkładające się skrzydła, szczątkowa miednica nieposiadających kończyn węży[36]. Analogicznie mówi się też o białkach o szczątkowej bądź w ogóle utraconej funkcji, np. kryptochromy[40], ale też o licznych w genomie sekwencjach, które utraciły swą funkcję, w tym o pseudogenach[36],
  • słabnięcie pola magnetycznego Ziemi[41],
Pakicetus wykazuje cechy pośrednie między późniejszymi zamieszkującymi oceany waleniami, a ich lądowymi przodkami
  • brak bezspornych form pośrednich potwierdzających ewolucję darwinowską[27]. Ewolucja przebiega stopniowo, dzięki niewielkim zmianom[36]. Wobec tego w zapisie kopalnym powinno się obserwować organizmy obrazujące to stopniowe zachodzenie zmian. Istotnie analiza skamieniałości człowiekowatych pokazuje stopniowe zmiany kształtu i pojemności czaszki, postawy wyprostowanej, budowy dłoni czy stóp[42]. Inny przykład dostarczający licznych form pośrednich stanowi ewolucja waleni. Wyniki badań paleontologicznych, morfologicznych, embriologicznych i molekularnych wskazują na ich przodków ssaki parzystokopytne[43], najbliższego wspólnego przodka dzielą z hipopotamami[44]. W zapisie kopalnym widać wpierw formy przypominające bardziej pierwotne parzystokopytne, jak Indohyus[45], potem zachowujące jeszcze wiele cech lądowych, jak palcochodny Pakicetus o prymitywnej budowie ucha[46], następnie Ambulocetidae prowadzące półwodny tryb życia w lagunach czy estuariach, potrafiące sprawnie zarówno chodzić, jak pływać, oraz zamieszkujące płytkie morza Remingtonocetidae o wydłużonym ciele i bardziej pełnomorskie Protocetidae, jak Rodhocetus o krótkich kończynach i palcach połączonych prawdopodobnie błoną pławną[47]. W końcu Basilosauridae czy Dorudontidae reprezentują już walenie ograniczone wyłącznie do środowiska wodnego[48],
  • biochemiczne różnice pomiędzy białkami różnych gatunków[15], wynikające z ewolucji białek, w tym ewolucji architektury domen białkowych[49],
  • brak wiarygodności ewolucyjnego datowania, wynikającej z ogromnych różnic wieku w datowaniu różnymi metodami[27][15],
  • brak zaobserwowania wzrostu „przekazywanej” informacji (instrukcji) i nowych użytecznych struktur w przekazywaniu genów[15],
  • nagłe pojawienie się w eksplozji kambryjskiej, nowych w pełni ukształtowanych form (typów) życia, tzw. model zmian „z góry w dół”[50],
  • brak szczegółowych opisów darwinistycznych, ewolucji podstawowych układów biologicznych lub komórkowych oraz statystyczna niemożliwość ewolucji na poziomie molekularnym[27][15].

Wielki Wybuch i wiek Ziemi

Kreacjoniści młodoziemscy w przeciwieństwie do kreacjonistów staroziemskich na ogół nie akceptują koncepcji Wielkiego Wybuchu. Jednym z krytyków jest mający doktorat z fizyki John G. Hartnett[2]. Chrześcijański filozof i apologeta William Lane Craig uważa, że teorię Big Bangu da się pogodzić z biblijnym opisem stworzenia[51]. W książce Lee Strobela Dochodzenie w sprawie Stwórcy Craig, dowodząc swojej tezy, cytuje słowa Roberta Jastrowa – amerykańskiego astronoma będącego agnostykiem[52]:

istotne elementy w astronomicznej i biblijnej relacji o powstaniu świata są takie same; łańcuch wydarzeń prowadzący do człowieka zapoczątkowany został nagle i raptownie, w określonym momencie czasu, w błysku światła i energii – Robert Jastrow

Problemem dla kreacjonistów młodej Ziemi jest jednak mikrofalowe promieniowanie tła. Z tego powodu próbowali podważyć standardowe wyjaśnienie, gdyż wymaga, aby Wszechświat liczył sobie wiele miliardów lat. Pierwszą próbę w roku 1981 podjęli Akridge, Barnes i Slusher[53]. Arthur Eddington, będący kreacjonistą starej Ziemi, w swoich wyjaśnieniach próbował wykorzystać ideę temperatury przestrzeni. Niektórzy kreacjoniści próbowali powiązać pomysł Eddingtona temperatury przestrzeni z tym, co odkryli później Penzias i Wilson[54].

Według Johna Hartnetta rośnie ilość dowodów przemawiających na rzecz poglądu, że mikrofalowe promieniowanie tła nie ma kosmicznego charakteru. Skłania się on ku hipotezom, że promieniowanie ma lokalne źródło. W kosmicznym promieniowaniu tła powinno istnieć zjawisko grawitacyjnego soczewkowania, ale go nie ma. Poza tym standardowy inflacyjny model Big Bangu nie jest w stanie wyjaśnić pewnych cech mikrofalowego promieniowania tła. Gdyby tak rzeczywiście było, jego zdaniem wsparcie otrzymałby galaktocentryczny model kreacjonistyczny, w którym nasza Galaktyka znajduje się blisko centrum Wszechświata[55].

Ponieważ głównym źródłem naukowego przekonania o wielomiliardowym wieku Ziemi są metody radiodatowania (oparte na tempie rozpadu promieniotwórczych pierwiastków lub izotopów), jakiś czas temu główne organizacje kreacjonistyczne, powołały do życia tzw. RATE project (skrót od: Radioactivity and the Age of The Earth), w ramach którego członkowie grupy starają się opracować modele przyśpieszonego rozpadu promieniotwórczego i znajdować argumenty na rzecz młodej Ziemi. Rezultatem są konferencje, artykuły i książki[56].

Kościół katolicki

Kościół katolicki w odpowiedzi z Papieskiej Komisji Biblijnej w 1909 roku udziela odpowiedzi na 8 pytań dotyczących historycznego i literalnego rozumienia rozdziałów 1–3 Księgi Rodzaju. Ósma odpowiedź stwierdza, że wyraz „dzień” (hebr. jom) użyty w opisie stworzenia może być rozumiany w jego ścisłym sensie jako dzień naturalny albo w sensie jakiegoś etapu lub odcinka czasu. To zaś oznacza, że katolik może, ale nie musi, być kreacjonistą młodej Ziemi. To orzeczenie ma pełną wartość doktrynalną i stanowi oficjalne stanowisko Kościoła katolickiego aż do dzisiaj[57].

Wizerunek

Powszechnie stanowiska kreacjonistów uznawane są za „sekciarskie” i nienaukowe, tzn. wyznawane przez mniejszościowe wyznania, głównie protestanckie „nie wierzące w Darwina”, które dosłownie traktują znajdowany w Biblii opis stworzenia świata, a w Ameryce próbujące nawet zastąpić w programach szkolnych nauczanie ewolucjonizmu przez nauczanie kreacjonizmu[58].

Jednak według ankiety Gallupa z 2014 roku aż czterech na dziesięciu Amerykanów uważa, że Bóg stworzył Ziemię i współczesnych ludzi mniej niż 10 tysięcy lat temu. Także nieco ponad jedna czwarta osób z wyższym wykształceniem ma przekonania kreacjonistyczne[59].

Według kreacjonisty Philipa Bella komentarze ewolucjonistów nieprzerwanie dyskredytują lub fałszywie przedstawiają pozycję kreacjonistyczną i wynikają z uprzedzenia do nauk Księgi Rodzaju. Ewolucjoniści często są gotowi odwoływać się do wszelkiego rodzaju argumentów i schematów, których zadaniem ma być wyśmiewanie poglądów osób wierzących w Biblię. Przykładem tego ma być nazywanie kreacjonizmu pseudonauką, kreacjonistów bigotycznymi fundamentalistami, nieukami, fanatykami, a także kłamcami, których celem jest indoktrynacja[60][61]. Znany darwinista Richard Dawkins nazwał kreacjonistów „bandą stukniętych ignorantów”[62].

Od czasów Darwina naturalizm metodologiczny jest fundamentem nauki tak dalece, że każda próba jego podważenia automatycznie piętnowana jest jako anty- i pseudonaukowa[63]. Argumenty kreacjonistyczne w środowisku naukowym są powszechnie uznawane za błędne lub oparte na niezrozumieniu nauk ewolucyjnych i dowodów[64].

Zwolennicy

Przypisy

  1. ↑ a b Jodkowski 2005 ↓, s. 244.
  2. ↑ a b c Jodkowski 2015 ↓, s. 38.
  3. ↑ a b c d e f Matzke 2010 ↓.
  4. ↑ Neyman ↓.
  5. ↑ a b c Chaberek 2018 ↓, s. 69.
  6. ↑ a b Figas-Skrzypulec 2012 ↓, s. 128.
  7. ↑ Sagan 2010 ↓, s. 19.
  8. ↑ Figas-Skrzypulec 2012 ↓, s. 132.
  9. ↑ Figas-Skrzypulec 2012 ↓, s. 134.
  10. ↑ Figas-Skrzypulec 2012 ↓, s. 140.
  11. ↑ Figas-Skrzypulec 2012 ↓, s. 143.
  12. ↑ Figas-Skrzypulec 2012 ↓, s. 145.
  13. ↑ a b Chaberek 2018 ↓, s. 66.
  14. ↑ Giberson, Yerxa 2002 ↓, s. 67-68.
  15. ↑ a b c d e f g h i Wieland 1994 ↓.
  16. ↑ Nieves Lopez-Martınez i inni, New dinosaur sites correlated with Upper Maastrichtian pelagic deposits in the Spanish Pyrenees: implications for the dinosaur extinction pattern in Europe, „Cretaceous Research”, 22 (1), 2001, s. 41-61 (ang.).
  17. ↑ Alan Feduccia. Birds are dinosaurs: simple answer to a complex problem. „The Auk”. 119 (4), s. 1187–1201, 2002. DOI: 10.1642/0004-8038(2002)119[1187:BADSAT]2.0.CO;2. 
  18. ↑ Jan Smit & Jan Hertogen, An extraterrestrial event at the Cretaceous–Tertiary boundary, „Nature”, 285 (5762), s. 198-200 (ang.).
  19. ↑ Alan R. Hildebrand i inni, Chicxulub Crater: A possible Cretaceous/Tertiary boundary impact crater on the Yucatán Peninsula, Mexico, „Geology”, 19 (9), 1991, s. 867–871 (ang.).
  20. ↑ J Naihuang i inni, The discovery of retene in Precambrian and Lower Paleozoic marine formations, „Chinese Journal of Geochemistry”, 14 (1), 1995, s. 41-51 (ang.).
  21. ↑ Jingqiang Tan i inni, Shale Gas Potential of the Major Marine Shale Formations in the Upper Yangtze Platform, South China, Part III: Mineralogical, Lithofacial, Petrophysical, and Rock Mechanical Properties, „Energy & Fuels”, 28 (4), 2014, s. 2322-2342 (ang.).
  22. ↑ Maurice Anthony Biot, Theory of folding of stratified viscoelastic media and its implications in tectonics and orogenesis, „Geological Society of America Bulletin”, 72 (11), 1961, s. 1595-1620 (ang.).
  23. ↑ Bert Clark Burchfiel, Gregory A. Davis, Nature and controls of Cordilleran orogenesis, western United States: Extensions of an earlier synthesis, „American Journal of Science”, 275 (A), 1975, s. 363-396 (ang.).
  24. ↑ Oppenheimer 2013 ↓, s. 100.
  25. ↑ Oppenheimer 2013 ↓, s. 59.
  26. ↑ Adam Hochman, Race: Deflate or Pop?, „Stud Hist Philos Biol Biomed Sci”, 57, 2016, s. 60-8, DOI: 10.1016/j.shpsc.2016.03.003, PMID: 27060241 (ang.).
  27. ↑ a b c d Figas-Skrzypulec 2012 ↓, s. 133.
  28. ↑ C H Knowles, R De Giorgio, Observations on a Vestigial Organ: A Potential Surrogate for Enteric Neuromesenchymal Disease, „Neurogastroenterol Motil”, 20 (4), 2008, 263-8., DOI: 10.1111/j.1365-2982.2008.01090.x, PMID: 18371008 (ang.).
  29. ↑ a b Bryan Killinger, Viviane Labrie, The Appendix in Parkinson's Disease: From Vestigial Remnant to Vital Organ?, „J Parkinsons Dis”, 9 (s2), 2019, S345-S358, DOI: 10.3233/JPD-191703, PMID: 31609697 (ang.).
  30. ↑ I A Kooij i inni, The Immunology of the Vermiform Appendix: A Review of the Literature, „Clin Exp Immunol”, 186 (1), 2016, 1-9., DOI: 10.1111/cei.12821, PMID: 27271818 (ang.).
  31. ↑ Bryan A Killinger i inni, The Vermiform Appendix Impacts the Risk of Developing Parkinson's Disease, „Sci Transl Med”, 10 (465), 2018, eaar5280, DOI: 10.1126/scitranslmed.aar5280, PMID: 30381408 (ang.).
  32. ↑ V Ramos-Vega, I Roa, Juxtaoral Organ: An Anatomical Finding to Be Considered, „Folia Morphol (Warsz)”, 78 (3), 2019, s. 643-646, DOI: 10.5603/FM.a2019.0008, PMID: 30687914 (ang.).
  33. ↑ F J Ebling, Hair, „Journal of Investigative Dermatology”, 67 (1), 1976, s. 98-105, DOI: 10.1111/1523-1747.ep12512509, PMID: 778301 (ang.).
  34. ↑ James Huff, Benzene-induced Cancers: Abridged History and Occupational Health Impact, „International Journal of Occupational and Environmental Health”, 13 (2), 2007, s. 213-21, DOI: 10.1179/oeh.2007.13.2.213, PMID: 17718179 (ang.).
  35. ↑ Timothy D Smith, Jeffrey T Laitman, Kunwar P Bhatnagar, The Shrinking Anthropoid Nose, the Human Vomeronasal Organ, and the Language of Anatomical Reduction, „Anat Rec (Hoboken)”, 297 (11), 2014, s. 2196-204, DOI: 10.1002/ar.23035, PMID: 25312373 (ang.).
  36. ↑ a b c d e Futuyma 2008 ↓, s. 49.
  37. ↑ Brett S Talbot i inni, Traumatic Rib Injury: Patterns, Imaging Pitfalls, Complications, and Treatment, „Radiographics”, 37 (2), 2017, s. 628-651, DOI: 10.1148/rg.2017160100, PMID: 28186860 (ang.).
  38. ↑ Brian E. Fliegel, Ritesh G. Menezes, Anatomy, Thorax, Cervical Rib, „{{{czasopismo}}}”, StatPearls Publishing, 2020, PMID: 31082045 (ang.).
  39. ↑ Yuta Mashimo i inni, A Remarkable New Species of Zoraptera, Zorotypus Asymmetristernum Sp. N., From Kenya (Insecta, Zoraptera, Zorotypidae), „Zootaxa”, 4388 (3), s. 407-416, DOI: 10.11646/zootaxa.4388.3.6, PMID: 29690444 (ang.).
  40. ↑ Roger J Kutta i inni, Vertebrate Cryptochromes Are Vestigial Flavoproteins, „Scientific Reports”, 12 (7), 2017, s. 44906, DOI: 10.1038/srep44906, PMID: 28317918 (ang.).
  41. ↑ Mellem ↓.
  42. ↑ Futuyma 2008 ↓, s. 545.
  43. ↑ Dan Graur & Desmond G. Higgins. Molecular evidence for the inclusion of cetaceans within the order Artiodactyla.. „Molecular Biology and Evolution”. 11, s. 357-64, 1994. (ang.). 
  44. ↑ David M. Irwin, Úlfur Árnason. Cytochrome b gene of marine mammals: Phylogeny and evolution. „Journal of Mammalian Evolution”. 2, s. 37–55, 1994. Springer Link. (ang.). 
  45. ↑ J.G.M. Thewissen, Cooper, Lisa Noelle, Clementz, Mark T., Bajpai, Sunil i inni. Whales originated from aquatic artiodactyls in the Eocene epoch of India. „Nature”. 450 (7173), s. 1190–1194, 2007. DOI: 10.1038/nature06343. PMID: 18097400. Bibcode: 2007Natur.450.1190T. 
  46. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Philip D. Gingerich, D.E. Russell. Pakicetus inachus, a new archaeocete (Mammalia, Cetacea) from the early-middle Eocene Kuldana Formation of Kohat (Pakistan). „Contributions from the Museum of Paleontology”. 25, s. 235–246, 1981. [dostęp 2017-08-28]. 
  47. ↑ J.G.M. Thewissen, Williams, E. M. The Early Radiation of Cetacea (Mammalia): Evolutionary Pattern and Developmental Correlations. „Annual Review of Ecology and Systematics”. 33 (1), s. 73–90, 2002. DOI: 10.1146/annurev.ecolsys.33.020602.095426. 
  48. ↑ J. G. M. Thewissen, E. M. Williams, L. J. Roe, S. T. Hussain. Skeletons of terrestrial cetaceans and the relationship of whales to artiodactyls. „Nature”. 413 (6853), s. 277–281, 2001. DOI: 10.1038/35095005. PMID: 11565023. Bibcode: 2001Natur.413..277T. 
  49. ↑ Sofia K Forslund, Mateusz Kaduk, Erik L L Sonnhammer, Evolution of Protein Domain Architectures, „Methods in Molecular Biology”, 1910, 2019, s. 469-504, DOI: 10.1007/978-1-4939-9074-0_15, PMID: 31278674 (ang.).
  50. ↑ Strobel 2009 ↓, s. 310-314.
  51. ↑ Craig 1994 ↓.
  52. ↑ Strobel 2009 ↓, s. 140.
  53. ↑ Jodkowski 2015 ↓, s. 46-47.
  54. ↑ Jodkowski 2015 ↓, s. 49.
  55. ↑ Jodkowski 2015 ↓, s. 52.
  56. ↑ Jodkowski 2012 ↓, s. 220-221.
  57. ↑ Chaberek 2018 ↓, s. 78.
  58. ↑ Jodkowski 2005 ↓, s. 241.
  59. ↑ Ghose 2014 ↓.
  60. ↑ Bell 2002 ↓.
  61. ↑ Jodkowski 2012 ↓, s. 207.
  62. ↑ Jodkowski 2012 ↓, s. 205.
  63. ↑ Jodkowski 2012 ↓, s. 218.
  64. ↑ Rennie 2002 ↓.
  65. ↑ Borczyk 2010 ↓.
  66. ↑ a b c d e Chaberek 2018 ↓, s. 68.
  67. ↑ Jodkowski 2005 ↓, s. 256.
  68. ↑ Coppedge ↓.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kreacjonizm_młodej_Ziemi&oldid=59749464”