Maciej Grzegorz Garnysz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Maciej Garnysz)
Maciej Grzegorz Garnysz
Herb duchownego
Data urodzenia

13 marca 1740

Data śmierci

2 października 1790

Biskup chełmski
Okres sprawowania

1781–1790

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

łaciński

Prezbiterat

23 marca 1765

Nominacja biskupia

18 grudnia 1775

Sakra biskupia

3 marca 1776

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

3 marca 1776

Miejsce

Kolegiata św. Mikołaja w Wolborzu

Konsekrator

Antoni Kazimierz Ostrowski

Współkonsekratorzy

Ignacy Augustyn Kozierowski
Antonin Kornel Przedwojewski

Maciej Grzegorz Garnysz (Garnisz) herbu Poraj (ur. 13 marca 1740 roku – zm. 2 października 1790 w Warszawie[1]) – biskup chełmski od 1781, sufragan kujawsko-pomorski, podkanclerzy koronny od 1786, kustosz kruszwicki, kanonik i dziekan włocławski, kanonik płocki, proboszcz w Inowrocławiu[2], członek Komisji Edukacji Narodowej w latach 1783–1790[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczał do szkół jezuickich w Warszawie. W latach 1760–1762 przebywał w seminarium księży misjonarzy w Warszawie[4]. Kontynuował studia w Rzymie, gdzie w 1767 uzyskał doktorat prawa na uniwersytecie La Sapienza. Dzięki protekcji biskupa kujawskiego Antoniego Ostrowskiego został kanonikiem kujawskim i proboszczem w Inowrocławiu. W 1774 był deputatem kapituły kujawskiej na Trybunał Główny Koronny i został wybrany jego przewodniczącym. W 1776 mianowany biskupem tytularnym Larandy i biskupem pomocniczym kujawskim. W maju 1778 został referendarzem wielkim koronnym i zasiadł w sądach referendarskich. Jako stronnik Stanisława Augusta Poniatowskiego 10 grudnia 1781 dostał z jego rąk biskupstwo chełmskie. Pod naciskiem Rosjan 2 kwietnia 1782 potwierdził wyrok kapituły krakowskiej, która uznała biskupa krakowskiego Kajetana Sołtyka za niezdolnego do pełnienia swoich obowiązków z powodu obłędu. Na Sejmie w 1782 został konsyliarzem Rady Nieustającej, zasiadając do 1784 w jej Departamencie Skarbowym. Od 1783 był członkiem Komisji Edukacji Narodowej. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego w 1788[5]. Wybrany ex ministerio sędzią Sejmu Czteroletniego w 1788 roku[6].

Pochowany w kościele klasztornym Przemienienia Pańskiego w Warszawie[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 299-300.
  2. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 109.
  3. Ambroise Jobert, Komisja Edukacji Narodowej w Polsce (1773–1794). Jej dzieło wychowania obywatelskiego, przełożyła i uzupełniła Mirosława Chamcówna, przedmową opatrzył Henryk Barycz, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1979, s. 277.
  4. Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 170.
  5. Dyaryusz Seymu Ordynaryinego Pod Związkiem Konfederacyi Generalney Oboyga Narodów W Warszawie Rozpoczętego Roku Pańskiego 1788. T. 1 cz. 1, [b.n.s.].
  6. Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 98.
  7. Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 142.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]