7 Pułk Ułanów (Księstwo Warszawskie)
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1809 |
| Rozformowanie |
1813 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
pułk jazdy płockiej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Augustyn Zawadzki |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Dywizja Jazdy – od 1812 |
7 Pułk Ułanów – oddział jazdy polskiej Armii Księstwa Warszawskiego.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Formowanie pułku rozpoczęto 20 kwietnia 1809 roku z inicjatywy prefekta płockiego Rajmunda Rembielińskiego[1] w departamencie łomżyńskim i płockim[2]. Nosił początkowo nazwę pułku jazdy płockiej[1]. Do 28 grudnia 1809 nazywany 1 pułku jazdy galicyjsko-francuskiej[3]. Od 1810 występował jako 7 pułk ułanów[1].
Pod koniec 1809 roku pułk liczył 610 żołnierzy[4].
Wiosną 1811 roku pułk przybył do Warszawy i zakwaterował się w Koszarach Mirowskich. Po sześciu tygodniach przegrupował się w okolice Radomia, gdzie ćwiczył wspólnie z 2 p.uł. Zakład pułkowy pozostał w Sieradzu, potem przeniósł się do Gniezna.
Według Henryka Dembińskiego 7 pułk ułanów nie miał najlepszej opinii pod względem wyszkolenia: "W pułku był taki zarodek nieporządku, że do końca istnienia swego był zawsze ruchawką"
Mundur[edytuj | edytuj kod]
Od 1810 roku obowiązywała następująca barwa munduru[5]:
Kołnierz żółty z pąsową wypustką. Rabaty granatowe z pąsową wypustką.
Wyłogi rękawów żółte z pąsową wypustką
Żółta barwa eksponowana była również na jednej ze stref proporczyka i nawiązywała do koloru przypisanego legii warszawskiej, na której terytorium formowała się jednostka[1].
Dowódca pułku[edytuj | edytuj kod]
- płk Augustyn Zawadzki (26 kwietnia 1809)[3]
Walki pułku[edytuj | edytuj kod]
Pułk brał udział w walkach w czasie wojny polsko austriackiej i inwazji na Rosję 1812 roku.
30 kwietnia 1809 pułk przeprawił się przez Bug i uderzył na graniczne posterunki austriackie, biorąc licznych jeńców. 2 czerwca pomiędzy Górą a Piasecznem z powodzeniem ścigał austriackich huzarów. 4 czerwca przeszedł na lewy brzeg Wisły i zdobył Kozienice[1]. Niektórzy ułani pułku pozwalali sobie w czasie walk dokonywać "nieprawych rekwizycyj w sposobie szpecącym dostojność żołnierza polskiego", za co ich dowódca otrzymał surową reprymendę od naczelnego wodza[1].
Bitwy i potyczki[3]:
- Góra Piaseczna (2 czerwca 1809)
- Kozienice (4 czerwca 1809),
- Kobylin (5 czerwca 1809),
- Konary (7 czerwca 1809),
- Grabowo (14 czerwca 1809),
- Sulejów (16 czerwca 1809),
- Mir (10 lipca 1812),
- Borujsk, Kojdanów (20 listopada 1812)
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Na rycinie obok oficer ma lampasy innego koloru
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Morawski i Paczuski 2009 ↓, s. 70-71.
- ↑ Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807–1814. s. 146.
- ↑ a b c Gembarzewski 1925 ↓, s. 61.
- ↑ Zych 1961 ↓, s. 207.
- ↑ Askenazy i Gembarzewski 2003 ↓, s. 172.
- ↑ Żygulski i Wielecki 1988 ↓, s. 63.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Szymon Askenazy, Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie: Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
- Ryszard Morawski, Adam Paczuski: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Ułani, gwardie honorowe, pospolite ruszenie, żandarmeria konna. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-61229-03-2.
- Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807–1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.
- Zdzisław Żygulski jun., Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
| Wojska |
| ||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Bitwy |
| ||||||||||||||||||||||
| Zobacz |
| ||||||||||||||||||||||
