Nabu-apla-iddina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nabu-apla-iddina
Ilustracja
Tabliczka z przedstawieniem Nabu-apla-iddiny (po prawej) zawierająca potwierdzenie nadania ziemi kapłanowi noszącemu to samo imię co król
król Babilonu
Okres

od ok. 870 p.n.e.

Dane biograficzne
Ojciec

Nabu-szuma-ukin I

Dzieci

Marduk-zakir-szumi I

Nabu-apla-iddina (akad. Nabû-apla-iddina, tłum. „(bóg) Nabu dał następcę”) – szósty król Babilonii z tzw. dynastii E, syn i następca Nabu-szuma-ukina I. Początek jego panowania, którego długość jest nieznana, datowany jest na ok. 870 r. p.n.e. Był zdolnym władcą, którego rządy przyniosły Babilonii pomyślność i stabilizację oraz zapoczątkowały okres kulturalnego renesansu. Utrzymywał dobre stosunki z Asyrią, a w ostatnich latach swego panowania zawarł traktat pokojowy z królem asyryjskim Salmanasarem III. Udało mu się pokonać Sutejów i powstrzymać ich wypady na terytorium jego państwa. Jego liczne inskrypcje upamiętniają przywrócenie dawnej świetności centrom kultowym i ustanowienie nowych rytuałów i ofiar dla świątyń w całym kraju.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • hasło Nabu-apla-iddina, [w:] Gwendolyn Leick, Who's Who in the Ancient Near East, London and New York 2002, s. 113.