Sega Mega Drive
| ||
| ||
| Typ | konsola gier wideo | |
|---|---|---|
| Producent | SEGA | |
| Generacja | czwarta generacja | |
| Premiera | Japonia: 29 października 1988 Ameryka Północna: 14 sierpnia 1989 PAL: 30 listopada 1990 Polska: 1994[1][2] | |
| Nośniki danych | kartridż, płyta kompaktowa | |
| Kontrolery | gamepad | |
| Sprzedanych jednostek |
ok. 30 milionów[3] | |
| Najlepiej sprzedawana gra |
Sonic the Hedgehog 2 – 6 mln[4] | |
| Poprzednik | Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III | |
| Następca | Sega Neptune (anulowana) Sega Saturn | |
Sega Mega Drive – 16-bitowa konsola gier wideo wydana przez Segę w 1988 roku w Japonii i 1990 w Europie. W Ameryce Północnej konsola była sprzedawana jako Sega Genesis, ponieważ Sega nie mogła uzyskać pełni praw do nazwy Mega Drive. Produkcja konsoli została zakończona w 1997 roku. Powodem była niska sprzedaż po wprowadzeniu następcy, 32-bitowego Saturna. Konsola jest następcą Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III.
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
Procesor[edytuj | edytuj kod]
Główny procesor: 32-bitowy Motorola 68000 (lub jego odpowiednik)
- Taktowanie procesora w konsolach PAL 7,61 MHz, w konsolach NTSC 7,67 MHz
- Niektóre systemy posiadały "klony" tegoż procesora wyprodukowane przez Hitachi i Signetics
- Signetics 68K był używany tylko we wczesnych wersjach tejże konsoli, gdyż nie był wystarczająco efektywny
Drugorzędny procesor: 8-bitowy Zilog Z80 (lub jego odpowiednik)
- Taktowanie procesora w konsolach PAL 3,55 MHz, w konsolach NTSC 3,58 MHz
- Zilog 80 używany był jako główny procesor w trybie emulacji konsoli Sega Master System
- Używany także jako sterownik dźwięku
Pamięć[edytuj | edytuj kod]
Boot ROM: 2 KB
- Znana jako "Trademark Security System" (TMSS), wprowadzona w pierwszych latach produkcji
- Po włączeniu konsoli testuje grę w celu znalezienia odpowiedniego kodu, który był dawany twórcom gier
- Nielicencjonowane gry bez tegoż kodu nie mogły zostać uruchomione
- Jeśli gra jest poprawnie licencjonowana, konsola wyświetla "Produced by or under license from Sega Enterprises Ltd."
- Boot ROM nie istnieje we wczesnych wersjach konsoli
- Niektóre gry wyprodukowane przed wprowadzeniem TMSS mogą nie działać na nowszych wersjach konsoli posiadające ten system
Główny RAM: 64 KB
Video RAM: 64 KB
- Nie jest osiągalna bezpośrednio przez procesor, musi być odczytywana i zapisywana przez VDP (Video Display Processor)
Drugorzędny RAM: 8 KB
- Używany jako główny RAM w trybie emulacji konsoli Sega Master System
Obszar pamięci kartridża: do 4 MB (32 Mb)
Obraz[edytuj | edytuj kod]
Mega Drive posiada VDP (Video Display Processor) dla kontroli płaszczyzn i sprite'ów. Jest to ulepszona wersja VDP używanego w konsoli Sega Master System.
Płaszczyzny: 4 (2 scrollowane, 1 dla sprite'ów, 1 dla systemu okien)
Sprite'y: do 80 jednocześnie, w zależności od używanego trybu
Paleta kolorów: 512 – z czego jednocześnie mogły być używane 64
Rozdzielczość: do 320x224 w konsolach NTSC, podniesiona do 320x240 w konsolach PAL przez dodanie czarnych pasków na górze i na dole obrazu.
Dźwięk[edytuj | edytuj kod]
Główny dźwięk: Yamaha YM2612
Drugorzędny dźwięk: Texas Instruments SN76489 (wbudowany w VDP)
Akcesoria[edytuj | edytuj kod]
W Japonii i Brazylii do konsoli można było dokupić Sega Meganet, modem oferujący funkcje online dla gier na konsolę. Do konsoli wydano też dwa sprzętowe dodatki – napęd odtwarzający płyty CD o nazwie Sega MegaCD oraz przystawkę, która zmieniała konsolę 16-bitową w 32-bitowy sprzęt, o nazwie 32X. Niektóre gry potrzebowały obu tych akcesoriów.
Kompatybilność wsteczna[edytuj | edytuj kod]
Mega Drive jest wstecznie kompatybilny z Sega Mark III oraz Master System dzięki wbudowanym w konsole podzespołom, jednak, jako że poprzednie konsole producenta posiadały inne kartridże, wymagany jest adapter Power Base / Master System Converter w przypadku gier z Master System lub Mega Adaptor w przypadku gier z Mark III.
Power Pegasus[edytuj | edytuj kod]
W 1994 roku przedsiębiorstwo Bobmark rozpoczęło sprzedaż konsoli Mega Drive w Polsce[5], ale konsola odnosiła słabe wyniki sprzedażowe z powodu pojawienia się rok wcześniej pirackich kopii gier i konsol Mega Drive, które stały się obok Pegasusa głównym źródłem utrzymania wielu sklepów i stoisk na giełdzie[6][7]. Przedsiębiorstwo postanowiło więc wydać klona o nazwie Power Pegasus. Pierwsze zapowiedzi pojawiły się na przełomie marca i kwietnia 1995 roku podczas targów Play-Box ’95[8]. Pod koniec tego samego roku wydano sprzęt w niewielkim nakładzie[9], jednak dalszą sprzedaż wstrzymano z powodu wydania Saturna oraz zwiększenia zainteresowania oryginalnym Mega Drive’em[10], co było spowodowane polityką Segi związaną ze wspieraniem sprzedaży 16-bitowej konsoli w Portugalii, Grecji i krajach postkomunistycznych[11].
Sega Channel[edytuj | edytuj kod]
W 1994 roku uruchomiono usługę Sega Channel. Po uiszczeniu opłaty, właściciele konsoli Mega Drive dostawali specjalny adapter, pozwalający na podłączenie konsoli do sieci, z której można było ściągać gry. Największą popularnością usługa cieszyła się w Stanach Zjednoczonych, gdzie została uruchomiona w grudniu 1994 roku[12][13]. Sega wraz ze współpracującymi przedsiębiorstwami próbowała wprowadzać tę usługę w różnych częściach Azji, Ameryki, Europy (w tym w Polsce) i Australii[14][15].
Gry[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Uwaga, lepiej to przeczytajcie!. „Top Secret”. 30, s. 38, wrzesień 1994. Bajtek.
- ↑ „Gry Komputerowe”. 11, s. 32, grudzień 1994. CGS Computer Studio.
- ↑ Platform Totals. VGChartz. [dostęp 2014-05-22].
- ↑ Daniel Boutros: A Detailed Cross-Examination of Yesterday and Today's Best-Selling Platform Games (ang.). Gamasutra, 2006-08-04. [dostęp 2017-11-29].
- ↑ „Gry Komputerowe”. 11, s. 32, grudzień 1994. CGS Computer Studio.
- ↑ dżujo. Pierwsza prawdziwa wojna konsol - Sega Mega Drive kontra Super Nintendo. „PSX Extreme”. 106, s. 72, czerwiec 2006. Grupa 69.
- ↑ Hegatar Computing. „Computer Studio”. 14, s. 33, 1993. Computer Graphics Studio.
- ↑ Maciej Pietraś. Targi Play-Box ’95. „Top Secret”. 38, s. 58, maj 1995. Wydawnictwo Bajtek.
- ↑ Polski biały kruk – niepublikowane wcześniej zdjęcia 16-bitowego Pegasusa! – Aktualności – PPE.pl, www.ppe.pl [dostęp 2017-02-11] (pol.).
- ↑ Michał J. Adamczak, Piotr Orcholski. Gambleriada Jesień’96 cz.2. „Świat Gier Komputerowych”. 49, s. 70, styczeń 1997. Egmont Polska.
- ↑ Despite runaway success of Sony PlayStation, Sega still sees mileage in the 16bit games machine, Computer Business Review, 2 maja 1996 [dostęp 2020-10-02] (ang.).
- ↑ Nicholas Scibetta, The Sad Death of Sega Channel, GameCrate, 18 lutego 2015 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
- ↑ Ernie Smith, Sega Channel History: Before There Were Cable Modems..., Tedium, 19 lipca 2017 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
- ↑ Tele Communications International Inc 1996 10-K405 Annual report, United States Securities and Exchange Commission, 19 marca 1997 [dostęp 2020-07-12] (ang.).
- ↑ Dean Amond, Looking Back on Sega Channel, Find Your Inner Geek, 20 maja 2017 [dostęp 2020-07-11] (ang.).