Przejdź do zawartości

Stanisław Daczyński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Daczyński
Ilustracja
Stanisław Daczyński - reżyser i aktor w jednej ze scen komedii „Ostatnia nowość” Edwarda Bourdeta w Teatrze Wielkim we Lwowie (listopad 1938).
Data i miejsce urodzenia

11 września 1892
Husiatyn

Data i miejsce śmierci

1 września 1964
Warszawa

Zawód

aktor, reżyser

Lata aktywności

1912–1964

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 10-lecia Polski Ludowej

Stanisław Daczyński (ur. 11 września 1892 w Husiatynie[1], zm. 1 września 1964 w Warszawie) – polski aktor i reżyser teatralny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Władysława i Jadwigi Daczyńskich. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Prze­myślu[1]. Sztuki aktorskiej uczył się u L. Wostrowskiego, który był podobno bratem jego matki. Debiutował w Łodzi w 1912 r.[1], w sezonie 1912/1913 i może dłużej wystę­pował w teatrze w Kijowie.

7 lipca 1914 r. debiutował w Teatrze Polskim w Warszawie. W czasie I wojny światowej wystę­pował w Teatrze Polskim w Kijowie. Od 1918 r. mieszkał w Warszawie[2]. Związał się z Redutą, a następnie z Teatrem Polskim i Małym w Warszawie. Od roku 1935 grywał głównie w Teatrze Letnim w Ogrodzie Saskim i w Teatrze Narodowym.

W czasie II wojny światowej przebywał w Warszawie, gdzie był kierownikiem konspiracyjnego zespołu studyjnego. Od 1945 r. występował w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi, a w 1949 r. w tamtejszym Teatrze Kameralnym. Od 1949 r., aż do przejścia na emeryturę w 1964 r., związany był na stałe z Teatrem Współczesnym w Warszawie. Przez wiele lat zajmował się pracą reżyserską najpierw w Łodzi, a później w Warszawie.

Grób Stanisława Daczyńskiego na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

W latach 1946−1949 był wykładowcą, a w latach 1948−1949 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Aktorskiego warszawskiej PWST[3].

Na emeryturę przeszedł w 1964 roku.

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 71-3-25)[4].

Kariera sceniczna

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

lata 20.

[edytuj | edytuj kod]
  • 12 V 1920: Papierowy kochanek Jerzy Szaniawski – jako Pierrot (Teatr Reduta, Warszawa)
  • 28 I 1922: Ogród młodości Tadeusz Rittner, reż. Ludwik Solski (Teatr Maska, Warszawa)
  • 1 II 1923: To, co najważniejsze Nikołaj Jewreinow, reż. Karol Borowski – jako Student (Teatr Polski, Warszawa)
  • 11 XII 1923: Okręt do Kanady Charles Vildrac, reż. Aleksander Węgierko – jako Segard (Teatr Mały – scena Teatru Polskiego, Warszawa)
  • 8 XI 1924: Król Henryk IV William Shakespeare, reż. Ryszard Ordyński – jako Davy (Teatr Polski, Warszawa)
  • 3 XII 1924: Święta Joanna (sztuka) George Bernard Shaw, reż. Aleksander Zelwerowicz – jako Gilles de Rais, zwany Sinobrodym (Teatr Polski, Warszawa)
  • 10 I 1925: W sieci (dramat) Jan August Kisielewski, reż. Ryszard Ordyński – jako Bronik (Teatr Polski, Warszawa)
  • 31 X 1925: Ładna historia Gaston Arman de Caillavet, Robert de Flers i Etienne Rey, reż. Aleksander Węgierko (Teatr Mały – scena Teatru Polskiego, Warszawa)
  • 10 IX 1926: Nadzieja[6] Herman Heijermans, reż. Karol Borowski – jako Barend (Teatr Polski, Warszawa)
  • 19 X 1926: Dzieje grzechu Stefan Żeromski, reż. Leon Schiller – jako Jaśniach (Teatr Polski, Warszawa)
  • 19 XII 1926: Zaczarowana królewna Artur Oppman, reż. Konstanty Tatarkiewicz – jako Kot Zaklęty (Teatr Polski, Warszawa)
  • 27 I 1927: Sługa dwóch panów Carlo Goldoni, reż. Leon Schiller – jako Mezzettino (Teatr Polski, Warszawa)
  • 13 IV 1927: Adrienne Lecouvreur (dramat) Ernest Legouvé i Eugène Scribe, reż. Karol Borowski – jako Kawaler de Chazeuil (Teatr Polski, Warszawa)
  • 7 VII 1927: Panna Flûte Georges Berr, reż. Karol Borowski – jako Gaston Bouchard (Teatr Polski, Warszawa)
  • 7 XII 1927: Aby żyć! Kazimierz Wroczyński, reż. Karol Borowski – jako Inocenty Kisiel (Teatr Polski, Warszawa)
  • 29 III 1928: Don Kiszot Stanisław Miłaszewski, reż. Karol Borowski – jako Gines de Passamonte (Teatr Polski, Warszawa)
  • 4 V 1928: Zielony frak Gaston Arman de Caillavet i Robert de Flers, reż. Karol Borowski – jako Pinchet (Teatr Polski, Warszawa)
  • 13 X 1928: Przedmieście (Peryferie) Franciszek Langer, reż. Jerzy Leszczyński – jako Antek (Teatr Polski, Warszawa)
  • 30 XI 1928: Ostatnia nowość Edward Bourdet, reż. Jerzy Leszczyński – jako Marek (Teatr Polski, Warszawa)
  • 12 III 1929: Dwaj panowie B. Marian Hemar, reż. Karol Borowski – jako Antoni Gorzeń (Teatr Polski, Warszawa)
  • 28 XI 1929: Rewizor (komedia) Nikołaj Gogol, reż. Karol Borowski – jako Piotr Iwanowicz Bobczyński (Teatr Polski, Warszawa).

lata 30.

[edytuj | edytuj kod]
  • 28 II 1930: Związek niedobrany George Bernard Shaw, reż. Arnold Szyfman – jako Bentley Summerhays (Teatr Polski, Warszawa)[7]
  • 15 IV 1930: Piorun z jasnego nieba Stefan Kiedrzyński, reż. Karol Borowski – jako Stanisław Prostek (Teatr Mały – scena Teatru Polskiego, Warszawa)
  • 27 V 1930: Papa Gaston Arman de Caillavet i Robert de Flers, reż. Jerzy Leszczyński – jako Jan Bernard (Teatr Mały – scena Teatru Polskiego, Warszawa)
  • 19 IX 1930: Kawaler - papa Edward Childs Carpenter, reż. Aleksander Węgierko – jako John Ashley (Teatr Polski, Warszawa)
  • 11 VIII 1931: Kino i miłość Francis de Croisset, reż. Aleksander Węgierko – jako Piotr (Teatr Polski, Warszawa)
  • 4 VII 1932: Orzeł czy reszka? Louis Verneuil – jako Jan Bezimienny (Teatr Mały – scena Teatru Polskiego, Warszawa)
  • 9 II 1933: Pocałunek przed lustrem Władysław Fodor, reż. Mieczysław Szpakiewicz – jako dr Paweł Foerster (Teatr na Pohulance, Wilno)
  • 22 V 1933: Młodość szumi Sandro Camasio i Nino Oxilia – reżyseria (Teatr Nowy im. Heleny Modrzejewskiej, Poznań)
  • 1 VII 1933: Lekarz bezdomny Antoni Słonimski – reżyseria (Teatr Kameralny, Warszawa)
  • 8 VIII 1933: Żyda na stos Andrzej Marek – jako Abel Adler (Teatr Kameralny, Warszawa)
  • 15 VI 1934: Awantura o Jolantę August Hinrichs, reż. Janusz Warnecki – jako Walter Meiners (Teatr Polski, Warszawa)
  • 14 XII 1934: Zalotnicy niebiescy[8] Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, reż. Janusz Warnecki – jako Herrub (Teatr Mały – scena Teatru Polskiego, Warszawa)
  • 16 II 1935: Cudzik i S-ka Stefan Kiedrzyński, reż. Karol Borowski – jako Jan Purzycki (Teatr Mały – scena Teatru Polskiego, Warszawa)
  • 15 III 1935: Matołek z Wysp Nieoczekiwanych George Bernard Shaw, reż. Aleksander Węgierko – jako Fosfor Hammingtap (Teatr Polski, Warszawa)
  • 8 VI 1935: Wachlarz lady Windermere Oscar Wilde, reż. Aleksander Węgierko – jako p. Cecyl Graham (Teatr Narodowy, Warszawa)
  • 26 XI 1935: Przedziwny stop Władimir Kirszon, reż. Emil Chaberski (Teatr Letni, Warszawa)
  • 9 IX 1938: Wilki w nocy Tadeusz Rittner – reżyseria (Teatry Miejskie, Lwów)
  • 26 X 1938: Ostatnia nowość Edward Bourdet – reżyseria (Teatry Miejskie, Lwów)
  • 16 XII 1938: Dzień bez kłamstwa James Montgomery – reżyseria (Teatry Miejskie, Lwów)
  • 13 V 1939: Subretka Jacques Deval – reżyseria (Teatry Miejskie, Lwów)
  • 8 VII 1939: Koniec i początek Mariusz Maszyński – reżyseria (Teatry Miejskie, Lwów).

lata 40.

[edytuj | edytuj kod]
  • 22 III 1945: Wesele (dramat) Stanisław Wyspiański, reż. Jacek Woszczerowicz – jako Stańczyk (Teatr Wojska Polskiego, Łódź)[9]
  • 1 VI 1945: Świętoszek Molier, reż. Aleksander Zelwerowicz – inscenizacja (Teatr Wojska Polskiego, Łódź)
  • 26 VI 1945: Panna Maliczewska Gabriela Zapolska – reżyseria (Teatr Powszechny, Łódź)
  • 12 IX 1945: Lekkomyślna siostra Włodzimierz Perzyński – reżyseria (Teatr Wojska Polskiego, Łódź)
  • 17 XI 1945: Ostrożnie świeżo malowane Rene Fauchois, reż. Edmund Wierciński – jako malarz Cotillard (Teatr Wojska Polskiego, Łódź)
  • 16 I 1946: Świerszcz za kominem[10] Charles Dickens – reżyseria (Teatr Powszechny TUR Łódź – filia Teatru Wojska Polskiego, Łódź)
  • 5 IV 1946: Świerszcz za kominem Charles Dickens, reż. Artur Kwiatkowski – inscenizacja (Teatry Miejskie, Częstochowa)
  • 23 VI 1946: Wilki w nocy Tadeusz Rittner – reżyseria (Teatr Powszechny TUR Łódź – filia Teatru Wojska Polskiego, Łódź)
  • 3 VII 1946: Niebieski lis Franciszek Herczeg – reżyseria (Teatr Wojska Polskiego, Łódź)
  • 3 VIII 1946: Niebieski lis Franciszek Herczeg – reżyseria (Teatr Powszechny TUR Łódź – filia Teatru Wojska Polskiego, Łódź)
  • 17 VIII 1946: Niebieski lis Franciszek Herczeg – reżyseria (Teatry Miejskie, Częstochowa)
  • 7 I 1947: Niebieski lis Franciszek Herczeg – reżyseria (Teatr Domu Żołnierza, Lublin)
  • 27 VI 1947: Profesja pani Warren George Bernard Shaw – reżyseria oraz jako Pread (Teatr Powszechny TUR Łódź – filia Teatru Wojska Polskiego, Łódź)
  • 20 VII 1947: Śluby panieńskie Aleksander Fredro – reżyseria (Teatr Wojska Polskiego, Łódź)
  • 24 X 1947: Wesele Figara Pierre de Beaumarchais – reżyseria i inscenizacja (Teatr Nowy, Warszawa)
  • 20 III 1948: Pan inspektor przyszedł John Boynton Priestley – reżyseria (Teatry Miejskie, Częstochowa)
  • 25 VI 1948: Joanna z Lotaryngii Maxwell Anderson, reż. Erwin Axer – w podwójnej roli: Inkwizytor, Jim Masters (Teatr Kameralny Domu Żołnierza, Łódź)
  • 3 VII 1948: Śluby panieńskie Aleksander Fredro – reżyseria (PWST Warszawa: siedziba w Łodzi)
  • 4 VII 1948: Damy i huzary Aleksander Fredro – reżyseria (PWST Warszawa: siedziba w Łodzi)
  • 23 IX 1948: Świętoszek Molier – reżyseria (Teatr Miejski, Białystok)
  • 21 X 1948: Śluby panieńskie Aleksander Fredro – reżyseria (Teatr Miejski, Białystok)
  • 15 I 1949: Wyspa pokoju Jewgienij Pietrow – reżyseria (Teatr Kameralny Domu Żołnierza, Łódź)
  • 5 XI 1949: Niemcy (dramat) Leon Kruczkowski, reż. Erwin Axer – jako prof. Sonnenbruch (Teatr Współczesny, Warszawa).

lata 50.

[edytuj | edytuj kod]
  • 15 IX 1950: Niemcy Leon Kruczkowski – reżyseria oraz jako prof. Sonnenbruch (Teatr im. Aleksandra Węgierki, Białystok)[11]
  • 25 X 1950: Świerszcz za kominem Charles Dickens – reżyseria (Teatr im. Aleksandra Węgierki, Białystok)
  • 20 II 1951: Pigmalion (dramat George’a Bernarda Shawa) George Bernard Shaw – reżyseria oraz w podwójnej roli aktorskiej: Henryk Higgins, Mężczyzna z notatnikiem (Teatr Nowy: Scena Komediowo-Muzyczna, Warszawa)
  • 5 VII 1952: Rewizor (komedia) Nikołaj Gogol, reż. Bohdan Korzeniewski – jako Piotr Iwanowicz Bobczyński (Teatr Narodowy im. Wojska Polskiego, Warszawa)
  • 6 II 1953: Bobrowe futro Gerhart Hauptmann – reżyseria (Teatr Narodowy im. Wojska Polskiego, Warszawa)
  • 21 XII 1953: Kret Jerzy Lutowski, reż. Józef Wyszomirski – jako Adam Horasiński (Teatr Narodowy im. Wojska Polskiego, Warszawa)
  • 11 III 1954: Stajnia Augiasza Adam Tarn – reżyseria (Teatr Ludowy, Warszawa)
  • 25 IX 1954: Dombey i syn Charles Dickens – reżyseria (Teatr Nowej Warszawy, Warszawa)
  • 18 II 1955: Niemcy (dramat) Leon Kruczkowski, reż. Erwin Axer – jako prof. Sonnenbruch (Teatr Narodowy, Warszawa)
  • 11 VII 1955
    • Śluby panieńskie Aleksander Fredro – reżyseria (Teatr Zagłębia, Sosnowiec)
    • Damy i huzary Aleksander Fredro – reżyseria (Teatr Zagłębia, Sosnowiec)
  • 28 VII 1955: Lekkomyślna siostra Włodzimierz Perzyński – reżyseria (Teatr Zagłębia, Sosnowiec)
  • 4 IV 1956: Dwie blizny[12] Aleksander Fredro (PWST, Warszawa)
  • 15 VII 1956: Zaproszenie do zamku Jean Anouilh – reżyseria oraz jako Messerschmann (Teatr Współczesny, Warszawa)
  • 27 I 1957: Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca Aleksander Fredro – reżyseria (Teatr Ziemi Mazowieckiej, Warszawa)
  • 16 II 1957: Aszantka Włodzimierz Perzyński, reż. Stanisława Perzanowska – jako Baron Kręcki (Teatr Narodowy, Warszawa)
  • 23 IV 1959: Biedermann i podpalacze Max Frisch, reż. Erwin Axer – jako tytułowy pan Biedermann (Teatr Współczesny, Warszawa)
  • 17 XII 1959: Pierwszy dzień wolności Leon Kruczkowski, reż. Erwin Axer – jako Doktor (Teatr Współczesny, Warszawa).

Schyłek

[edytuj | edytuj kod]

W lutym 1964 r. (zaledwie pół roku przed śmiercią) Daczyński przeszedł na emeryturę[2].

  • 21 III 1960: Miejsce na ziemi psychologiczny film obyczajowy, reż. Stanisław Różewicz – jako dyrektor zakładu poprawczego[3]
  • 3 III 1961: Szczęściarz Antoni komedia obyczajowa, reż. Halina Bielińska i Włodzimierz Haupe – jako dyrektor departamentu (rola dubbingowana przez Ignacego Machowskiego).

Telewizja

[edytuj | edytuj kod]

W okresie swej niemal 15-letniej (od I 1949 do X 1963 r.) współpracy z Teatrem Polskiego Radia, wystąpił w ponad 20 słuchowiskach:

  • 6 I 1949: Fircyk w zalotach Franciszek Zabłocki, reż. Michał Melina – jako Aryst[14]
  • 16 IV 1950: Niemcy (dramat) Leon Kruczkowski, reż. Erwin Axer – jako prof. Sonnenbruch
  • 26 XI 1950: Dobry człowiek Krzysztof Gruszczyński, reż. Tadeusz Byrski – jako Hertz
  • 16 III 1952: Człowiek nie umiera Kazimierz Brandys, reż. Kazimierz Rudzki – jako Zajdel
  • 16 VIII 1953: Błazen[15] Aleksander Świętochowski, reż. Zbigniew Koczanowicz – jako Marek
  • 23 VIII 1953: Spotkanie nad Oką Edward Fiszer, reż. Wojciech Maciejewski – jako ojciec Janka
  • 20 IV 1956: Przygoda kucharki z Clapham Agatha Christie, reż. Andrzej Łapicki – jako Hercules Poirot
  • 8 VII 1956: Konie Diomedesa Agatha Christie, reż. Andrzej Łapicki – jako Hercules Poirot
  • 5 I 1959: Czerwona karteczka Jacek Szczęk, reż. Edward Płaczek
  • 15 III 1959: Testament ciotki Kurt Goetz, reż. Edward Płaczek – jako prof. Herman Naegler
  • 11 X 1960: Przepis na sos Halina Pietrusiewicz, reż. Zbigniew Kopalko – jako Hones
  • 29 I 1961: W rocznicę Halina Pietrusiewicz, reż. Wiesław Opałek
  • 23 IV 1961: Za kulisami Włodzimierz Odojewski, reż. Wiesław Opałek
  • 1 VI 1961: Siedmiu z Czarnego Kanionu Andrzej Lach, reż. Wiesław Opałek – jako Swen Force
  • 25 VI 1961: Dziesiąta muszelka Halina Pietrusiewicz, reż. Wiesław Opałek – jako insp. Lowe
  • 24 IX 1961: Siódma kapsułka Włodzimierz Odojewski, reż. Janusz Warnecki – jako Mainbrough
  • 16 X 1961: Kiedy ktoś zapuka Tymoteusz Karpowicz, reż. Zbigniew Kopalko – jako Staruszek
  • 9 III 1961: Kilka minut Max Gundermann, reż. Janusz Warnecki – jako Cilius
  • 7 IX 1962: Pierwszy dzień choroby Jerzy Księski, reż. Janusz Warnecki – jako Pacjent 2
  • 10 X 1962: Largactil Michał Choromański, reż. Zbigniew Kopalko – jako Doktór
  • 3 XI 1962: Kasztanek John Steinbeck, reż. Wanda Tatarkiewicz-Małkowska – jako Dziadek
  • 8 X 1963: Sobowtór Fiodor Dostojewski, reż. Zbigniew Kopalko – jako dr Krystian Iwanowicz Ruten.

Przebieg pracy

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie swej 53-letniej kariery aktorsko-reżyserskiej współpracował z 28 scenami teatralnymi: Kijowa, Wilna, Poznania, Lwowa, Łodzi (4), Białegostoku (3), Częstochowy, Lublina, Sosnowca oraz Warszawy (14)[2]:

  • Teatr Polski, Kijów: 1912–1918
  • Teatr Reduta, Warszawa: 1919–1921
  • Teatr Maska, Warszawa: 1922
  • Teatr Polski, Warszawa: 1914–1915, 1923–1935
  • Teatr na Pohulance, Wilno: 1933
  • Teatr Nowy im. Heleny Modrzejewskiej, Poznań: 1933 jako reżyser
  • Teatr Kameralny, Warszawa: 1933 jako aktor i reżyser
  • Teatr Narodowy, Warszawa: 1935, 1952−1953, 1955, 1957 jako aktor i reżyser
  • Teatr Letni, Warszawa: 1935
  • Teatry TKKT, Warszawa: 1935–1938
  • Teatry Miejskie, Lwów: 1938–1939 jako aktor i reżyser
  • Teatr Powszechny, Łódź: 1945 jako reżyser
  • Teatr Miejski, Białystok: 1945–1946, 1948–1949 jako aktor i reżyser
  • Teatr Wojska Polskiego, Łódź: 1945–1949
  • Teatry Miejskie, Częstochowa: 1946, 1948 jako reżyser i inscenizator
  • PWST Warszawa (siedziba w Łodzi): 1946–1949, 1956 jako reżyser, wykładowca i prodziekan PWST
  • Teatr Domu Żołnierza, Lublin: 1947 jako reżyser
  • Teatr Nowy, Warszawa: 1947, 1951 jako reżyser i inscenizator
  • Teatr Miejski, Białystok: 1948 jako reżyser
  • Teatr Kameralny Domu Żołnierza, Łódź: 1948–1949 jako aktor i reżyser
  • Teatr Współczesny, Warszawa: 1949–1964 jako aktor i reżyser
  • Teatr im. Aleksandra Węgierki, Białystok: 1950–1951 jako aktor i reżyser
  • Teatr Nowej Warszawy, Warszawa: 1952–1955 jako reżyser
  • Teatr Ludowy, Warszawa: 1954 jako reżyser
  • Teatr Zagłębia, Sosnowiec: 1955 jako aktor i reżyser
  • Teatr Młodej Warszawy, Warszawa: 1955 jako reżyser
  • Teatr Ziemi Mazowieckiej, Warszawa: 1957 jako reżyser
  • Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, Warszawa: 1960.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
  • Jego nazwisko widnieje na tablicy upamiętniającej artystów zasłużonych dla kultury polskiej, umieszczonej w 2020 roku na budynku przy ul. Odolańskiej 20 w Warszawie, w którym mieszkał[18].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 128.
  2. a b c Stanisław Daczyński, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2020-11-07].
  3. a b Stanisław Daczyński [online], FilmPolski [dostęp 2020-11-06] (pol.).
  4. Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW DACZYŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-12-30].
  5. Napaść, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-11-07].
  6. Polona [online], polona.pl [dostęp 2020-11-07].
  7. Związek niedobrany, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-11-07].
  8. Polona [online], polona.pl [dostęp 2020-11-07].
  9. Wesele, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-11-07].
  10. Świerszcz za kominem - Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-11-07].
  11. Niemcy, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-11-07].
  12. Dwie blizny - Wikiźródła, wolna biblioteka [online], pl.wikisource.org [dostęp 2020-11-07].
  13. Brat marnotrawny, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-11-07].
  14. Fircyk w zalotach, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (przedstawienia) [dostęp 2020-11-07].
  15. Polona [online], polona.pl [dostęp 2020-11-07].
  16. M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  17. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  18. Niezwykli mieszkańcy mokotowskiego domu. [w:] Urząd Dzielnicy Mokotów m.st. Warszawy [on-line]. 3 grudnia 2020. [dostęp 2023-01-30].