Theta
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
 |
|
| Alfabet grecki* | |
|---|---|
| Klasyczne litery greckie | |
| Αα alfa | Νν ny (ni) |
| Ββ beta (wita) | Ξξ ksi |
| Γγ gamma (ghama) | Οο omikron |
| Δδ delta (dhelta) | Ππ pi |
| Εε epsilon | Ρρ rho (ro) |
| Ζζ dzeta (zita) | Σσς sigma |
| Ηη eta (ita) | Ττ tau (taf) |
| Θθ theta (thita) | Υυ ipsylon |
| Ιι jota | Φφ phi (fi) |
| Κκ kappa (kapa) | Χχ chi |
| Λλ lambda (lambdha) | Ψψ psi |
| Μμ my (mi) | Ωω omega |
| Litery nieużywane współcześnie | |
 ( ) digamma |
 san |
 stigma |
 ( ) koppa |
 heta |
 ( ) sampi |
 szo |
|
| * W nawiasach podano odmienną od tradycyjnej, współczesną wymowę w języku nowogreckim, według polskiej transkrypcji podręcznikowej. | |
Theta (thita, θῆτα, θΘ lub ϑ) – ósma litera alfabetu greckiego oznaczająca spółgłoskę aspirowaną "t" (czyli "th"). W greckim systemie liczbowym oznacza liczbę 9.
Spis treści
Użycie jako symbolu[edytuj]
Θ[edytuj]
- W matematyce i fizyce stosowane czasami oznaczenie miary kąta płaskiego.
- W matematyce i informatyce Θ jest elementem „notacji dużego O”, która służy do opisywania asymptotycznego tempa wzrostu funkcji[1].
θ[edytuj]
- W biologii molekularnej sposób replikacji kolistej cząsteczki DNA. W miejscu origin następuje rozplecenie podwójnej helisy i powstają dwie pary widełek replikacyjnych wędrujących w przeciwnych kierunkach. Około połowy procesu cząsteczka przybiera kształt θ (stąd nazwa).
- Theta – w brydżu, konwencja licytacyjna, część systemu Precision.
- Fale theta – rodzaj fal mózgowych
- θ – mezon
ϑ
- W fizyce stosowane czasami jako oznaczenie temperatury (gdy litera "T" jest już w użyciu).
Kodowanie[edytuj]
W Unicode litera jest zakodowana:
| Znak | Unicode | Kod HTML | Nazwa unikodowa | Nazwa polska |
|---|---|---|---|---|
| Θ | U+0398 | Θ lub Θ lub Θ |
GREEK CAPITAL LETTER THETA | wielka litera grecka theta |
| θ | U+03B8 | θ lub θ lub θ |
GREEK SMALL LETTER THETA | mała litera grecka theta |
W LaTeX-ie używa się znacznika:
| Znak | LaTeX |
|---|---|
\theta |
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Ronald L Graham, Donald Ervin Knuth, Oren Patashnik: Matematyka konkretna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 489. ISBN 83-01-13906-4.
