Przejdź do zawartości

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ṕ ṕ

litera alfabetu łacińskiego ze znakiem diakrytycznym w postaci ukośnej kreski.

W dawnym języku polskim

[edytuj | edytuj kod]
Alfabet języka polskiego zaproponowany przez Jana Kochanowskiego, zawarty w traktacie Ortografia polska umieszczony w książce Nowy karakter polski wydanej w 1594 roku przez Jana Januszowskiego

Litera ṕ występowała w zapisie języka średniopolskiego sugerowanym przez Jana Kochanowskiego w traktacie Ortografia polska[1], a także przez Jana Januszowskiego w Nowym karakterze polskim[2]. Oznaczała zmiękczone p, które w szesnastowiecznej polszczyźnie pojawiało się w wygłosie[3]. Jako przykład zastosowania Kochanowski podawał w swoim traktacie ortograficznym wyraz „łuṕ”[4], czyli drugą osobę liczby pojedynczej trybu rozkazującego od czasownika „łupić”[5], w odróżnieniu od rzeczownika „łup”, zapisywanego przez zwykłe p[4]. W siedemnastym wieku zmiękczone wersje spółgłosek b, p, w i f zaczęły zanikać w wymowie, by w kolejnym stuleciu zniknąć całkowicie[3]. W 1830 podczas prac nad reformą ortografii stwierdzono brak tych spółgłosek w języku[a][3].

W innych językach

[edytuj | edytuj kod]

Ṕ występuje również w zgodnej ze standardem ISO 9 transliteracji alfabetu abchaskiego jako odpowiednik znaku Ԥ/Ҧ[6][7], a także, w zapisie języka washoe(inne języki), którym posługuje się niewielka grupa rdzennych mieszkańców Ameryki z plemienia Washoe[8] i w zapisie języka tsimane(inne języki)[9]. Dawniej również w zapisie języka dolnołużyckiego[10].

Kodowanie

[edytuj | edytuj kod]
Unicode[11]
Symbol Kod
Wielka litera U+1E54
Mała litera U+1E55
  1. Klemensiewicz w przypisie 403 (na s. 740) podaje jednak przykłady na to, że według niektórych autorów w wymowie istnienie tych spółgłosek utrzymywało się nieco dłużej, cytuje m.in. J. Rozwadowskiego, który w 1923 r. pisał „Oznaczanie miękkości wyszło z użycia dopiero pod koniec XIX wieku, chociaż w wymowie palatalność znikła już nieco wcześniej” (podkreślenie Z.K.).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kochanowski 2021 ↓, s. 165.
  2. Decyk-Zięba 2020 ↓, s. 103–104.
  3. a b c Klemensiewicz 2015 ↓, s. 295.
  4. a b Kochanowski 2021 ↓, s. 165, 186.
  5. Słownik polszczyzny XVI wieku – łupić [online], spxvi.edu.pl [dostęp 2024-09-17].
  6. Polski Komitet Normalizacyjny (red.), Informacja i dokumentacja – Transliteracja znaków cyrylickich na znaki łacińskie – Języki słowiańskie i niesłowiańskie, Warszawa: Wydawnictwa Normalizacyjne, 2000, s. 12, 15, ISBN 978-83-7330-996-8 [dostęp 2024-09-26].
  7. Viacheslav Chirikba, Unified Abkhaz-Abaza Alphabet on the Latin Graphic Basis. A Project. Sukhum 2919. Единый абхазо-абазинский алфавит на латинской графической основе. Проект. Сухум, 2019. [online] [dostęp 2024-09-26].
  8. William Horton Jacobsen jr., Beginnig Washo, [w:] Nevada State Museaum Occasional Papers [online], Nevada State Museaum, grudzień 1996, s. 3 [dostęp 2024-09-17].
  9. Jeanette Sakel, El Mosetén y Chimane (Tsimane’) [online] (hiszp.).
  10. Georg Kral, Grammatik der wendischen Sprache in der Oberlausitz, Bautzen M. Schmaler, 1919, s. 1 [dostęp 2024-09-18].
  11. Latin Extended Additional [online], Unicode.org [dostęp 2024-09-17].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]