G
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
G g
G (minuskuła: g) (gie) jest siódmą literą alfabetu łacińskiego, dziesiątą literą alfabetu polskiego.
Wywodzi się z greckiej litery gamma (Γ). Pojawiła się w łacinie klasycznej w IV wieku p.n.e. – wcześniej do oznaczania głoski [ɡ], tak jak [k] używano tej samej litery C. Dodanie do znaku C kreski umożliwiającej powstanie litery G przypisuje się Appiuszowi Klaudiuszowi Cenzorowi (312 r. p.n.e.)[1]. Współcześnie używana jest najczęściej do oznaczania głoski [ɡ], ale w zależności od języka przed e lub i może też oznaczać np. [ʤ], [ʒ], [j],[x] lub [h]. W języku samoańskim oznacza dźwięk /ŋ/.
![]() |
|
Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy. |
Inne reprezentacje litery G[edytuj | edytuj kod]
Sygnalizacja | Język migowy | Alfabet Braille’a | ||||
---|---|---|---|---|---|---|
flaga Międzynarodowego Kodu Sygnałowego |
Alfabet semaforowy |
Kod Morse’a | francuski | kanadyjski | polski | |
![]() |
![]() |
G | ![]() |
![]() |
![]() |
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aleksander Gieysztor , Zarys dziejów pisma łacińskiego, Jadwiga Gniazdowska (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 49, ISBN 978-83-01-16054-8, OCLC 750467223 .
|