Ć
| ||
 Majuskuła i minuskuła litery. | ||
| Litera | ||
| Wielka litera | Ć | |
| Mała litera | ć | |
| Informacje | ||
| Podstawowy alfabet | łaciński | |
| Pochodzenie | ||
| Bazująca na literze | c | |
| Znak diakrytyczny | akcent ostry | |
C z kreską (majuskuła: Ć; minuskuła: ć) – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od c posiadająca akcent ostry; piąta litera alfabetu polskiego.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Graf pojawił się po raz pierwszy w alfabecie polskim. W języku serbsko-chorwackim ć pojawiło się jako zapożyczenie z alfabetu polskiego w XIX wieku.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Litera występuje w języku polskim, dolnołużyckim, górnołużyckim, saanicz, etnolekcie wilamowskim oraz przy zapisie łacinką serbsko-chorwackiego i białoruskiego.
Język polski[edytuj | edytuj kod]
 |
[[:File:Polish letter Ć.ogg|]]
Wymowa litery ć w języku polskim |
| Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy. | |
W języku polskim oznacza spółgłoskę zwarto-szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną (MAF: [t͡ɕ]), np. w słowie „pięć” (MAF: [pʲjɛ̇̃ɲʨ̑]) oraz „cień” (MAF: [ʨeɲ]). Zazwyczaj jest zastępowane poprzez ci.
Etnolekt wilamowicki[edytuj | edytuj kod]
W etnolekcie wilamowickim oznacza dźwięk [t͡ʃ].
Język serbsko-chorwacki[edytuj | edytuj kod]
W języku serbsko-chorwackim ć występuje w zapisie łacińskim oraz jest wymawiane jest jako /ʨ/, np. w słowie „kuća” (MAF: [kuʨa]) oznaczającym dom.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
