Grand Prix Pacyfiku 1995

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grand Prix Pacyfiku 1995
Pacific Grand Prix
15. wyścig z 17 w sezonie
579. Grand Prix Formuły 1
Tor Tanaka International Circuit Aida
Japonia Tanaka International Circuit Aida
Data

22 października 1995

Trasa
Liczba okrążeń

83

Długość okrążenia

3,703 km

Dystans

307,349 km

Uczestnicy
Zgłoszenia

24 kierowców

Zakwalifikowało się

24 kierowców

Ukończyło wyścig

17 kierowców

Wyniki
Pole position

David Coulthard
(1:14.013, Williams)

Zwycięzca

Michael Schumacher
(1h48:49.972, Benetton)

Najszybsze
okrążenie

Michael Schumacher
(1:16.374, Benetton)

15. Grand Prix w sezonie 1995
Poprzednie

Grand Prix Europy

Następne

Grand Prix Japonii

Grand Prix Pacyfiku
1994 1995 —

Grand Prix Pacyfiku 1995 (oficjalnie II Pacific Grand Prix) – piętnasta eliminacja mistrzostw świata Formuły 1 sezonu 1995[1]. Wyścig odbył się 22 października 1995 roku na torze TI Circuit Aida w mieście Aida (obecnie Mimasaka). Wygrał go Niemiec Michael Schumacher (Benetton). Drugie i trzecie miejsce zajęli Brytyjczycy z zespołu Williams: David Coulthard oraz Damon Hill[2]. Zwycięstwo zapewniło Schumacherowi drugi tytuł mistrza świata[3].

Damon Hill, któremu brytyjskie media zarzucały, iż nie jest wystarczająco "silny" w walkach na torze[4], startował z pierwszego rzędu wraz ze zdobywcą pole position, Davidem Coulthardem. Schumacher, startujący z trzeciej pozycji, próbował go wyprzedzić na pierwszym zakręcie, ale próba ta zakończyła się niepowodzeniem, obu natomiast wyprzedził Francuz Jean Alesi (Ferrari), znajdując się na drugim miejscu. Hill był trzeci, a Schumacher piąty, wyprzedzony jeszcze przez Austriaka Gerharda Bergera (Ferrari)[1]. Podczas pierwszego pit stopu Schumacher wyprzedził Alesiego i Hilla. Jadąc na nowych oponach typu slick, stopniowo zbliżał się do Coultharda, odrabiając około dwie sekundy na okrążeniu. W końcu, po wyprzedzeniu go, zyskał przewagę 21 sekund, więc po wyjechaniu z trzeciego pit stopu (Coulthard zjeżdżał do boksów dwukrotnie) wciąż był liderem i pozostał nim do mety[5].

Relacja[edytuj | edytuj kod]

Przed Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Wyścig początkowo miał się odbyć 16 kwietnia 1995 roku jako trzecia eliminacja sezonu. Jednakże na skutek spustoszeń spowodowanych przez trzęsienie ziemi w Kobe, wyznaczono datę wyścigu na październik[6][7].

Przed wyścigiem Schumacher prowadził w klasyfikacji kierowców, mając 82 punkty, a drugi był Damon Hill, który miał 55 punktów. Hill mógł więc zdobyć tytuł jedynie, gdyby wygrał wszystkie trzy pozostałe do końca sezonu wyścigi, a Schumacher zgromadził w nich maksymalnie 3 punkty. Trzeci w klasyfikacji generalnej był David Coulthard (43 punkty), na czwartym miejscu znajdował się Johnny Herbert (40 punktów), a na piątym Jean Alesi (również 40 punktów)[8]. W punktacji konstruktorów prowadził zespół Benetton (112 punktów), a drugi był Williams (92 punkty)[1][8]. Na dwa tygodnie przed wyścigiem eksperci krytykowali Damona Hilla za to, że nie był wystarczająco "silny" w walce z Schumacherem podczas Grand Prix Europy[1][4]. W wywiadzie przed wyścigiem kierowca Ligiera, Martin Brundle, powiedział:

Damon musi zrobić dwie rzeczy. Po pierwsze, musi założyć sobie, jako numerowi 1 Williamsa na przyszły rok, że zespół jest w stanie dać mu pełne wsparcie. Po drugie, musi "przywrócić siebie" jako kierowcę wyścigowego. Może musi raz czy dwa razy stracić przednie koło, by to zrobić.[9]

Damon Hill

Schumacher powiedział, że Hill podejmował "niezdecydowane próby", by go wyprzedzić, co "wpakowywało go w kłopoty"[1]. Komentarze pojawiały się natychmiast po seriach walk między Hillem a Schumacherem, szczególnie dużo było ich po Grand Prix Belgii, po którym to Hill oskarżył Schumachera o "blokowanie go"[10]. 19 października zebrała się Fédération Internationale de l’Automobile po to, by przedyskutować etykietę kierowców. Ustalono, że nie będzie żadnych zmian w tej kwestii. Zarząd Formuły 1 podkreślił, że Międzynarodowy Kodeks Sportowy powinien opierać się na zasadzie, że kierowcy mogą jeździć tak, jak chcą, jednakże "nie pozwalając im na celowe narażanie innego kierowcy na niebezpieczeństwo lub powtarzające się blokowanie na prostej", nawiązując do wydarzeń, jakie miały miejsce w roku 1995 pomiędzy Hillem a Schumacherem[1].

Przed Grand Prix Pacyfiku nastąpiło pięć zmian, jeśli chodzi o obsadę kierowców. W zespole Ligier przed sezonem ustalono, że samochodem z numerem 25 będą jeździć zarówno Martin Brundle, jak i Aguri Suzuki, a w Grand Prix Pacyfiku miał startować Suzuki (w poprzednich pięciu wyścigach startował Brundle)[9][11]. Mika Häkkinen, kierowca McLarena, miał zapalenie wyrostka robaczkowego, wskutek czego zastąpił go Jan Magnussen[12]. Do Tyrrella powrócił Ukyo Katayama, który nie startował w poprzednim wyścigu z powodu kontuzji doznanej na skutek wypadku podczas Grand Prix Portugalii[13]. W Footworku Gianni Morbidelli zastąpił Massimiliano Papisa, a w Pacifiku Jean-Denis Délétraz został zastąpiony przez Bertranda Gachota[1].

Sesje treningowe i kwalifikacyjne[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1995 miały miejsce dwie sesje treningowe (w piątek[14] i sobotę), trwające po 105 minut, oraz dwie sesje kwalifikacyjne, po 60 minut każda (również w piątek[14] oraz sobotę). Podczas Grand Prix Pacyfiku na torze było sucho[15]. W pierwszej sesji treningowej najlepszy czas odniósł Michael Schumacher (1:16.057), a w drugiej – David Coulthard (1:15.730)[1].

David Coulthard (zdjęcie zrobione w roku 2007, kiedy to Coulthard jeździł w Red Bull Racing)

Podczas sesji kwalifikacyjnej czwarte pole position z rzędu zdobył David Coulthard (1:14.013)[1][16]. Z drugiego miejsca startował Damon Hill, z trzeciego Michael Schumacher. Schumacher w drugiej sesji kwalifikacyjnej na skutek zmiany właściwości aerodynamicznych (zespół przez obie sesje zmieniał stopniowo nieco ustawienie spoilerów) odniósł znacznie lepszy czas niż w pierwszej i przez chwilę miał nawet najlepszy czas, ale ostatecznie dzięki wymianie opon typu slick na nowe wyprzedzili go Coulthard oraz Hill. Dodatkowa wymiana opon w samochodach Williamsa oznaczała, że zostały im się jedynie po dwa nowe komplety opon, podczas gdy Schumacherowi – trzy. Hill ponadto martwił się, że będzie startował z "brudnej" części toru (tzn. części toru, na której nie znajduje się idealna linia jazdy)[1].

Czwartą pozycję startową zajął Gerhard Berger, mimo że pod koniec drugiej sesji kwalifikacyjnej wjechał w żwir[17]. Piąty był Jean Alesi, szósty Eddie Irvine (najlepsza jego pozycja startowa w sezonie 1995). Debiutant Jan Magnussen był dwunasty.

Wyścig[edytuj | edytuj kod]

Temperatura powietrza podczas wyścigu wynosiła 21 °C[1]. Kierowcy o 9:30 czasu lokalnego (JST) wyruszyli na półgodzinną sesję rozgrzewkową (ang. warm-up). Obaj kierowcy Williamsa potwierdzili dobrą formę w kwalifikacji: Coulthard był pierwszy (1:16.831), a Hill trzeci. Drugi był Jean-Christophe Boullion (Sauber), a czwarty Olivier Panis (Ligier)[1]. Hill jechał zapasowym Williamsem po prawej stronie prostej startowej, aby "wyczyścić" "brudną" stronę toru[1]. Schumacher ukończył rozgrzewkę na ósmym miejscu, mimo wypadnięcia z trasy i uszkodzenia bolidu[18].

Wyścig rozpoczął się o godzinie 14:00 czasu lokalnego. Coulthard prowadził po pierwszym zakręcie. Hill wystartował źle. Schumacher próbował go wyprzedzić po zewnętrznej, ale Hill przyblokował go. Obaj kierowcy zjechali z idealnej linii jazdy, co wykorzystał Jean Alesi, wyprzedzając ich i awansując na drugie miejsce[5]. Po pierwszym okrążeniu Coulthard miał 2,8 sekundy przewagi nad drugim w klasyfikacji Alesim oraz 3,1 sekundy przewagi nad trzecim Hillem. Na czwartym miejscu jechał Gerhard Berger, a na piątym Michael Schumacher. Na drugim okrążeniu odpadł Bertrand Gachot (awaria skrzyni biegów)[2]. Na siódmym okrążeniu Jean-Christophe Boullion wpadł w poślizg i wycofał się[1]. Na piątym okrążeniu Schumacher wyprzedził Bergera i wkrótce potem jechał tuż za Hillem, który z kolei miał bardzo niewielką stratę do Alesiego. Na 11 okrążeniu Schumacher podjął pierwszą próbę wyprzedzenia Hilla (na serpentynie), ale zakończyła się ona niepowodzeniem[1]. Hill był blokowany przez wolniejszego Alesiego, którego jednak nie potrafił wyprzedzić, dzięki czemu do ósmego okrążenia Coulthard zyskiwał około sekundę na okrążeniu[1]. Na 18 okrążeniu Coulthard miał już 14 sekund przewagi nad drugim kierowcą[1].

Alesi, Hill oraz Schumacher obrali taktykę trzech pit stopów. Na pierwszy z nich wszyscy trzej zjechali na 18 okrążeniu. Mechanicy Benettona wymienili opony oraz zatankowali samochód szybciej, niż mechanicy Williamsa i Ferrari, dzięki czemu Schumacher wyjechał z boksów przed Alesim i Hillem[1]. Postój Hilla z powodu zacięcia się zaworu paliwa był prawie dwukrotnie dłuższy niż postój Schumachera[1]. Schumacher po wyjeździe z boksów był czwarty, Alesi siódmy, a Hill – dziesiąty[1]. Schumacher zyskał trochę przewagi nad Alesim i Hillem; Hill wyprzedził poprzedzającego go Frentzena na 22 okrążeniu, a Alesi poprzedzającego go Irvine'a na okrążeniu 23. Irvine'a próbował również wyprzedzić Hill, ale uderzył w samochód Irvine'a, co spowodowało niewielkie uszkodzenie przedniego spoilera[19][20]. Irvine zjechał do boksów na 25 okrążeniu, dzięki czemu Hill znalazł się bezpośrednio za Alesim[1]. Przed wyścigiem Coulthard planował zjeżdżać do boksów trzykrotnie, ale podczas wyścigu zespół zmienił taktykę, planując, że szkocki kierowca zjedzie na pit stop jedynie dwa razy, przy czym pierwszy pit stop nastąpi sześć okrążeń po pierwotnie planowanym (tj. na 24 okrążeniu), i wtedy zespół zatankuje do samochodu więcej paliwa niż planowano[1]. Dzięki temu, że Coulthard miał cięższy od Schumachera samochód, Niemiec jechał od tamtej pory znacznie szybciej niż Szkot[19].

Michael Schumacher (zdjęcie wykonane w roku 2005, kiedy Schumacher jeździł w Ferrari)

Drugi raz Schumacher zjechał na postój na 38 okrążeniu. Po wyjechaniu z boksów był tuż przed Alesim, ale ponad 20 sekund za Coulthardem. Niemiec natychmiast zaczął ustanawiać najszybsze czasy okrążeń i ponownie zbliżył się do Coultharda[1][19]. Po pit stopach Hilla (38 okrążenie) i Alesiego (39 okrążenie) Anglik znalazł się przed Francuzem. Na 45 okrążeniu Alesiego wyprzedził również Berger[1]. Coulthard po raz drugi zjechał na pit stop na 49 okrążeniu, a wyjechał z niego 14 sekund za Schumacherem, który nadal powiększał przewagę, albowiem Coulthard miał ciężki bolid, a zmniejszenie przewagi utrudniali mu dodatkowo dublowani kierowcy[1][20]. Schumacher ostatni raz zjechał do boksów na 60 okrążeniu, z przewagą 21 sekund nad Coulthardem. Przewaga ta była wystarczająca na tyle, by po wyjechaniu z boksów Niemiec nadal jechał przed Szkotem[5][19]. Schumacher powiększył swoją przewagę do 15 sekund, wygrał swój ósmy wyścig w sezonie, po 83 okrążeniach uzyskując czas 1:48:49.972[1], oraz zapewnił sobie swój drugi tytuł mistrza świata, jako że Hill nie miał już nawet teoretycznych szans wyprzedzić Schumachera w klasyfikacji generalnej[3]. Został tym samym najmłodszym kierowcą Formuły 1, który obronił tytuł[19] (rekord ten pobił w 2006 roku Fernando Alonso). Coulthard dojechał do mety drugi (14 sekund za zwycięzcą), Hill trzeci, Berger czwarty, a Alesi piąty. Punktowaną szóstkę zamykał Johnny Herbert. Wyścig ukończyło 17 kierowców z 24 startujących[1].

Po wyścigu[edytuj | edytuj kod]

Po wyścigu okazało się, że po trzecim pit stopie Schumacher miał problem ze skrzynią biegów, a ostatnie okrążenie przejechał, widząc na swojej kierownicy ostrzegawcze światła[5]. Schumacher pochwalił mechaników za to, że spisali się "znakomicie" podczas pierwszego pit stopu, co umożliwiło mu wyjechanie z boksów przed Alesim i Hillem. Powiedział też, że nigdy wcześniej nie widział "czegoś takiego jak ta drużyna i jej zdolności do zarządzania strategią", oraz że "nie popełnili oni" w tamtym sezonie "ani jednego błędu"[1]. Po wyścigu w parc fermé Schumacher oraz Hill ponowili kłótnię, która wywiązała się po Grand Prix Belgii, nad tym, jaki stopień blokowania można zaakceptować (dotyczyło to w szczególności zdarzenia na pierwszym zakręcie)[5]. Schumacher powiedział Hillowi, że był niezadowolony z jazdy Hilla podczas wyścigu, szczególnie podczas prób wyprzedzania na 1 i 11 okrążeniu. Schumacher stwierdził, że Hill wtedy "testował na nim hamulce"[20]. Hill odpowiedział:

Michael nie był zadowolony z tego, co kilka razy zrobiłem w wyścigu, powiedział mi też, że nie jest zadowolony z mojej jazdy. Uważam to za nadzwyczajne. Teraz jest taka sytuacja, że możemy jeździć, jak chcemy, dopóki nie narażamy kogoś na niebezpieczeństwo. Tak więc jechałem w ten sposób, a jemu się to nie podobało. Nie powinien się skarżyć w jakikolwiek sposób. Kiedy znaleźliśmy się w strefie hamowania na końcu prostej startowej, zrobiłem coś źle. Ale nie mam pojęcia co. Wydaje się, że jest jedna zasada dla niego, a inna dla każdego innego. Myślę po prostu, że każdy z was zgodzi się z tym, i że nie powinny mieć miejsca skargi, albo że są zasady, i każdy powinien się ich trzymać. Uważam, że w tym roku jestem lepszym, mocniejszym kierowcą aniżeli w zeszłym, i mogę bazować na tym w przyszłym roku. Oczywiście Michael ma przewagę nad każdym, i jeśli chcę wygrać, to mam zamiar zmuszać go do wyprzedzania[1].

Pomimo komentarzy Hilla, przetrwał on ciągłą krytykę ze strony brytyjskich mediów po jego słabych wynikach; pojawiły się również spekulacje, że Williams zamierza zastąpić go Frentzenem[21] (chociaż pojawiły się również plotki, iż Frentzen może trafić do McLarena w miejsce Häkkinena[22]). Mimo tych plotek Frank Williams dał mu "jasne wotum zaufania", począwszy od Grand Prix Japonii[1]. Przed Grand Prix Japonii Schumacher obejrzał powtórki wideo, wskutek czego zmienił swoje zdanie na temat incydentu, i nie obwiniał już Hilla[1].

W wywiadzie David Coulthard powiedział, że decyzja o zmianie taktyki trzech pit stopów na dwa należała do niego, i powiedział o tym załodze Williamsa. Po przeanalizowaniu stwierdził jednak, że było to błędem, oraz że "chciałby obwinić kogokolwiek o tę decyzję, ale nie może"[1].

Grand Prix Pacyfiku odbyło się w sezonie 1995 po raz ostatni, na skutek niestabilności finansowej zarządcy toru[7][23].

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Nr Kierowca Zespół Samochód Silnik Opony
1 Niemcy Michael Schumacher Mild Seven Benetton Renault Benetton B195 Renault RS7 3.0 V10 G
2 Wielka Brytania Johnny Herbert Mild Seven Benetton Renault Benetton B195 Renault RS7 3.0 V10 G
3 Japonia Ukyo Katayama Nokia Tyrrell Yamaha Tyrrell 023 Yamaha OX10C 3.0 V10 G
4 Finlandia Mika Salo Nokia Tyrrell Yamaha Tyrrell 023 Yamaha OX10C 3.0 V10 G
5 Wielka Brytania Damon Hill Rothmans Williams Renault Williams FW17B Renault RS7 3.0 V10 G
6 Wielka Brytania David Coulthard Rothmans Williams Renault Williams FW17B Renault RS7 3.0 V10 G
7 Wielka Brytania Mark Blundell Marlboro McLaren Mercedes McLaren MP4/10C Mercedes FO110 3.0 V10 G
8 Dania Jan Magnussen Marlboro McLaren Mercedes McLaren MP4/10C Mercedes FO110 3.0 V10 G
9 Włochy Gianni Morbidelli Footwork Hart Footwork FA16 Hart 830 3.0 V8 G
10 Japonia Taki Inoue Footwork Hart Footwork FA16 Hart 830 3.0 V8 G
14 Brazylia Rubens Barrichello B&H Total Jordan Peugeot Jordan 195 Peugeot A10 3.0 V10 G
15 Wielka Brytania Eddie Irvine B&H Total Jordan Peugeot Jordan 195 Peugeot A10 3.0 V10 G
16 Belgia Bertrand Gachot Pacific Grand Prix Ltd Pacific PR02 Ford EDC 3.0 V8 G
17 Włochy Andrea Montermini Pacific Grand Prix Ltd Pacific PR02 Ford EDC 3.0 V8 G
21 Brazylia Pedro Diniz Parmalat Forti Ford Forti FG01 Ford EDD 3.0 V8 G
22 Brazylia Roberto Moreno Parmalat Forti Ford Forti FG01 Ford EDD 3.0 V8 G
23 Portugalia Pedro Lamy Minardi Scuderia Italia Minardi M195 Ford EDM 3.0 V8 G
24 Włochy Luca Badoer Minardi Scuderia Italia Minardi M195 Ford EDM 3.0 V8 G
25 Japonia Aguri Suzuki Ligier Gitanes Blondes Ligier JS41 Mugen Honda MF-301 3.0 V10 G
26 Francja Olivier Panis Ligier Gitanes Blondes Ligier JS41 Mugen Honda MF-301 3.0 V10 G
27 Francja Jean Alesi Scuderia Ferrari SpA Ferrari 412T2 Ferrari 044/1 3.0 V12 G
28 Austria Gerhard Berger Scuderia Ferrari SpA Ferrari 412T2 Ferrari 044/1 3.0 V12 G
29 Francja Jean-Christophe Boullion Red Bull Sauber Ford Sauber C14 Ford ECA Zetec-R 3.0 V8 G
30 Niemcy Heinz-Harald Frentzen Red Bull Sauber Ford Sauber C14 Ford ECA Zetec-R 3.0 V8 G
Nr Kierowca Zespół Samochód Silnik Opony

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

P Nr Kierowca Konstruktor(-silnik) Opony Czas Odstęp Strata
1 6 Wielka Brytania David Coulthard Williams-Renault G 1:14.013 - -
2 5 Wielka Brytania Damon Hill Williams-Renault G 1:14.213 0:00.200 0:00.200
3 1 Niemcy Michael Schumacher Benetton-Renault G 1:14.284 0:00.071 0:00.271
4 27 Francja Jean Alesi Ferrari G 1:14.919 0:00.635 0:00.906
5 28 Austria Gerhard Berger Ferrari G 1:14.974 0:00.055 0:00.961
6 15 Wielka Brytania Eddie Irvine Jordan-Peugeot G 1:15.354 0:00.380 0:01.341
7 2 Wielka Brytania Johnny Herbert Benetton-Renault G 1:15.556 0:00.202 0:01.543
8 30 Niemcy Heinz-Harald Frentzen Sauber-Ford G 1:15.561 0:00.005 0:01.548
9 26 Francja Olivier Panis Ligier-Mugen Honda G 1:15.621 0:00.060 0:01.608
10 7 Wielka Brytania Mark Blundell McLaren-Peugeot G 1:15.652 0:00.031 0:01.639
11 14 Brazylia Rubens Barrichello Jordan-Peugeot G 1:15.774 0:00.122 0:01.761
12 8 Dania Jan Magnussen McLaren-Mercedes G 1:16.339 0:00.525 0:02.326
13 25 Japonia Aguri Suzuki Ligier-Mugen Honda G 1:16.519 0:00.180 0:02.506
14 23 Portugalia Pedro Lamy Minardi-Ford G 1:16.596 0:00.077 0:02.583
15 29 Francja Jean-Christophe Boullion Sauber-Ford G 1:16.646 0:00.050 0:02.633
16 24 Włochy Luca Badoer Minardi-Ford G 1:16.887 0:00.241 0:02.874
17 3 Japonia Ukyo Katayama Tyrrell-Yamaha G 1:17.014 0:00.027 0:03.001
18 4 Finlandia Mika Salo Tyrrell-Yamaha G 1:17.213 0:00.199 0:03.200
19 9 Włochy Gianni Morbidelli Footwork-Hart G 1:18.114 0:00.899 0:04.101
20 10 Japonia Taki Inoue Footwork-Hart G 1:18.212 0:00.098 0:04.199
21 21 Brazylia Pedro Diniz Forti-Ford G 1:19.579 0:01.367 0:05.566
22 22 Brazylia Roberto Moreno Forti-Ford G 1:19.745 0:00.172 0:05.742
23 17 Włochy Andrea Montermini Pacific-Ford G 1:20.093 0:00.066 0:06.080
24 16 Belgia Bertrand Gachot Pacific-Ford G 1:21.405 0:00.386 0:07.392
P Nr Kierowca Konstruktor(-silnik) Opony Czas Odstęp Strata

Wyścig[edytuj | edytuj kod]

P  + / –  Nr Kierowca Konstruktor Opony Okr. Czas / Strata Komentarz
1 Awans 2 1 Niemcy Michael Schumacher Benetton-Renault G 83 1h48:49.972
2 Spadek 1 6 Wielka Brytania David Coulthard Williams-Renault G 83 +0:14.920
3 Spadek 1 5 Wielka Brytania Damon Hill Williams-Renault G 83 +0:48.333
4 Awans 1 28 Austria Gerhard Berger Ferrari G 82 +1 okr.
5 Spadek 1 27 Francja Jean Alesi Ferrari G 82 +1 okr.
6 Awans 1 2 Wielka Brytania Johnny Herbert Benetton-Renault G 82 +1 okr.
7 Awans 1 30 Niemcy Heinz-Harald Frentzen Sauber-Ford G 82 +1 okr.
8 Awans 1 26 Francja Olivier Panis Ligier-Mugen Honda G 81 +2 okr.
9 Awans 1 7 Wielka Brytania Mark Blundell McLaren-Mercedes G 81 +2 okr.
10 Awans 2 8 Dania Jan Magnussen McLaren-Mercedes G 81 +2 okr.
11 Spadek 5 15 Wielka Brytania Eddie Irvine Jordan-Peugeot G 81 +2 okr.
12 Awans 6 4 Finlandia Mika Salo Tyrrell-Yamaha G 80 +3 okr.
13 Awans 1 23 Portugalia Pedro Lamy Minardi-Ford G 80 +3 okr.
14 Awans 3 3 Japonia Ukyo Katayama Tyrrell-Yamaha G 80 +3 okr.
15 Awans 1 24 Włochy Luca Badoer Minardi-Ford G 80 +3 okr.
16 Awans 6 22 Brazylia Roberto Moreno Forti-Ford G 78 +5 okr.
17 Awans 4 21 Brazylia Pedro Diniz Forti-Ford G 77 +6 okr.
Niesklasyfikowani
  14 Brazylia Rubens Barrichello Jordan-Peugeot G 67 +16 okr. elektryka
  9 Włochy Gianni Morbidelli Footwork-Hart G 63 +20 okr. silnik
  14 Japonia Taki Inoue Footwork-Hart G 38 +45 okr. elektryka
  17 Włochy Andrea Montermini Pacific-Ford G 14 +69 okr. skrzynia biegów
  25 Japonia Aguri Suzuki Ligier-Mugen Honda G 10 +73 okr. poślizg
  29 Francja Jean-Christophe Boullion Sauber-Ford G 7 +77 okr. poślizg
  16 Belgia Bertrand Gachot Pacific-Ford G 2 +81 okr. silnik
P  + / –  Nr Kierowca Konstruktor Opony Okr. Czas / Strata Komentarz

Najszybsze okrążenie[edytuj | edytuj kod]

Nr Kierowca Konstruktor Opony Czas Okr.
1 Niemcy Michael Schumacher Benetton-Renault G 1:16.374 40

Klasyfikacja po wyścigu[edytuj | edytuj kod]

Kierowcy[edytuj | edytuj kod]

P +/- Kierowca Starty Punkty P1 P2 P3 PP NO NS
1 0 Niemcy Michael Schumacher 15 92 8 1 1 3 7 3
2 0 Wielka Brytania Damon Hill 15 59 3 3 2 6 3 5
3 0 Wielka Brytania David Coulthard 15 49 1 4 3 5 2 6
4 +1 Francja Jean Alesi 15 42 1 4 - - 1 6
5 -1 Wielka Brytania Johnny Herbert 15 41 2 1 - - - 3
6 0 Austria Gerhard Berger 15 31 - - 6 1 2 4
7 0 Niemcy Heinz-Harald Frentzen 15 15 - - 1 - - 4
8 0 Finlandia Mika Häkkinen 14 11 - 1 - - - 9
9 0 Brazylia Rubens Barrichello 15 11 - 1 - - - 7
10 0 Wielka Brytania Mark Blundell 13 10 - - - - - 5
11 0 Francja Olivier Panis 15 8 - - - - - 6
12 0 Wielka Brytania Martin Brundle 11 7 - - 1 - - 4
13 0 Wielka Brytania Eddie Irvine 15 7 - - 1 - - 6
14 0 Francja Jean-Christophe Boullion 10 3 - - - - - 4
15 0 Finlandia Mika Salo 15 2 - - - - - 5
16 0 Japonia Aguri Suzuki 5 1 - - - - - 1
17 0 Włochy Gianni Morbidelli 8 1 - - - - - 3
18 0 Włochy Pierluigi Martini 9 0 - - - - - 5
19 0 Japonia Ukyo Katayama 14 0 - - - - - 11
20 0 Włochy Massimiliano Papis 7 0 - - - - - 5
21 0 Włochy Luca Badoer 15 0 - - - - - 7
22 0 Japonia Taki Inoue 15 0 - - - - - 11
23 0 Włochy Andrea Montermini 14 0 - - - - - 10
24 0 Portugalia Pedro Lamy 6 0 - - - - - 2
25 0 Brazylia Pedro Diniz 15 0 - - - - - 8
26 0 Włochy Domenico Schiattarella 5 0 - - - - - 3
27 0 Wielka Brytania Nigel Mansell 2 0 - - - - - 1
28 N Dania Jan Magnussen 1 0 - - - - - -
29 0 Belgia Bertrand Gachot 9 0 - - - - - 8
29 0 Holandia Jos Verstappen 5 0 - - - - - 4
31 0 Austria Karl Wendlinger 4 0 - - - - - 3
32 0 Brazylia Roberto Moreno 15 0 - - - - - 11
33 0 Włochy Gabriele Tarquini 1 0 - - - - - -
34 0 Szwajcaria Jean-Denis Délétraz 2 0 - - - - - 1
- 0 Włochy Giovanni Lavaggi 4 0 - - - - - 4
P +/- Kierowca Starty Punkty P1 P2 P3 PP NO NS

Konstruktorzy[edytuj | edytuj kod]

P +/- Konstruktor Starty Punkty P1 P2 P3 PP NO NS
1 0 Wielka Brytania Benetton-Renault 30 133 10 2 1 3 7 6
2 0 Wielka Brytania Williams-Renault 30 108 4 7 5 11 5 11
3 0 Włochy Ferrari 30 73 1 4 6 1 3 10
4 0 Wielka Brytania McLaren-Mercedes 30 21 - 1 - - - 15
5 0 Irlandia Jordan-Peugeot 30 18 - 1 1 - - 13
6 0 Szwajcaria Sauber-Ford 30 18 - - 1 - - 11
7 0 Francja Ligier-Mugen Honda 30 16 - - 1 - - 11
8 0 Wielka Brytania Tyrrell-Yamaha 30 2 - - - - - 16
9 0 Wielka Brytania Footwork-Hart 30 1 - - - - - 19
10 0 Włochy Minardi-Ford 30 0 - - - - - 14
11 0 Włochy Forti-Ford 30 0 - - - - - 19
12 0 Wielka Brytania Pacific-Ford 29 0 - - - - - 23
13 0 Wielka Brytania Simtek-Ford 10 0 - - - - - 7
P +/- Konstruktor Starty Punkty P1 P2 P3 PP NO NS

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af Autocourse 1995-96, Alan Henry, wyd. 45th ed, Richmond: Hazleton, 1995, ISBN 1-874557-36-5, OCLC 123712362.
  2. ↑ a b 1995 Pacific Grand Prix. The Official Formula 1 Website. [dostęp 2009-04-04]. (ang.).
  3. ↑ a b Schumacher is World Champion. grandprix.com, 23 października 1995. [dostęp 2009-04-04]. (ang.).
  4. ↑ a b Murray Walker, komentator Formuły 1, powiedział 29 października 1995 roku: "Damon Hill był wielokrotnie krytykowany za to, że nie jest wystarczająco "silny", ale wygląda to zupełnie inaczej, gdy się spojrzy z kokpitu".
  5. ↑ a b c d e GRAND PRIX RESULTS: PACIFIC GP, 1995. grandprix.com. (ang.).
  6. ↑ Formula 1 calendar rethink. grandprix.com, 6 lutego 1995. [dostęp 2009-04-04]. (ang.).
  7. ↑ a b Nigel Roebuck, "Schumacher prepares countdown to title – Motor Racing" [w:] The Sunday Times, 22.10.1995
  8. ↑ a b Champion in all but name. grandprix.com, 16 października 1995. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  9. ↑ a b Oliver Holt, "Hill under fire for conceding championship – Motor Racing" [w:] The Times, 20.10.1995
  10. ↑ GRAND PRIX RESULTS: BELGIAN GP, 1995. grandprix.com. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  11. ↑ 1995 Formula 1 Review. grandprix.com. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  12. ↑ Magnussen impresses for McLaren. grandprix.com, 23 października 1995. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  13. ↑ Tyrrell drive up for grabs. grandprix.com, 2 października 1995. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  14. ↑ a b Wyjątkiem było Grand Prix Monako, kiedy to sesja ta odbywała się w czwartek.
  15. ↑ Pacific Grand Prix – 95. galeforcef1.com. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  16. ↑ 1995 Coulthard, David. The Official Formula 1 website. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  17. ↑ Pacific Grand Prix: 2nd Qualifying. galeforcef1.com. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  18. ↑ Murray Walker, komentator Formuły 1, powiedział 29 października 1995 roku: "Tamtego ranka Michael Schumacher wypadł z trasy i uszkodził swój samochód, urywając aerodynamiczną część po lewej stronie samochodu".
  19. ↑ a b c d e Formula 1 Grand Prix Review 1995 [VHS]. amazon.co.uk. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).
  20. ↑ a b c Oliver Holt, "Angry Hill fuels Pacific war of words – Pacific Grand Prix" [w:] The Times, 23.10.1995
  21. ↑ Damon Hill, Damon Hill: My Championship Year, 1996, ISBN 1-874557-36-5
  22. ↑ "Nareszcie Hill" [w:] Moto Magazyn, nr 10/1995
  23. ↑ Finally a 1996 Formula 1 calendar!. grandprix.com, 16 października 1995. [dostęp 2009-04-05]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

←1994 Grand Prix Formuły 1 w sezonie 1995 1996→
Grand Prix Pacyfiku zaliczane do Mistrzostw Świata Formuły 1
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix_Pacyfiku_1995&oldid=66816754”