Monika Pyrek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 08:30, 16 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Monika Pyrek-Rokita
Ilustracja
Trener

Edward Szymczak (1995–2001)
Wiaczesław Kaliniczenko (od 2002)

Klub

Warszawianka (1998–1999)
Lechia Gdańsk (2000–2002)
KL Gdynia (2003)
MKL Szczecin (2004–2012)
Ośrodek Skoku o Tyczce Szczecin (od 2012[1])

Wzrost

168 cm

Dyscypliny

lekkoatletyka

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Mistrzostwa świata
srebro Helsinki 2005 skok o tyczce
srebro Berlin 2009 skok o tyczce
brąz Edmonton 2001 skok o tyczce
Mistrzostwa Europy
srebro Göteborg 2006 skok o tyczce
Halowe mistrzostwa świata
brąz Birmingham 2003 skok o tyczce
brąz Walencja 2008 skok o tyczce
Halowe mistrzostwa Europy
brąz Wiedeń 2002 skok o tyczce
brąz Madryt 2005 skok o tyczce
Młodzieżowe mistrzostwa Europy
złoto Amsterdam 2001 skok o tyczce
Mistrzostwa świata juniorów
srebro Annecy 1998 skok o tyczce
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Monika Zofia Pyrek-Rokita (ur. 11 sierpnia 1980 w Gdyni) – polska lekkoatletka specjalizująca się w skoku o tyczce. Olimpijka z Sydney (2000), Aten (2004), Pekinu (2008) i Londynu (2012). Trzykrotna medalistka mistrzostw świata oraz wicemistrzyni Starego Kontynentu z 2006 roku. Reprezentantka kraju w pucharze Europy i drużynowych mistrzostwach Europy.

Życiorys

Córka Zbigniewa i Bożeny Kuźlik. Absolwentka IX Liceum Ogólnokształcącego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Gdyni, Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku oraz Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego[2].

Przez długi czas była jedyną polską tyczkarką na arenie międzynarodowej. W ciągu kariery aż 68 razy poprawiała rekord Polski[2]. 1 lipca 2001 wynikiem 4,61 ustanowiła rekord Europy w skoku o tyczce.

Była jedyną zawodniczką, która zakwalifikowała się do wszystkich trzech pierwszych finałów olimpijskich w skoku o tyczce kobiet (w 2000, 2004 i 2008). Jest jedną z multimedalistów, którzy zdobywali dla Polski po więcej niż 2 medale na lekkoatletycznych mistrzostwach świata i pierwszą w tym gronie kobietą. Ponadto jest jednym z pięciu sportowców, którzy 6 razy lub więcej reprezentowali Polskę na mistrzostwach świata w lekkiej atletyce. Zdobywając brązowy medal na mistrzostwach świata w Edmonton w 2001, jest najmłodszą medalistką mistrzostw świata w skoku o tyczce (miała wtedy niespełna 21 lat).

Pięciokrotnie zdobywała nagrodę Złote Kolce dla najlepszej polskiej lekkoatletki sezonu (2001, 2003, 2005, 2006 oraz 2008). Jest dwukrotną laureatką Plebiscytu Przeglądu Sportowego: w 2001 była dziewiąta, a w 2005 siódma. 2 września 2009 została odznaczona przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[3]. 15 września 2009 została wyróżniona odznaczeniem Zasłużony dla miasta Szczecina. Od 2006 jest Honorowym Ambasadorem Szczecina. Wielokrotna zwyciężczyni plebiscytu Kuriera Szczecińskiego na najlepszego sportowca województwa zachodniopomorskiego[4][5]. 28 listopada 2010 zwyciężyła w XII edycji show telewizji TVN Taniec z gwiazdami. Jej partnerem był Robert Rowiński[6].

Mieszka w Szczecinie, gdzie reprezentowała barwy Miejskiego Klubu Lekkoatletycznego. Została uhonorowana tytułem Ambasador Szczecina.

Na początku 2013 roku ogłosiła zakończenie sportowej kariery[7][8]. W styczniu 2013 wyszła za mąż za menadżera Norberta Rokitę i rozpoczęła pracę jako prezenter w Radiu Szczecin[9][10].

Kariera

Początki

W szkole podstawowej grała w koszykówkę[11], a lekkoatletykę zaczęła uprawiać w 1994 roku w Bałtyku Gdynia. Jej pierwszym trenerem była Bogusława Klimaszewska, a konkurencjami – skok wzwyż i wielobój[12]. W 1995 jej trenerem został Edward Szymczak i dzięki niemu rozpoczęła starty w skoku o tyczce, w powstałym po likwidacji sekcji lekkoatletycznej w Bałtyku Klubie Lekkoatletycznym Gdynia (KL Gdynia). W 1996 osiągnęła już wynik 3,60 (85 na świecie)[13] W 1997 wystąpiła w reprezentacji Polski na mistrzostwach Europy juniorów, podczas których uplasowała na 10. miejscu wyrównując swój – osiągnięty w eliminacjach tych zawodów – rekord Polski wynikiem 3,80[14][15]. W 1998 zadebiutowała w pucharze Europy wygrywając zawody w Malmö[16] i dwukrotnie w czasie konkursu poprawiając własny rekord kraju[14]. Dwa miesiące później została we Francji wicemistrzynią świata juniorek[17] poprawiając w czasie zawodów rekord Polski aż pięciokrotnie[14]. W gronie seniorek zajęła na mistrzostwach Europy w Budapeszcie siódmą lokatę czterokrotnie poprawiając własny rekord kraju[2][14]. 17 września ponownie uzyskała wynik lepszy od rekordy Polski ale już kilka dni później rekordową wysokość odebrała jej Anna Wielgus skacząc 3,84[14]. W debiucie na halowych mistrzostwach świata w 1999 była jedenasta[18]. Nie udało jej się zdobyć medalu (zajęła 4. miejsce) na mistrzostwach Europy juniorów w 1999 roku[19].

2000–2004

Sezon 2000 zaczęła od odpadnięcia w eliminacjach halowych mistrzostw Europy, w których debiutowała[2]. Po zwycięstwie w zawodach I ligi pucharu Europy[16] wygrała mistrzostwa Polski[20], a następnie zajęła siódme miejsce w finale igrzysk olimpijskich w Sydney[2].

1 lipca 2001 zdobyła kolejny złoty medal mistrzostw Polski[20][21] ustanawiając, wynikiem 4,61 m, nowy rekord Europy[22][23]. Podczas młodzieżowych mistrzostw Europy w Amsterdamie osiągnęła wynik 4,40 i została złotą medalistką tej imprezy[24]. Trzy dni po tym sukcesie z rezultatem 4,57 zajęła trzecie miejsce w mityngu DN Galan[25]. Po tych sukcesach wygrała w Ottawie igrzyska frankofońskie[26], których Polska była gościem[27]. Na rozegranych w Edmonton mistrzostwach świata zdobyła pierwszy w karierze medal ogólnoświatowej imprezy seniorskiej – z wynikiem 4,55 była trzecia przegrywając jedynie ze Stacy Dragilą (złoto) i Swietłaną Fieofanową (srebro)[28]. Na koniec sezonu była jeszcze czwarta w igrzyskach dobrej woli[2] oraz finale Grand Prix[29]. Po sezonie rozstała się ze swoim trenerem Edwardem Szymczakiem[12], a jej nowym szkoleniowcem został Wiaczesław Kaliniczenko.

W 2002 na arenie międzynarodowej pojawiła się jej największa krajowa konkurentka Anna Rogowska. W marcu obie reprezentowały Polskę na halowych mistrzostwach Europy – Pyrek zdobyła tam brązowy medal[30], a Rogowska odpadła w eliminacjach. Latem w Monachium podczas czempionatu Starego Kontynentu Pyrek nie awansowała do finału, a Rogowska uplasowała się w nim na siódmym miejscu[31]. Po niepowodzeniach na mistrzostwach na zawodach w Londynie tyczkarka ustanowiła ponownie rekord Polski pokonując poprzeczkę zawieszoną na wysokości 4,62[14].

Na początku 2003 roku zdobyła pierwszy w karierze medal – brązowy – halowych mistrzostw świata[32]. Po zwycięstwie w zawodach I ligi pucharu Europy w Finlandii[16] zajęła w Paryżu czwarte miejsce na mistrzostwach świata po zaliczeniu w pierwszych próbach wysokości 4,25, 4,35 i 4,45 w trzecim podejściu uzyskała 4,55, a na wysokości 4,60 strąciła poprzeczkę trzykrotnie odpadając z walki o medale[33].

W sezonie olimpijskim 2004 najpierw była piąta w halowych mistrzostwach świata, a następnie uplasowała się na drugim miejscu w zawodach superligi pucharu Europy w Bydgoszczy[2]. 4 lipca straciła na rzecz Anny Rogowskiej rekord kraju[14]. Podczas finału igrzysk olimpijskich po zaliczeniu w pierwszych próbach wysokości 4,20, 4,40 oraz 4,45 w konkursie oprócz Pyrek pozostały dwie Rosjanki oraz Rogowska[34]. Tyczkarka strąciła trzy próby na wysokości 4,65 i odpadła z rywalizacji zajmując ostatecznie czwarte miejsce[34]. 3 września w Brukseli skacząc 4,72 poprawiła rekord Polski, który przetrwał do maja 2005[14].

Monika Pyrek podczas mistrzostw Polski seniorów w Poznaniu (2007)

2005–2010

Po igrzyskach w Atenach w marcu 2005 zdobyła brązowy medal halowych mistrzostw Europy przegrywając srebro z koleżanką z reprezentacji Anną Rogowską[30]. W lipcu skończyła studia na Uniwersytecie Gdańskim[11]. W sezonie letnim zdobyła swój drugi medal mistrzostw świata – w Helsinkach została wicemistrzynią globu[35].

Tuż za podium, na czwartym miejscu, uplasowała się w halowych mistrzostwach świata 2006[2]. Latem została wicemistrzynią Europy[36]. Na koniec sezonu zajęła piąte miejsce w pucharze świata[37].

Na mistrzostwach świata w Osace (2007) z wynikiem 4,75 zajęła czwarte miejsce[38]. 22 września Monika Pyrek, podczas zawodów światowego finału lekkoatletycznego w Stuttgarcie, skoczyła 4,82 m, ustanawiając swój rekord życiowy.

W Walencji zdobyła brązowy medal halowych mistrzostw świata (2008)[39]. Przed igrzyskami olimpijskimi wystąpiła gościnnie w nagraniu Marysi Sadowskiej "Szybciej, wyżej, dalej"[40]. W olimpijskim finale w Pekinie zajęła piąte miejsce z wynikiem 4,70 (wysokość tę zaliczyła w drugiej próbie) – wcześniej w pierwszych podejściach skakała na 4,45, 4,55 i 4,65, a 4,75 trzykrotnie strącała[41].

Nie uczestniczyła w marcu 2009 w halowych mistrzostwach Europy, a w czerwcu wygrała rywalizację w zawodach superligi drużynowego czempionatu Starego Kontynentu, a wynikiem 4,70 m ustanowiła rekord imprezy. Na mistrzostwach świata po niezaliczeniu żadnej wysokości przez Jelenę Isinbajewą, zdobyła drugi w karierze srebrny medal globalnego czempionatu, przegrywając tylko z koleżanką z reprezentacji Anną Rogowską[42].

W 2010 po nieudanych startach w mityngach zagranicznych (spowodowanych kontuzją stopy nogi odbijającej) i nieuzyskaniu wymaganego przez Polski Związek Lekkiej Atletyki minimum do zakwalifikowaniu się do reprezentacji na mistrzostwa Europy postanowiła zakończyć starty w tym sezonie. 28 listopada 2010 roku wraz z Robertem Rowińskim zwyciężyła w 12. polskiej edycji Tańca z gwiazdami[43][44][45][46].

2011–2012

Po ponad półrocznej przerwie Pyrek wróciła do sportu w sezonie halowym 2011 uzyskując w swoim pierwszym starcie, na mityngu Samsung Pole Vault Stars w Doniecku, wynik 4,60[47][48] – rezultat ten jest lepszy od minimum PZLA do reprezentacji na halowe mistrzostwa Europy w Paryżu[49] jednak tyczkarka zapowiedziała, że nie wystąpi w tych zawodach[50]. Drugim i zarazem ostatnim występem Polski w sezonie halowym 2011 był start w halowym mityngu Pedro's Cup w Bydgoszczy – Pyrek zajęła 4. miejsce uzyskując wynik 4,40 m[51][52]. Podczas mistrzostw świata w Daegu zajęła 10. miejsce (ex aequo z Anną Rogowską i Kristiną Gadschiew[53]), zaliczając 4,55 m.

Sezon 2012 rozpoczęła od 7. miejsce z wynikiem 4,40 m podczas halowego mityngu Pedro's Cup w Bydgoszczy[54]. Letni sezon 2012 Pyrek zainaugurowała 11 maja na mityngu Diamentowej Ligi w Ad-Dausze – nie zaliczyła żadnej wysokości, mając trzy nieudane próby na wysokości 4,20 m[55]. Podczas rozgrywanych w Nowym Jorku zawodów Diamentowej Ligi – Adidas Grand Prix Pyrek zaliczyła wysokość 4,50 m, uzyskując tym samym kwalifikację na start w czwartych w jej karierze igrzyskach olimpijskich[56]. Podczas Igrzysk XXX Olimpiady w Londynie nie zdołała awansować do finału skoku o tyczce kobiet, zaliczając wysokość 4,40 m w kwalifikacjach[57].

Osiągnięcia

Międzynarodowe

Monika Pyrek (z lewej) wraz z Anną Rogowską cieszą się po wywalczeniu medali mistrzostw świata w Berlinie (2009)
Rok Zawody Miejsce Pozycja Wynik Źródła
1997 Mistrzostwa Europy juniorów Słowenia Lublana 10. miejsce 3,80 =NR [14][15]
1998 I liga pucharu Europy Szwecja Malmö 1. miejsce 3,95 NR [14][16]
1998 Mistrzostwa świata juniorów Francja Annecy 2. miejsce 4,10 NR [14][17]
1998 Mistrzostwa Europy Węgry Budapeszt 7. miejsce 4,15 NR [2][14]
1999 Halowe mistrzostwa świata Japonia Maebashi 11. miejsce 4,20 [2][18]
1999 Mistrzostwa Europy juniorów Łotwa Ryga 4. miejsce 4,10 [19]
2000 Halowe mistrzostwa Europy Belgia Gandawa el. – 9. miejsce 4,20 [2]
2000 I liga pucharu Europy Polska Bydgoszcz 1. miejsce 4,30 [16]
2000 Igrzyska olimpijskie Australia Sydney 7. miejsce 4,40 NR [2][14]
2001 I liga pucharu Europy Finlandia Vaasa 1. miejsce 4,50 NR [14][16]
2001 Młodzieżowe mistrzostwa Europy Holandia Amsterdam 1. miejsce 4,40 [2][24]
2001 Igrzyska frankofońskie Kanada Ottawa 1. miejsce 4,30 CR [26]
2001 Mistrzostwa świata Kanada Edmonton 3. miejsce 4,55 [2]
2001 Igrzyska Dobrej Woli Australia Brisbane 4. miejsce 4,35 [2]
2001 Finał Grand Prix IAAF Australia Melbourne 4. miejsce 4,20 [2][29]
2002 Halowe mistrzostwa Europy Austria Wiedeń 3. miejsce 4,60 NIR [2]
2002 Superliga pucharu Europy Francja Annecy 4. miejsce 4,20 [2]
2002 Mistrzostwa Europy Niemcy Monachium el. – 13. miejsce 4,30 [2]
2003 Halowy puchar Europy Niemcy Lipsk 3. miejsce 4,30 [2]
2003 Halowe mistrzostwa świata Wielka Brytania Birmingham 3. miejsce 4,45 [2][32]
2003 I liga pucharu Europy Finlandia Lappeenranta 1. miejsce 4,30 [16]
2003 Mistrzostwa świata Francja Paryż 4. miejsce 4,55 [2]
2003 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Monako Monako 4. miejsce 4,50 [2]
2004 Halowe mistrzostwa świata Węgry Budapeszt 5. miejsce 4,50 [2]
2004 Superliga pucharu Europy Polska Bydgoszcz 2. miejsce 4,40 [2]
2004 Igrzyska olimpijskie Grecja Ateny 4. miejsce 4,55 [2]
2004 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Monako Monako 5. miejsce 4,50 [2]
2005 Halowe mistrzostwa Europy Hiszpania Madryt 3. miejsce 4,70 [2]
2005 Mistrzostwa świata Finlandia Helsinki 2. miejsce 4,60 [2]
2005 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Monako Monako 2. miejsce 4,62 [2]
2006 Halowe mistrzostwa świata Rosja Moskwa 4. miejsce 4,65 [37]
2006 Superliga pucharu Europy Hiszpania Malaga 1. miejsce 4,75 CR [37]
2006 Mistrzostwa Europy Szwecja Göteborg 2. miejsce 4,65 [37]
2006 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Niemcy Stuttgart 2. miejsce 4,65 [37]
2006 Puchar świata Grecja Ateny 5. miejsce 4,30 [37]
2007 Superliga pucharu Europy Niemcy Monachium 1. miejsce 4,65 [2]
2007 Mistrzostwa świata Japonia Osaka 4. miejsce 4,75 [2]
2007 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Niemcy Stuttgart 2. miejsce 4,82 [2]
2008 Halowe mistrzostwa świata Hiszpania Walencja 3. miejsce 4,70 [2]
2008 Igrzyska olimpijskie Pekin 5. miejsce 4,70 [2]
2008 Światowy finał lekkoatletyczny Niemcy Stuttgart 3. miejsce 4,70 [2]
2009 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Portugalia Leiria 1. miejsce 4,70 CR [2]
2009 Mistrzostwa świata Niemcy Berlin 2. miejsce 4,65 [2]
2009 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Grecja Saloniki 2. miejsce 4,60 [2]
2011 Mistrzostwa świata Korea Południowa Daegu 10. miejsce 4,55 [53]
2012 Mistrzostwa Europy Finlandia Helsinki el. – 13. miejsce 4,35 [58]
2012 Igrzyska olimpijskie Wielka Brytania Londyn el. – 15. miejsce 4,40 [59]

Mistrzostwa Polski

Monika Pyrek podczas treningu na Miejskim Stadionie Lekkoatletycznym w Szczecinie

Stadion

 Osobny artykuł: Medalistki mistrzostw Polski seniorów w skoku o tyczce.

Monika Pyrek zdobyła podczas swojej kariery 11 złotych i 3 srebrne medale mistrzostw Polski seniorów – wyczyn ten czyni ją najbardziej utytułowaną zawodniczką w historii skoku o tyczce w Polsce[2][60][61].

Mistrzostwa Polski Pozycja Wynik
Bydgoszcz 1997 2. miejsce 3,60
Wrocław 1998 2. miejsce 4,00
Kraków 1999 1. miejsce 3,70
Kraków 2000 1. miejsce 4,00
Bydgoszcz 2001 1. miejsce 4,61
Szczecin 2002 1. miejsce 4,50
Bydgoszcz 2004 1. miejsce 4,45
Biała Podlaska 2005 1. miejsce 4,70
Bydgoszcz 2006 1. miejsce 4,60
Poznań 2007 1. miejsce 4,60
Szczecin 2008 1. miejsce 4,70
Bielsko-Biała 2010 1. miejsce 4,20
Bydgoszcz 2011 2. miejsce 4,60
Bielsko-Biała 2012 1. miejsce 4,45

Hala

Tyczkarka wywalczyła 11 tytułów halowych mistrzostw Polski seniorów – wyczyn ten czyni ją najbardziej utytułowaną zawodniczką w historii skoku o tyczce w Polsce[2][62].

Mistrzostwa Polski Pozycja Wynik
Spała 1998 1. miejsce 3,91
Spała 1999 1. miejsce 4,10
Spała 2000 1. miejsce 4,15
Spała 2001 1. miejsce 4,36
Spała 2002 1. miejsce 4,25
Spała 2003 1. miejsce 4,50
Spała 2004 1. miejsce 4,65
Spała 2005 1. miejsce 4,70 CR
Spała 2006 1. miejsce 4,40
Spała 2008 1. miejsce 4,70 =CR
Spała 2009 1. miejsce 4,60
Spała 2010 2. miejsce 4,40
Spała 2012 3. miejsce 4,30

Rekordy życiowe

Miejsce Wynik Miejsce Data Wynik w historii
Skok o tyczce (hala)
4,76
 Ukraina Donieck
12 lutego 2006
Skok o tyczce (stadion)
4,82
 Niemcy Stuttgart
22 września 2007
11.
Skok wzwyż
1,70[63]
1997
–

Światowy ranking lekkoatletyczny (do 2006 ranking IAAF)

  • 2001 – 3. miejsce
  • 2002 – 3. miejsce
  • 2003 – 6. miejsce
  • 2004 – 5. miejsce
  • 2005 – 2. miejsce
  • 2006 – 2. miejsce
  • 2007 – 3. miejsce
  • 2008 – 3. miejsce
  • 2009 – 3. miejsce

Ranking Track and Field News

  • 2001 – 3. miejsce[64]
  • 2002 – 3. miejsce[64]
  • 2007 – 3. miejsce
  • 2008 – 4. miejsce[65]

Listy światowe

  • 2001 – 3. miejsce (4,61 m)
  • 2002 – 6. miejsce (4,62 m)
  • 2003 – 7. miejsce (4,60 m)
  • 2004 – 5. miejsce (4,72 m)
  • 2005 – 3. miejsce (4,70 m)
  • 2006 – 2. miejsce (4,75 m)
  • 2007 – 3. miejsce (4,82 m)
  • 2008 – 4. miejsce (4,75 m)
  • 2009 – 5. miejsce (4,78 m)

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Pyrek opuszcza MKL!. Sport.pl. [dostęp 11 stycznia 2012]. (pol.).
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftman, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009, s. 70. ISBN 978-83-902509-9-1.
  3. ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 258
  4. ↑ Pyrek zwyciężczynią plebiscytu "Kuriera Szczecińskiego". Sport w Interia.pl, 29 grudnia 2009. [dostęp 11 stycznia 2011]. (pol.).
  5. ↑ Plebiscyt sportowy – Pyrek i Duda zwyciężają. 24 kurier, 24 grudnia 2010. [dostęp 11 stycznia 2011]. (pol.).
  6. ↑ Monika Pyrek najlepszą tancerką. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 29 listopada 2010]. (pol.).
  7. ↑ Monika Pyrek zakończyła karierę. Onet. [dostęp 5 stycznia 2013]. (pol.).
  8. ↑ Paweł Bartnik: Pole vaulter Monika Pyrek announces her retirement. iaaf.org. [dostęp 14 stycznia 2013]. (ang.).
  9. ↑ INFORMACJE TELEADRESOWE - O NAS - Radio Szczecin [online], radioszczecin.pl [dostęp 2017-11-25].
  10. ↑ INFORMACJE TELEADRESOWE - O NAS - Radio Szczecin [online], radioszczecin.pl [dostęp 2017-11-25].
  11. ↑ a b Informacje o mnie. monikapyrek.pl. [dostęp 30 listopada 2010]. (pol.).
  12. ↑ a b Monika Pyrek między Gdynią a Szczecinem
  13. ↑ Andrzej Karczmarski, Ryszard Sadkowski Z historii lekkoatletyki na Pomorzu Gdańskim, wyd. Pruszcz Gdański, 2011, str. 277,284
  14. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007.
  15. ↑ a b European Junior Championships 1997. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  16. ↑ a b c d e f g European Cup B Final and First League. gbrathletics. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  17. ↑ a b World Junior Championships 1998. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  18. ↑ a b 7th IAAF World Indoor Championships in Athletics: Official Results – POLE VAULT – Women – Final. iaaf.org. [dostęp 16 maja 2012]. (ang.).
  19. ↑ a b European Junior Championships 1999. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  20. ↑ a b Polish Championships. gbrathletics. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  21. ↑ Medalistki mistrzostw Polski (1980-2010): skoki. Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. [dostęp 1 grudnia 2010]. (pol.).
  22. ↑ 77. Lekkoatletyczne MP: Rekord Europy Moniki Pyrek. interia.pl. [dostęp 6 grudnia 2010]. (pol.).
  23. ↑ Polski Komitet Olimpijski: Monika Pyrek – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 1 grudnia 2010]. (pol.).
  24. ↑ a b European Under 23 Championships and Cup. gbrathletics. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  25. ↑ DN Galan – Stockholm (SWE)Tuesday, July 17, 2001. iaaf.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  26. ↑ a b Francophone Games. gbrathletics. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  27. ↑ Polacy jadą na igrzyska frankofońskie. wprost.pl. [dostęp 30 listopada 2010]. (pol.).
  28. ↑ 2001 IAAF World Championships in Athletics – Pole Vault Women. iaaf.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  29. ↑ a b IAAF Grand Prix Final 2001: Official Result Women – POLE VAULT. iaaf.org. [dostęp 5 września 2012]. (ang.).
  30. ↑ a b European Indoor Championships (Women). gbrathletics. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  31. ↑ EC München GER 6 – 11 August – Pole Vault Women. tilastopaja.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  32. ↑ a b IAAF World Indoor Championships. gbrathletics. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  33. ↑ 2003 IAAF World Championships in Athletics – Pole Vault Women. iaaf.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  34. ↑ a b 2004 Olympic Games – Pole Vault. iaaf.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  35. ↑ IAAF World Championships in Athletics. gbrathletics. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  36. ↑ EC Göteborg SWE 7 – 13 August / 19th European Championships, Ullevi Stadium – Pole Vault Women. tilastopaja.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  37. ↑ a b c d e f Janusz Rozum (opracowanie) oraz Komisja Statystyczna Polskiego Związku Lekkiej Atletyki: Rocznik PZLA 2006. Warszawa: Dział sportowo-techniczny PZLA, 2007.
  38. ↑ 2007 IAAF World Championships in Athletics – Pole Vault Women. iaaf.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  39. ↑ Janusz Rozum: Brąz Pyrek w drugim dniu 12. HMŚ w Wenecji. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 30 listopada 2010]. (pol.).
  40. ↑ Aleksandra Warska: Monika Pyrek nagrała piosenkę. gs24.pl. [dostęp 30 listopada 2010]. (pol.).
  41. ↑ 2008 Olympic Games – Pole Vault. iaaf.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  42. ↑ David Powell: After Pole Vault gold, Rogowska as stunned as anyone. berlin.iaaf.org. [dostęp 30 listopada 2010]. (ang.).
  43. ↑ Monika Pyrek wygrała Taniec z Gwiazdami. SportoweFakty.pl. [dostęp 29 listopada 2010]. (pol.).
  44. ↑ Flash-News des Tages: Monika Pyrek gewinnt Tanzshow. leichtatletik.de. [dostęp 5 grudnia 2010]. (niem.).
  45. ↑ Pyreková vyhrála polskou verzi StarDance. atletika.cz. [dostęp 5 września 2012]. (cz.).
  46. ↑ Poland’s Pyrek now ready to swap her dancing shoes for spikes. European Athletics. [dostęp 6 grudnia 2010]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-31)]. (ang.).
  47. ↑ Dobry start Rogowskiej i Pyrek w Doniecku. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 12 lutego 2011]. (pol.).
  48. ↑ Sukces Moniki, dramat Przemka. Sport.pl Gazeta Wyborcza Szczecin. [dostęp 18 lutego 2011]. (pol.).
  49. ↑ Wskaźniki PZLA, Halowe Mistrzostwa Europy, Paryż (FRA), 3-6 marca 2011. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 18 lutego 2011]. (pol.).
  50. ↑ MONIKA PYREK: Na razie mam zakwasy. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 12 lutego 2011]. (pol.).
  51. ↑ Monika czwarta. Sport.pl Gazeta Wyborcza Szczecin. [dostęp 18 lutego 2011]. (pol.).
  52. ↑ Pedro's Cup Bydgoszcz POL 16 February 2011 Indoor. tilastopaja.org. [dostęp 12 września 2014]. (ang.).
  53. ↑ a b 13th World Championships, Daegu Stadium / Daegu KOR 27 August – 4 September 2011. tilastopaja.org. [dostęp 31 sierpnia 2011]. (ang.).
  54. ↑ Nieskuteczny atak na minimum do Turcji. Sport.pl Gazeta Wyborcza Szczecin. [dostęp 8 lutego 2012]. (pol.).
  55. ↑ Kiepski start Moniki Pyrek. Sport.pl. [dostęp 15 maja 2012]. (pol.).
  56. ↑ Londyn 2012. Monika Pyrek pojedzie na igrzyska. Sport.pl. [dostęp 10 czerwca 2012]. (pol.).
  57. ↑ The XXX Olympic Games Olympic Games | iaaf.org [online], www.iaaf.org [dostęp 2017-11-25].
  58. ↑ Pole Vault Women. European Athletics. [dostęp 28 czerwca 2012]. (ang.).
  59. ↑ Maciek Jałoszyński: Rogowska awansuje do finału tyczkarek. pzla.pl. [dostęp 31 sierpnia 2012]. (pol.).
  60. ↑ NC Bielsko-Biala POL 8 – 10 July 2010. tilastopaja.org. [dostęp 12 września 2014]. (ang.).
  61. ↑ NC Bydgoszcz POL 11 – 13 August 2011. tilastopaja.org. [dostęp 8 lutego 2012]. (ang.).
  62. ↑ Po 56. HMP – kobiety. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 28 lutego 2012]. (pol.).
  63. ↑ Zbigniew Jonik, Janusz Rozum: ''Polish Team for 9th World Championships in Athletics. Polski Związek Lekkiej Atletyki, 2003, s. 5.
  64. ↑ a b All-time World Rankings – Women's Pole Vault. Track and Field News. [dostęp 1 grudnia 2010]. (ang.).
  65. ↑ Track & Field News: [online], www.trackandfieldnews.com [dostęp 2017-11-25].
  66. ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 258

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Szablon:Młodzieżowe Mistrzynie Europy w skoku o tyczce

Mistrzynie igrzysk frankofońskich w skoku o tyczce

Portal:Lekkoatletyka

Mistrzynie Polski w skoku o tyczce

Portal:Lekkoatletyka

Rekordziści Polski w skoku o tyczce
Mężczyżni
Kobiety
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Monika_Pyrek&oldid=51594732”