41 Batalion Saperów
 Barwy saperów noszone na kołnierzach kurtek | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1945 |
| Rozformowanie |
1957 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Maciej Mołczański |
| Ostatni |
kpt. Jan Bielański |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
41 Batalion Saperów – nieistniejący już samodzielny pododdział wojsk inżynieryjno-saperskich ludowego Wojska Polskiego.
Formowanie[edytuj | edytuj kod]
Sformowany na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 58/Org z 15 marca 1945 w Bydgoszczy jako jednostka organiczna 14 Dywizji Piechoty w ramach realizacji planu rozbudowy wojska. Pierwszym dowódcą był mjr Maciej Mołczański (od 8 kwietnia 1945). W skład dowództwa wchodzili: zastępca ds. liniowych por. Andrzej Klockich, sztabem kierował szef sztabu kpt. Andrzej Wierzbicki, kwatermistrzem był por. Teofil Cackowski, zastępcą ds. polityczno-wychowawczych por. Józef Szypnikowski[3].
Działania, zadania, szkolenie[edytuj | edytuj kod]
Zasadniczym zadaniem batalionu było rozminowanie i oczyszczanie terenu z min i innych niebezpiecznych materiałów wybuchowych. Batalion rozminowywał terytorium Polski w 1945 w woj. bydgoskim. Działał z tym zadaniem w l. 1946-1948 w powiatach: Siedlce, Łuków, Biała Podlaska, Kozienice, Opatów, Radom, w latach 1949-1956 Wałcz, Szczecinek, Choszczno, Bytów, Kołobrzeg, Białogard, Sławno, Miastko, Nakło, Wyrzysk, Toruń, Inowrocław, Tuchola, Chełmno i Brodnica. W czasie rozminowania w okresie od 1945 do 1948 batalion stracił 8 żołnierzy[6].
Uczestniczył w walce z żywiołami podczas powodzi i w pracach na rzecz gospodarki narodowej. Batalion zbudował 114 metrowy most na rz. Kurówka w rej. Puławy i most pontonowy DMP w Puławach. W 1949 brał udział w niszczeniu zatoru lodowego na Wiśle w rejonie Dęblina i utrzymywał most pontonowy w rejonie Puław. W kwietniu 1949 oczyszczał składnicę amunicji w Stawach. W maju 1949 sprawdził i oczyścił rejon zakwaterowania i place ćwiczeń 36pal. Najważniejszym przedsięwzięciem jednostki było uczestniczenie w 1956 w ramach zgrupowania „Krępna” w rozminowaniu Przełęczy Dukielskiej[7].
Stacjonowanie, rozformowanie batalionu[edytuj | edytuj kod]
Stacjonował do marca 1946 w Bydgoszczy, dalej w Siedlcach, od grudnia 1946 Puławach, od 1949 do 1951 był w Szczecinku[8][5], ostatecznie od października 1951 batalion stacjonował w Drawnie, w dawnym niemieckim kompleksie logistycznym po jednostce Muna Lager[5].
Batalion rozformowano 2 kwietnia 1957[5].
Dowódcy batalionu[edytuj | edytuj kod]
W okresie od 1945 do 1957 dowódcami batalionu byli[9]:
- mjr Maciej Mołczański (1945-1946)
- kpt. Jerzy Naumczuk (1946-1948)
- kpt. Julian Okuniewski (1948-1949)
- kpt. Mikołaj Fromza (1949-1950)
- ?
- mjr Maciej Kondakow (1952-1953)
- czpo. kpt. Jerzy Kominko (1953)
- kpt. Longin Komosiński (1953-1957)
- kpt. Jan Bielański (1957)
Skład etatowy[edytuj | edytuj kod]
- Dowództwo i sztab
- 3 kompanie saperów
- 3 plutony saperów
- drużyna zaopatrzenia
- kwatermistrzostwo
- magazyn techniczny
- drużyna gospodarcza
Stan:
żołnierzy - 254 (oficerów – 33, podoficerów – 44, szeregowych – 177)[10]
sprzęt:
- samochody – 3
- łodzie MN – 1
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Drawno, 2019. Główne wejście do byłej jednostki 41bsap (1951-1957), potem 7 OSSIiMW, obecnie Skład Drawno 1 Regionalnej Bazy Logistycznej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.3.1946 roku
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ a b Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 94.
- ↑ a b Kajetanowicz 2005 ↓, s. 428.
- ↑ a b c d Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 95.
- ↑ Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 94-104.
- ↑ Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 95-99.
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 429.
- ↑ Szutowicz i Brycki 2016 ↓, s. 94;101-102.
- ↑ Etat 04/506
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Garnizon Drawno
- 7 Okręgowa Składnica Sprzętu Inżynieryjnego i Materiałów Wybuchowych
- 49 samodzielny batalion obserwacyjno-meldunkowy
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zdzisław Barszczewski: Przywrócone życiu. Rozminowanie ziem Polski. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08751-2.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Andrzej Szutowicz, Jan Brycki: W zbroi i mundurze po ziemi drawieńskiej. Piła: PPR Tongraf, 2016, s. 3-270. ISBN 978-83-62581-95-5.
- Juliusz Malczewski Roman Polkowski: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 4, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek inżynieryjno-saperskich, drogowych i chemicznych. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1970.
- F. Kaczmarski, S. Soroka, Wojska Inżynieryjne 1945-1979, wyd. MON Warszawa 1982,
| Brygady saperów | |
|---|---|
| Bataliony saperów | |
| Bataliony pontonowo-mostowe |
| Rodowód | |
|---|---|
| Instytucje centralne | |
| Formacje | |
| Struktura organizacyjna | |
| Działania wojsk |
|
| Stalinizm w wojsku | |
| Szkolnictwo wojskowe |
