Przejdź do zawartości

Aníbal Ruiz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aníbal Ruiz
Pełne imię i nazwisko

Aníbal Ruiz Leites

Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1942
Salto

Data i miejsce śmierci

10 marca 2017
Veracruz

Wzrost

167 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1963 Danubio
1964–1966 Sud América
1967–1968 Cúcuta Deportivo
1969–1970 Anzoátegui
1971 Montevideo Wanderers
1971 Unión Tumán
1972–1974 Montevideo Wanderers
1975 San Ramón
1976 Miramar Misiones
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1985 Olimpia
1986 Atlético Nacional
1987 Olimpia
1988 Montevideo Wanderers
1988–1990 Necaxa
1991 Deportivo Quito
1991 Olimpia
1992 Salwador
1993 UdeG
1993–1995 Veracruz
1995 Correcaminos UAT
1996–1997 Puebla
1998 León
1998–1999 Correcaminos UAT
2000–2001 Guaraní
2001 Olimpia
2002–2006 Paragwaj
2007 Veracruz
2008 Emelec
2008 Cúcuta Deportivo
2010–2011 Universidad San Martín
2012 León Huánuco
2013 Universidad San Martín
2014 Municipal
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Aníbal „Maño” Ruiz Leites (ur. 30 grudnia 1942 w Salto, zm. 10 marca 2017 w Veracruz) – urugwajski piłkarz i trener piłkarski.

Wychowywał się w wielodzietnej rodzinie (posiadał czwórkę rodzeństwa) pochodzenia hiszpańskiego (jego dziadkowie byli emigrantami z Saragossy)[1]. Jako profesjonalny piłkarz występował bez większych sukcesów w Urugwaju, Kolumbii, Wenezueli, Peru i Kostaryce. Przez pewien czas był również zawodnikiem drużyn juniorskich hiszpańskiego Realu Saragossa[2]. Grał na pozycji ofensywnego pomocnika[3].

Po zakończeniu kariery (lata 1977–1984) pracował jako asystent słynnego trenera Luisa Cubilli. W tej roli zdobył sześć trofeów (z czego pięć z paragwajską Olimpią): dwukrotnie mistrzostwo Paragwaju (Olimpia – 1979, 1982), zaś po razie Copa Libertadores (Olimpia – 1979), Copa Interamericana (Olimpia – 1980), Puchar Interkontynentalny (Olimpia – 1980), jak również mistrzostwo Urugwaju (Peñarol – 1981).

Jako pierwszy trener pracował w latach 1985–2014. Podczas bogatej kariery szkoleniowej prowadził ogółem szesnaście zespołów, w tym wiele czołowych drużyn Ameryki Łacińskiej – dwa w Paragwaju (Olimpia, Guaraní), dwa w Kolumbii (Atlético Nacional, Cúcuta Deportivo), jeden w Urugwaju (Montevideo Wanderers), sześć w Meksyku (Necaxa, UdeG, Veracruz, Correcaminos UAT, Puebla, León), dwa w Ekwadorze (Deportivo Quito, Emelec), dwa w Peru (Universidad San Martín, León Huánuco) oraz jeden w Gwatemali (Municipal). Na kanwie klubowej wywalczył dwa trofea; mistrzostwo Paragwaju (Olimpia – 1985) i mistrzostwo Peru (Universidad San Martín – 2010). W międzyczasie – na początku lat 90. – krótko prowadził reprezentację Salwadoru.

Największą sławę zyskał jednak w latach 2002–2006, jako selekcjoner reprezentacji Paragwaju. Przejął paragwajską kadrę z rąk Włocha Cesare Maldiniego i w dobrym stylu, z czwartego miejsca kwalifikacji awansował z nią na Mistrzostwa Świata w Niemczech. W 2005 roku otrzymał w prestiżowym plebiscycie dziennika „El País” nagrodę dla Południowoamerykańskiego Trenera Roku. Na mundialu jego drużyna spisała się jednak przeciętnie – Paragwajczycy odpadli w fazie grupowej, zajmując w niej trzecią pozycję, po porażkach z Anglią (0:1), Szwecją (0:1) oraz zwycięstwie nad Trynidadem i Tobago (2:0).

Pod koniec życia (lata 2015–2017) był asystentem szkoleniowca José Cardozo – swojego byłego podopiecznego z kadry Paragwaju – w meksykańskich klubach Toluca, Chiapas i Puebla.

Zmarł niespodziewanie w Veracruz, kiedy to dostał zawału serca na płycie boiska obiektu Estadio Luis „Pirata” Fuente, w czasie przedmeczowej rozgrzewki przed rozpoczęciem spotkania ligi meksykańskiej pomiędzy tamtejszym CD Veracruz i Pueblą[4]. Ruiz miał w tym meczu poprowadzić drużynę Puebli, w zastępstwie za zawieszonego dyscyplinarnie trenera José Cardozo[5]. Pomimo udzielenia natychmiastowej pomocy medycznej i przetransportowaniu do miejskiej kliniki, po dotarciu do szpitala stwierdzono zgon 74-latka[6].

Obdarzony przydomkiem „Maño” (ze względu na pochodzenie; w hiszpańskiej mowie potocznej mianem „Los Maños” określa się mieszkańców Saragossy)[2]. Słynął z ogromnego przywiązania do taktyki i defensywnego stylu gry.

Był żonaty, miał dwóch synów i córkę[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Aníbal Ruiz es el trotamundo de América. [w:] Prensa Libre [on-line]. prensalibre.com, 24 lutego 2014. [dostęp 2017-03-11]. (hiszp.).
  2. a b Aníbal Ruiz cumple 70 años, toda una vida llena de fútbol. [w:] RPP [on-line]. rpp.pe, 30 grudnia 2012. [dostęp 2017-03-11]. (hiszp.).
  3. Aníbal Ruíz llega para dirigir al Emelec. [w:] CS Emelec [on-line]. emelec.com.ec, 28 kwietnia 2008. [dostęp 2017-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 marca 2017)]. (hiszp.).
  4. Muere Aníbal Ruíz por infarto en el 'Pirata' Fuente. [w:] ESPN Deportes [on-line]. espndeportes.espn.com, 10 marca 2017. [dostęp 2017-03-11]. (hiszp.).
  5. Aníbal ‘Maño’ Ruiz fallece por un infarto. [w:] El Universal [on-line]. eluniversal.com.mx, 11 marca 2017. [dostęp 2017-03-11]. (hiszp.).
  6. Luto en el fútbol mexicano, muere Aníbal “Maño” Ruiz tras sufrir infarto en el Luis “Pirata” Fuente. [w:] La Opinión [on-line]. laopinion.com, 10 marca 2017. [dostęp 2017-03-11]. (hiszp.).