Douglas B-18 Bolo
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
średniopłat o konstrukcja metalowej, podwozie klasyczne – chowane w locie |
| Załoga |
6 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Lata produkcji | |
| Wycofanie ze służby |
1946 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
B-18A, B-18B, B-18M: 2 x silniki gwiazdowe, 9-cylindrowe Wright R-1820-53 |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
27,30 m |
| Długość |
17,60 m |
| Wysokość |
4,00 m |
| Powierzchnia nośna |
89,10 m² |
| Masa | |
| Własna |
7 400 kg |
| Startowa |
10 030 kg (normalna) |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
346 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
5,2 m/s |
| Pułap |
7 280 m |
| Zasięg |
1 450 km (normalny) |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 3 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm 2200 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, Brazylia, Kanada | |
| Rzuty | |
| |
Douglas B-18 Bolo – samolot bombowy amerykańskich sił powietrznych USAAC i lotnictwa kanadyjskiego w późnych latach 30. i na początku lat 40. Jego konstrukcja oparta była na cywilnym samolocie pasażerskim Douglas DC-2.
W 1934 USAAC rozpisał konkurs na nowy bombowiec mający zastąpić używany wówczas Martin B-10, nowa konstrukcja miała mieć dwukrotnie większy zasięg i nośność. Rok później na lotnisku Wright Field zaprezentowano trzy samoloty – Douglas DB-1, Boeing Model 299 (późniejszy B-17 Flying Fortress) i Martin „Model 146”. Czterosilnikowa maszyna Boeinga deklasowała konkurencję, ale z powodu katastrofy pierwszego prototypu (z powodu błędu pilota, 30 października 1935 r.) nie wzięto jej wówczas pod uwagę.[1] Ostatecznie wybrano samolot Douglasa, ze względu na sprawdzoną konstrukcję i niższą cenę – DB-1 był znacznie tańszy niż Model 299[2]. Produkcja nowego samolotu rozpoczęła się w styczniu 1936, otrzymał on oznaczenie B-18 Bolo.
Opis konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]DB-1 (Douglas, Bomber – samolot Douglasa, bombowy) oparty był na zmodyfikowanej konstrukcji DC-2 (Douglas, Cargo – samolot Douglasa, transportowy). Rozpiętość skrzydeł powiększono o 1,4 metra, zwiększono także przekrój kadłuba. Najpoważniejszą zmianą konstrukcyjną była zmiana zamontowania skrzydeł – DC-2 był dolnopłatem, a DB-1 średniopłatem. Uzbrojenie obronne zostało umieszczone w trzech wieżyczkach – na grzbiecie, w nosie i na dole kadłuba. Napęd stanowiły dwa silniki gwiazdowe Wright R-1820-45, o mocy startowej 930 KM.
W 1940 B-18 były głównymi bombowcami armii amerykańskiej, ale już w 1942 zostały wycofane z pierwszej linii, gdzie zostały zastąpione przez samoloty B-17 Flying Fortress; B-18 przesunięto do zadań patrolowych. Usunięto przednie stanowisko bombardiera na którego miejscu zamontowano duży radar, a w ogonie samolotu znajdował się detektor anomalii magnetycznych. Tak zmodyfikowane samoloty, znane jako B-18B, służyły w rejonie Karaibów, gdzie odbywały patrole w poszukiwaniu okrętów podwodnych. Dwa z nich przekazano lotnictwu Brazylii (Força Aérea Brasileira), a dwadzieścia zostało zakupionych przez lotnictwo kanadyjskie, w którym były znane jako Douglas Digby Mark I. W czasie wojny samoloty Bolo i Digby zatopiły cztery okręty podwodne.
Wersją rozwojową B-18 był Douglas B-23 Dragon.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wawrzyniec Markowski: Boeing B-17 Flying Fortress. Gdańsk: AJ - PRESS, 2004, s. 8, 11-13. ISBN 83-7237-143-1.
- William Wolf: Douglas B-18 BOLO. Schiffer, 2007. ISBN 978-0-7643-2581-6.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Muzeum USAF. nationalmuseum.af.mil. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-23)]. (ang.)
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe i torpedowe | |
| Samoloty rozpoznawcze i łącznikowe | |
| Samoloty szkolne | |
| Samoloty transportowe i szybowce | |
| Śmigłowce | |
| Konstrukcje prototypowe i doświadczalne |
|
.svg)
.svg)
.svg)