Boeing YB-40 Flying Fortress

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boeing YB-40 Flying Fortress
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Boeing Company

Typ

bombowiec eskortowy

Konstrukcja

dolnopłat o konstrukcji metalowej z czterema silnikami gwiazdowymi

Załoga

10

Historia
Data oblotu

wrzesień 1942

Lata produkcji

1943

Wycofanie ze służby

październik 1943

Liczba egz.

25

Dane techniczne
Napęd

4 × turbodoładowany silnik gwiazdowy Wright R-1820-65

Moc

3580 kW/4800 KM (4 × 895 kW/1200 KM)

Wymiary
Rozpiętość

31,4 m

Długość

22,6 m

Wysokość

5,8 m

Powierzchnia nośna

141,9

Masa
Własna

24 900 kg

Użyteczna

28 800 kg

Startowa

34 000 kg

Osiągi
Prędkość maks.

470 km/h

Prędkość przelotowa

315 km/h

Prędkość wznoszenia

6100 m / 48 min

Pułap

8900 m

Zasięg

3640 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
14–30 × Karabin maszynowy M2 kalibru 12,7 mm
Użytkownicy
Stany Zjednoczone

Boeing YB-40 Flying Fortress – zmodyfikowana wersja amerykańskiego bombowca Boeing B-17 Flying Fortress służąca jako ciężko uzbrojony "bombowiec eskortowy" dla innych bombowców, konstrukcja została opracowana pod koniec 1942 kiedy nie były jeszcze dostępne myśliwce eskortowe dalekiego zasięgu zdolne towarzyszyć bombowcom w czasie nalotów na Niemcy.

Historia i użycie bojowe[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze prace projektowe nad nową wersją XB-40 "Latającej fortecy" rozpoczęto w sierpniu 1942, a prototyp samolotu powstał w zakładach Vega, należących do koncernu Lockheeda[1]. W październiku 13 samolotów serii przedprodukcyjnej YB-40, w styczniu 1943 zamówiono 12 kolejnych egzemplarzy. Pierwszy samolot został ukończony w marcu 1943.

W porównaniu z budowanymi wówczas wersjami B-17, YB-40 był ciężej uzbrojony i posiadał większe opancerzenie[1]. Dodano drugą wieżyczkę na grzbiecie samolotu, pojedyncze karabiny maszynowe na stanowiskach bocznych zostały zastąpione podwójnymi, a dziobowa pozycja bombardiera została zastąpiona przez wieżę z dwoma karabinami maszynowymi[1]. Samolot wyposażono też w hydrauliczny system wspomagający dla karabinów oraz odblaskowe celowniki optyczne[1]. Amunicja do karabinów maszynowych była składowana w komorze bombowej. W samolocie zainstalowano także dodatkowe płyty pancerne chroniące załogę – masa samolotu wzrosła o 4000 funtów (1800 kg) i dość drastycznie spadły jego niektóre osiągi, o ile B-17F potrzebował 25 minut aby wznieść się na wysokość 20000 stóp (6100 m) to YB-40 potrzebował aż 48 minut.

Zanim ostatecznie zdecydowano, co ma stanowić uzbrojenie YB-40, zaproponowano wiele innych wariantów – niektóre YB-40 otrzymały czterokarabinowe przednie i tylne wieżyczki, niektóre zostały wyposażone w działka kalibru 40 mm, a niektóre otrzymały aż do 30 różnego typu działek i karabinów maszynowych.

Za pierwszej serii 13 sztuk samolotu jeden został uszkodzony w czasie lądowania na Isle of Lewis w drodze do Anglii, a z pozostałych dwunastu samolotów sformowano 327 Dywizjon Bombowy wchodzący w skład 92 Grupy Bombowej (92nd Bomb Group (H)).

W okresie od 29 maja do 16 sierpnia 1943, YB-40 wzięły udział w 14 z 19 misji bojowych zgrupowania Eighth Air Force. Łącznie samoloty te zestrzeliły na pewno 5 maszyn wroga i zaliczono im 2 zestrzelenia "prawdopodobne".

Z powodu dodatkowego obciążenia, YB-40 okazały się trudne w pilotażu, nie potrafiły też utrzymać się w szyku z B-17F, od których były wolniejsze, natomiast nieco silniejsze uzbrojenie nie przekładało się znacząco na siłę ognia całego szyku[2].

Ostatecznie zdecydowano, że koncept "bombowca eskortowego" nie sprawdził się w praktyce[2] i YB-40 zostały wycofane do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebudowano je na samoloty szkoleniowe.

Pomimo fiaska projektu, doświadczenia zdobyte przy eksploatacji YB-40 miały bezpośredni wpływ na konstrukcję nowej wersji „Latającej Fortecy” – B-17G, która została wyposażona w przednią wieżyczkę podobną do tej używanej przez YB-40[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Richardson 1993 ↓, s. 21.
  2. a b c Richardson 1993 ↓, s. 26–27.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Doug Richardson: Boeing B-17 Flying Fortress. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", 1993. ISBN 83-7066-435-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]