Douglas XB-31

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Douglas XB-31
(dane projektowe)
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Douglas Aircraft Company

Typ

projekt ciężkiego samolotu bombowego

Konstrukcja

czterosilnikowy, metalowy górnopłat, podwozie z kółkiem przednim, chowane w locie

Załoga

8

Historia
Liczba egz.

0

Dane techniczne
Napęd

4× 28-cylindrowy silnik gwiazdowy Pratt & Whitney R-4360 „Wasp Major”

Moc

8952 kW (12168 KM)
4× 2238 kW (3042 KM)

Wymiary
Rozpiętość

63,09 m

Długość

35,74 m

Wysokość

12,32 m

Powierzchnia nośna

306,58 m²

Masa
Własna

49 533 kg

Użyteczna

40 280 kg

Startowa

89 813 kg

Zapas paliwa

49205 litrów

Osiągi
Prędkość maks.

575 km/h

Pułap

10 675 m

Zasięg

4830 km

Współczynnik obciążenia konstrukcji

200 kg/m²

Dane operacyjne
Uzbrojenie
Uzbrojenie strzeleckie:
karabin maszynowy Browning kal. 12,7 mm w górnej i dolnej zdalnie sterowanej wieżyczce strzeleckiej
działko kal. 37 mm w zdalnie sterowanej wieżyczce ogonowej

Uzbrojenie bombowe:
11000 kg bomb w dwóch komorach bombowych
Użytkownicy
przewidywane: Stany Zjednoczone

Douglas XB-31 – projekt ciężkiego bombowca z okresu II wojny światowej. Projekt powstał na konkurs rozpisany w 1940 przez Korpus Powietrzny Armii Stanów Zjednoczonych na „superbombowiec” o maksymalnej prędkości 400 mil na godzinę (640 km/h), zasięgu 5333 mil (8500 km) i nośności 2000 funtów bomb (907 kg). W odpowiedzi powstały cztery projekty które zostały ocenione przez Armię i nadano im następujące oznaczenia Boeing XB-29, Lockheed XB-30, Douglas XB-31 i Consolidated XB-32

Douglas XB-31, wewnętrzne oznaczenie firmy Model 423, był większy i cięższy od pozostałych projektów. Planowano, że będzie napędzany czterema silnikami Pratt & Whitney R-4360 o mocy ponad 3000 KM każdy, masa własna miała wynosić prawie 50 ton, a maksymalna masa startowa prawie 90 ton. Piloci mieli siedzieć w osobnych kabinach (podobne rozwiązanie użyto w C-74 Globemaster i XB-42 Mixmaster). Załoga miała wynosić łącznie 8 osób, a planowane uzbrojenie obronne składało się z dwóch działek 37 mm w ogonie samolotu i 4 karabinów maszynowych 12,7 mm, po dwa w wieżyczce górnej i dolnej. Maksymalny ładunek bomb miał wynosić ponad 11 000 kg.

Pomimo że projekt przedstawiał się niezmiernie interesująco, w maju 1941 został zakończy przez dowództwo Armii które zdecydowało się kontynuować tylko prace na XB-29 (i „w razie czego” także nad XB-32) głównie dlatego, że pomimo niższych osiągów, projekt ten był w znacznie dalszym stadium rozwoju, jako że Boeing zaczął prace nad tym samolotem jeszcze przed rozpisaniem konkursu na „superbombowiec”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • McDonnell Douglas Aircraft: Since 1920, ISBN 1-55750-550-0.
  • Francillon, René J. McDonnell Douglas Aircraft since 1920. Londyn: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-00050-1.
  • Jones, Lloyd S. U.S. Bombers: B-1 1928 to B-1 1980s. Fallbrook, Kalifornia: Aero Publishers, Inc., 1974. ISBN 0-8168-9126-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]