Przejdź do zawartości

Consolidated B-32 Dominator

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z B-32 Dominator)
Consolidated B-32 Dominator
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Consolidated

Typ

ciężki samolot bombowy

Konstrukcja

metalowa

Załoga

10 ludzi

Historia
Data oblotu

7 września 1942

Lata produkcji

1944–1945

Wycofanie ze służby

1945

Liczba egz.

115

Liczba wypadków

Katastrofa prototypu XB-32

Dane techniczne
Napęd

4 x Wright R-3350-23 Duplex Cyclone

Moc

2200 KM

Wymiary
Rozpiętość

41,15 m

Długość

25,02 m

Wysokość

9,80 m

Powierzchnia nośna

132,11 m²

Masa
Własna

27342 kg

Startowa

45723 kg

Osiągi
Prędkość maks.

574 km/h

Prędkość przelotowa

467 km/h

Pułap praktyczny

9357 m

Zasięg

6758 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
10 km kal. 12,7 mm ; 9072 kg bomb
Użytkownicy
USA
Rzuty
Rzuty samolotu

Consolidated B-32 Dominator – ciężki samolot bombowy, konstrukcji amerykańskiej, z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Samolot B-32 był następcą Liberatora. Była to zupełnie nowa konstrukcja, ale w jej budowie zastosowano wiele rozwiązań zapożyczonych z poprzednika. Między innymi konstrukcje skrzydeł i usterzenia pionowego i elastyczne pokrywy komory bombowej. Pierwszy prototyp XB-32, opuścił halę montażową zakładów w San Diego 1 września 1942 roku. Pierwszy lot wykonał 7 września. Zakończył się on awaryjnym lądowaniem. Awarie powtarzały się często. Po ok. 30 lotach wydarzyła się katastrofa, w której zginął pilot-oblatywacz. Wypadek ten znacznie opóźnił próby nowej konstrukcji w stosunku do konkurencyjnego programu Boeinga – XB-29. Lot trzeciego prototypu odbył się dopiero 9 listopada 1943 roku. Nosił on oznaczenie YB-32. Różnił się od poprzednich prototypów zastosowaniem pojedynczego statecznika pionowego. Próby wykazały, że konstrukcja jest już przestarzała. Dla uratowania opóźnionego programu wprowadzono szereg radykalnych zmian: zrezygnowano z ciśnieniowych kabin załogi, zarzucono projekt zdalnie sterowanych wieżyczek strzeleckich, zastosowano nowe silniki.

Mimo problemów, samoloty weszły do produkcji seryjnej, pod oznaczeniem B-32A Terminator. W sierpniu 1944 nazwa została zmieniona na Dominator. Produkcja została zakończona po kapitulacji Japonii 18 września 1945 roku. Wyprodukowano 115 egzemplarzy, a 6 ostatnich samolotów, wprost z linii produkcyjnej, oddano na złom.

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Samoloty B-32 Dominator weszły na uzbrojenie 312 Grupy Bombowej, działającej w składzie 5 Armii Powietrznej. Operowała ona w rejonie Pacyfiku. Samoloty w ograniczonej skali weszły do akcji w maju 1945 roku.

Już po zawieszeniu broni, B-32 należące do 386. Bombardment Squadron z 312. Bombardment Group wykonywały nad Japonią loty rozpoznawcze. 17 sierpnia 1945 roku cztery maszyny wysłano w celu przeprowadzenia zwiadu. Nad Zatoką Tokijską samoloty zostały niegroźnie ostrzelane przez japońską artylerię przeciwlotniczą. Na przechwycenie amerykańskich bombowców wystartowały Kawanishi N1K i Mitsubishi A6M z Yokosuka Kokutai, wśród pilotów maszyn znajdował się japoński as lotnictwa marynarki, bosman Saburo Sakai. Trzy amerykańskie B-32 zostały zaatakowane około godziny 10:30 rano. Liczne ataki japońskich samolotów nie zdołały zadać poważniejszych uszkodzeń. Dzień później, dwa B-32 znalazły się nad Tokio. Obie maszyny zostały przechwycone przez pilotów marynarki wojennej. Tym razem Amerykanie ponieśli straty. Jeden z samolotów miał zniszczony jeden z silników, uszkodzone sterowanie sterem kierunku, dwóch rannych na pokładzie oraz asystenta fotografa, sierżanta Anthony'ego Marchione'a, który trafiony 20 mm pociskiem w pierś, zmarł pomimo podjętych prób uratowania go. Stał się on tym samym ostatnią ofiarą bezpośrednich działań bojowych USAAF podczas II wojny światowej. Drugi z amerykańskich B-32 biorących udział w misji odniósł jedynie powierzchowne uszkodzenia. Obydwu samolotom udało się, wykorzystując dużą prędkość, uciec japońskim lotnikom. Najciężej uszkodzona maszyna później została przywrócona do stanu lotnego[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Szymon Tetera,Ostatnie walki powietrzne II wojny światowej, „Lotnictwo”, nr 9 (2015), s. 90-98, ISSN 1732-5323