Przejdź do zawartości

Julijonas Steponavičius

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julijonas Steponavičius
Arcybiskup
ilustracja
Kraj działania

Litwa

Data i miejsce urodzenia

18 października 1911
Miciunia

Data i miejsce śmierci

18 czerwca 1991
Wilno

Miejsce pochówku

Bazylika archikatedralna św. Stanisława Biskupa i św. Władysława w Wilnie

Administrator apostolski archidiecezji wileńskiej w ZSRR
Okres sprawowania

1957-1989

Arcybiskup wileński
Okres sprawowania

1989-1991

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

archidiecezja wileńska

Prezbiterat

21 lipca 1936

Nominacja biskupia

22 maja 1955

Sakra biskupia

11 września 1955

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

11 września 1955

Konsekrator

Kaziemiras Paltarokas

Julijonas Steponavičius, pol. Julian Stepanowicz (ur. 18 października 1911, zm. 18 czerwca 1991) – litewski duchowny rzymskokatolicki, biskup tytularny Antarados w latach 1955-1989, arcybiskup wileński w latach 1989-1991.

W 1930 roku ukończył Gimnazjum im. Witolda Wielkiego w Wilnie. Następnie kontynuował edukację w archidiecezjalnym wyższym seminarium duchownym w Wilnie i na Uniwersytecie Stefana Batorego. W 1936 roku otrzymał święcenia kapłańskie i został duchownym diecezjalnym archidiecezji wileńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był działaczem mniejszości litewskiej w Rzeczypospolitej Polskiej. W związku z czym był na żądanie władz polskich wielokrotnie przenoszony z placówki do placówki, a w konsekwencji pozbawiony przydziału do parafii i mianowany kapelanem szkoły żeńskiej przy klasztorze bernardynów w Grodnie. W okresie II wojny światowej otrzymał probostwo w Połusze, a następnie w Daugieliszkach Nowych. Po II wojnie światowej kontynuował działalność duszpasterską w ZSRR. Był plebanem w Hoduciszkach. Jego działalność kapłańska i narodowa była w zainteresowaniu radzieckiej służby bezpieczeństwa. KGB próbowała go bezskutecznie zwerbować na tajnego współpracownika.

W 1955 roku Julijonas Steponavičius został nominowany biskupem pomocniczym diecezji poniewieskiej i biskupem tytularnym Antarados. Sakry udzielił mu Kaziemiras Paltarokas.

W 1957 roku z woli papieża Piusa XII otrzymał zadanie administrowania radziecką częścią archidiecezji wileńskiej, której katedra formalnie wakowała od śmierci arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego w 1955 roku. Jednocześnie stanął przed nim obowiązek zarządzania diecezją poniewieską po śmierci jej biskupa diecezjalnego Kaziemirasa Paltarokasa.

W 1958 roku zamieszkał w Wilnie, skąd w miarę możliwości starał się wypełniać obowiązki biskupie dla dwóch administratur kościelnych. Z uwagi na nieustępliwość wobec polityki władzy radzieckiej na Litwie był prześladowany. W 1961 roku odebrano mu prawo mieszkania w Wilnie i wysiedlono na daleką prowincję litewską do miasteczka Żagory przy granicy z Łotewską Socjalistyczną Republiką Radziecką. Został tam rezydentem przy kościele parafialnym św. Piotra i Pawła. Nie mógł jednak mieszkać na plebanii, a w komunalnym lokalu przydzielonym przez sowieckie władze, który był pod ciągłą obserwacją i podsłuchem służb specjalnych.

Na zesłaniu pozostawał aż do czasów pieriestrojki i głasnosti. W archidiecezji wileńskiej i diecezji poniewieskiej obowiązki administratorów z braku innych biskupów musieli przejąć pozostający na miejscu prezbiterzywikariusze. W 1988 roku zezwolono mu na powrót i zamieszkanie w Wilnie. W 1989 roku papież Jan Paweł II mianował go arcybiskupem wileńskim. Ingres do archikatedry św. Stanisława w Wilnie odbył w tym samym roku jednocześnie ją rekonsekrując, gdyż w latach 1950-1989 była zsekularyzowana i użytkowana jako galeria obrazów oraz sala koncertowa.

W latach 1989–1991 prowadził odbudowę struktur administracyjnych i instytucji kościelnych archidiecezji wileńskiej w Litewskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, a następnie w Republice Litewskiej.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]