Księstwo dobrzyńskie

Księstwo dobrzyńskie
	1227–1392
	Herb
Ustrój polityczny	monarchia
Stolica	Dobrzyń nad Wisłą
Data powstania	1227
Data likwidacji	1392
Władca	Władysław Opolczyk
Język urzędowy	polski, łacina
Religia dominująca	katolicyzm
brak współrzędnych

Księstwo dobrzyńskie – księstwo istniejące w latach 1227–1392 na ziemi dobrzyńskiej, wokół miasta Dobrzyń.

Historia

Księstwo powstało, gdy Konrad I mazowiecki nadał swojemu najstarszemu potomkowi gród Dobrzyń. Stan ten utrzymał się do 1229, kiedy to Konradowi udało się wymusić na Grzymisławie część ziemi sandomierskiej z Radomiem. Ziemie te nadał niezwłocznie Bolesławowi w zamian za zwrot Dobrzynia, którym wyposażył kolejnego potomka, Siemowita I.^{[potrzebny przypis]} Po śmierci Bolesława I płockiego Ziemię Dobrzyńską odebrał jego synowi Siemowitowi I, brat Bolesława, książę łęczycki Kazimierz Kujawski^[1].

W 1323 roku książę litewski Giedymin na prośbę swojego zięcia księcia Wacława (Wańki) płockiego najechał na Księstwo Dobrzyńskie w celu rozstrzygnięcia siłą sporu granicznego z księżną Anastazją^[2].

W początkach XIV wieku księstwo przeszło w ręce Wacława II, króla Czech, który podporządkował sobie niemal całą Polskę. Po jego śmierci władzę nad księstwem odzyskał Władysław I Łokietek. Po podpisaniu 12 marca 1329 roku wymierzonego we Władysława Łokietka aktu przymierza między Janem Luksemburskim i wielkim mistrzem krzyżackim Wernerem von Orseln, wojska krzyżackie zaatakowały księstwo dobrzyńskie i opanowało je w drugiej połowie marca wraz z jego głównym grodem Dobrzyniem^[3]. Jan Luksemburski w dniu 3 kwietnia 1329 roku w Toruniu nadał ziemię dobrzyńską w połowie Zakonowi, a w 1330 roku sprzedał mu drugą połowę^[3]. Księstwo dobrzyńskie znajdowało się pod okupacją Zakonu krzyżackiego do czasu podpisania pokoju w Kaliszu w 1343 roku. Kazimierz III Wielki nadał po swojej śmierci księstwo Kazimierzowi IV słupskiemu. Po krótkim panowaniu wdowy po Kazimierzu IV – Małgorzaty, Ludwik Węgierski nadał księstwo Władysławowi Opolczykowi. W maju 1392 roku Władysław Opolczyk zastawił całą ziemię dobrzyńską Krzyżakom za 50 tysięcy florenów węgierskich. W 1405 roku na mocy pokoju w Raciążku ziemia dobrzyńska została odzyskana przez Polskę, jednak w 1409 została ponownie opanowana przez Krzyżaków. W 1411 roku na mocy I pokoju toruńskiego ziemia dobrzyńska wróciła do Polski. Do Korony ziemie księstwa włączono w 1466 roku.

Książęta dobrzyńscy

Osobny artykuł: Władcy ziemi dobrzyńskiej.

Przypisy

↑ Dzieje Mazowsza, tom I, Henryk Samsonowicz (red.), Pułtusk 2006, s. 214.
↑ Dzieje Mazowsza, tom I, Henryk Samsonowicz (red.), Pułtusk 2006, s. 238.
↑ ^a ^b Marian Biskup, Wojny Polski z Zakonem Krzyżackim, Wydawnictwo Napoleon V, Oświęcim 2014, s. 28.

Bibliografia

[1] Dzieje Mazowsza, tom I, Henryk Samsonowicz (red.), Pułtusk 2006, s. 214.

[2] Dzieje Mazowsza, tom I, Henryk Samsonowicz (red.), Pułtusk 2006, s. 238.

[:0-3] Marian Biskup, Wojny Polski z Zakonem Krzyżackim, Wydawnictwo Napoleon V, Oświęcim 2014, s. 28.

[1]

[2]

[3]