Przejdź do zawartości

Siergiej Ławrow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Siergiej Ławrow
Ilustracja
Siergiej Ławrow (2019)
Data i miejsce urodzenia

21 marca 1950
Moskwa

Minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej
Okres

od 9 marca 2004

Poprzednik

Igor Iwanow

Stały przedstawiciel Federacji Rosyjskiej przy ONZ i Radzie Bezpieczeństwa ONZ
Okres

od 22 września 1994
do 12 lipca 2004

Poprzednik

Julij Woroncow

Następca

Andriej Denisow

podpis
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Federacji Rosyjskiej
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” I klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy Order Honoru Order Przyjaźni Narodów (Białoruś) Order św. Mesropa Masztoca Wstęga Orderu Republiki Serbskiej Krzyż Wielki Orderu Słońca Peru Krzyż Wielki Orderu Świętej Agaty Order Przyjaźni Order „Danaker”
Order Świętego Sergiusza Radoneżskiego I klasy Order Świętego Księcia Daniela Moskiewskiego I klasy Order Świętego Księcia Daniela Moskiewskiego II klasy
Siergiej Ławrow i prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump w 2017
Siergiej Ławrow w trakcie rozmów z prezydentem Stanów Zjednoczonych Barackiem Obamą w gabinecie owalnym Białego Domu w 2009
Siergiej Ławrow i George W. Bush w 2006

Siergiej Wiktorowicz Ławrow (ros. Сергей Викторович Лавров; ur. 21 marca 1950 w Moskwie) – rosyjski polityk i dyplomata. W latach 1992–1994 wiceminister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej. W latach 1994–2004 stały przedstawiciel Federacji Rosyjskiej przy ONZ i Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Od 9 marca 2004 minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej. Stały członek Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie o gruzińsko-ormiańskim pochodzeniu[2]. W 2005 w Erywaniu, odpowiadając na pytanie, czy jego ormiańskie korzenie pomagają mu w jego pracy, Ławrow odpowiedział: „moje korzenie są gruzińskie – mój ojciec pochodzi z Tbilisi, ale krew jest naprawdę ormiańska”[3].

W 1972 został absolwentem Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych.

Służba w dyplomacji Związku Radzieckiego

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo zatrudnienie znalazł w Ministerstwie Spraw Zagranicznych ZSRR. Później został wysłany na Sri Lankę, gdzie pracował w ambasadzie ZSRR w Kolombo. Ławrow był wówczas tłumaczem, osobistym sekretarzem i asystentem ambasadora Rafiqa Nishonova. Po jakimś czasie uzyskał rangę attaché[4].

W 1976 wrócił do Moskwy. Pracował jako III i II sekretarz w Sekcji Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych ZSRR. W latach 1981–1988 pełnił funkcje I sekretarza, radcy i starszego radcy w Stałym Przedstawicielstwie ZSRR przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku. Po powrocie do kraju był zastępcą szefa, a od 1990 szefem Sekcji Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych ZSRR[4].

Do 1991 był członkiem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego[5]. Później pozostał politykiem bezpartyjnym.

Służba w dyplomacji Federacji Rosyjskiej

[edytuj | edytuj kod]

W 1991, po rozpadzie Związku Radzieckiego, przeszedł do pracy w służbie dyplomatycznej Federacji Rosyjskiej. W 1992 został mianowany na stanowisko dyrektora Departamentu Organizacji Międzynarodowych i Problemów Globalnych w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej. 3 kwietnia 1992 objął stanowisko wiceministra spraw zagranicznych[6]. Odpowiadał za działalność Departamentu Organizacji Międzynarodowych i Międzynarodowej Współpracy Gospodarczej, Wydziału ds. Praw Człowieka i Międzynarodowej Współpracy Kulturalnej oraz Departamentu ds. Wspólnoty Niepodległych Państw. Ze stanowiska został odwołany 3 listopada 1994[7].

Od 1994 do 2004 pełnił funkcje Stałego Przedstawiciela Federacji Rosyjskiej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

9 marca 2004 objął funkcję ministra spraw zagranicznych w Federacji Rosyjskiej w nowo utworzonym rządzie Michaiła Fradkowa.

Minister spraw zagranicznych Federacji Rosyjskiej

[edytuj | edytuj kod]

Katastrofa w Smoleńsku

[edytuj | edytuj kod]

10 kwietnia 2010, decyzją premiera Władimira Putina, został jednym z członków specjalnej rosyjskiej komisji rządowej do zbadania przyczyn katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku[8].

Wojna domowa w Syrii

[edytuj | edytuj kod]

W 2012 był członkiem rosyjskiej delegacji, która udała się do Damaszku, aby potwierdzić poparcie rządu Federacji Rosyjskiej dla prezydenta Baszszara al-Asada[9].

W październiku 2019 potępił decyzję Donalda Trumpa o wysłaniu wojsk amerykańskich w celu ochrony pól naftowych Syrii i możliwej ich eksploatacji, argumentując, że „eksploatacja zasobów naturalnych suwerennego państwa bez jego zgody jest niezgodna z prawem”[10]. Skrytykował także turecką inwazję na Rożawę i zaapelował do Turcji o poszanowanie integralności terytorialnej Syrii[11].

Działania wobec Ukrainy

[edytuj | edytuj kod]

Po referendum w sprawie statusu Krymu w marcu 2014 zaproponował, żeby Ukraina stała się niezależna od jakiegokolwiek bloku politycznego, ponadto powinna uznać język rosyjski jako drugi oficjalny na swoim terytorium i uchwalić konstytucję, przekształcającą ją w państwo federalne[12].

Kiedy liderzy G8 zagłosowali za oficjalnym zawieszeniem członkostwa Federacji Rosyjskiej, Ławrow oświadczył, że G8 była nieformalną organizacją, a członkostwo w niej było dla Rosji jedynie opcjonalne[13].

Ławrow przyznał, że Rosja ma kontakt z rebeliantami walczącymi z wojskami ukraińskimi, zaprzeczył jednak zarzutom USA i UE, że władze rosyjskie sponsorują działania separatystów na wschodzie Ukrainy[14][15].

Kryzys północnokoreański w 2017 r.

[edytuj | edytuj kod]

Ławrow porównał wojnę słów między prezydentem Stanów Zjednoczonym Donaldem Trumpem i przywódcą Korei Północnej Kim Dzong Unem do walki między dwojgiem dzieci. Wezwał do podjęcia rozmów z Chinami, w celu konstruktywnego rozwiązania kryzysu[16]. Powiedział również, że Stany Zjednoczone nie przeprowadzą ataku militarnego na Koreę Północną, ponieważ mają świadomość posiadania przez to państwo arsenału nuklearnego[17].

Kwestia braku obywatelstwa dla ludności rosyjskiej w krajach nadbałtyckich

[edytuj | edytuj kod]

Wielokrotnie krytykował brak obywatelstwa dla Rosjan mieszkających na Łotwie i w Estonii, nazywając problem „hańbą dla Unii Europejskiej[18].

 Osobny artykuł: Nieobywatele (Łotwa).

Sankcje nakładane przez kraje zachodnie

[edytuj | edytuj kod]

Ławrow krytykował sankcje nakładane przez Stany Zjednoczone wobec krajów takich jak Iran, Turcja i Rosja[19]. W lutym 2022 stał się jedną z osób objętych sankcjami po rosyjskim ataku na Ukrainę[20].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Marią Aleksandrowną[21]. Ma córkę Jekatierinę (ur. 1982 w Nowym Jorku)[22]. W 2010 został dziadkiem[23].

Siergiej Ławrow potrafi mówić płynnie po angielsku, francusku, malediwsku i syngalesku[24].

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Order Wspólnoty (Wspólnota Niepodległych Państw, 2007)

Krzyż Wielki Orderu Świętej Agaty (San Marino, 2019)[48]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Совет Безопасности Российской Федерации [online], www.scrf.gov.ru [dostęp 2020-06-25].
  2. Kate Lyons, Cher, Kim Kardashian and Andre Agassi: Armenia’s A-list diaspora, „The Guardian”, 22 kwietnia 2015, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-06-25] (ang.).
  3. У Сергея Лаврова грузинские корни, но армянская кровь [online], www.vremya.ru [dostęp 2020-06-25].
  4. a b Лавров, Сергей [online], lenta.ru [dostęp 2020-06-25].
  5. Сергей Лавров – биография, информация, личная жизнь, фото, видео [online], stuki-druki.com [dostęp 2020-07-26] (ros.).
  6. Распоряжение Президента Российской Федерации от 03.04.1992 г. № 153-рп «О заместителе Министра иностранных дел Российской Федерации» [online], Президент России [dostęp 2020-06-25] (ros.).
  7. Распоряжение Правительства Российской Федерации от 03.11.1994 № 1725-р «О заместителях Министра иностранных дел Российской Федерации» [online], www.lawmix.ru [dostęp 2020-06-25].
  8. Путин утвердил состав комиссии по расследованию авиакатастрофы под Смоленском. ruvr.ru, 2010-04-10. [dostęp 2010-08-04]. (ros.).
  9. Alexander Bratersky, Lavrov in Syria to Strongly Back Assad [online], The Moscow Times, 7 lutego 2012 [dostęp 2020-06-25] (ang.).
  10. Iran, Russia take aim at U.S. military presence near Syrian oilfields, „Reuters”, 29 października 2019 [dostęp 2020-06-25] (ang.).
  11. Lavrov renews need for respecting Syria’s sovereignty and territorial integrity [online], Syrian Arab News Agency, 18 października 2019 [dostęp 2020-08-20] (ang.).
  12. Crimea referendum: What does the ballot paper say?, „BBC News”, 10 marca 2014 [dostęp 2020-06-25] (ang.).
  13. Jim Acosta, U.S., other powers kick Russia out of G8 [online], CNN [dostęp 2020-06-25].
  14. Associated Press, Sergei Lavrov accuses US of fuelling Ukraine crisis, „The Guardian”, 28 czerwca 2014, ISSN 0261-3077 [dostęp 2020-06-25] (ang.).
  15. Answers to questions of the mass media by the Russian Foreign Minister, Sergey Lavrov, summarising the results of his negotiations with the US Secretary of State, John Kerry, Paris, 5 June 2014 [online], web.archive.org, 21 sierpnia 2014 [dostęp 2020-06-25] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-21].
  16. Russia just slapped down Donald Trump [online], The Independent, 23 września 2017 [dostęp 2020-06-25] (ang.).
  17. North Korea’s A-Bomb Is Deterring U.S. First Strike, Russia Says [online], www.bloomberg.com [dostęp 2020-06-25].
  18. Lavrov Blasts Estonia, Latvia on Non-Citizens Issue [online], Estonian World Review [dostęp 2020-06-24].
  19. Charles Wallace, Are Russia And China Trying To Kill The Dollar? [online], Forbes [dostęp 2020-06-25] (ang.).
  20. Wojna w Ukrainie. Siergiej Ławrow wykluczony ze szczytu ONZ. To efekt sankcji nałożonych na Rosję. gazeta.pl, 2022-02-28. [dostęp 2022-03-01].
  21. Профессия – жена дипломата. Мария Лаврова [online], rustars.tv [dostęp 2020-07-26].
  22. Лаврова Екатерина [online], rucompromat.com [dostęp 2020-07-26].
  23. Жена Сергея Лаврова – Мария Лаврова: жена министра иностранных дел России [online], Сергей Лавров [dostęp 2020-07-26] (ros.).
  24. Russia’s deep suspicion of the West [online], 15 grudnia 2007 [dostęp 2020-06-24] (ang.).
  25. Указ Президента Российской Федерации от 17 марта 2020 года № 186 «О присвоении звания Героя Труда Российской Федерации» [online], publication.pravo.gov.ru [dostęp 2020-06-24].
  26. Указ Президента Российской Федерации от 21 марта 2015 года № 146 «О награждении орденом „За заслуги перед Отечеством” I степени Лаврова С. В.» [online], publication.pravo.gov.ru [dostęp 2020-06-24].
  27. Совещание с российскими послами и постоянными представителями в международных организациях [online], Президент России [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  28. Указ Президента Российской Федерации от 21 марта 2005 года № 308 «О награждении орденом „За заслуги перед Отечеством” III степени Лаврова С. В.» [online], Президент России [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  29. Указ Президента Российской Федерации от 12 мая 1998 года № 552 «О награждении государственными наградами Российской Федерации сотрудников Министерства иностранных дел Российской Федерации» [online], Президент России [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  30. Указ Президента Российской Федерации от 21 июня 1996 года № 973 «О награждении государственными наградами Российской Федерации» [online], Президент России [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  31. Кавалеры Ордена Республики Саха (Якутия) [online], www.sakha.gov.ru [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  32. Распоряжение Правительства Российской Федерации от 20.03.2020 № 673-р «О награждении медалью Столыпина П. А. II степени Лаврова С. В.» [online], publication.pravo.gov.ru [dostęp 2020-06-24].
  33. Цуканов наградил главу МИДа орденом «За заслуги перед Калининградской областью» » Информационное агентство МАНГАЗЕЯ [online], www.mngz.ru [dostęp 2020-06-24].
  34. Постановление Губернатора Московской области от 12 марта 2010 года № 25-ПГ «О награждении знаком отличия „За заслуги перед Московской областью“» [online], lawsrf.ru [dostęp 2020-06-24].
  35. Лавров награжден почетной медалью ООН [online], vesti.ru [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  36. Текст решения.
  37. Указ Президента Республики Беларусь от 2 июня 2006 года № 370 «О награждении С.В.Лаврова орденом Дружбы народов» [online], pravo.by [dostęp 2020-06-24].
  38. Указ Президента Республики Армения от 19 августа 2010 года «О награждении С.В.Лаврова орденом Святого Месропа Маштоца» [online], www.president.am [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  39. Указ Президента Республики Южная Осетия от 19 марта 2010 года «О награждении орденом Почёта Лаврова С. В.» [online], Государственное информационное агентство „Рес”, 21 marca 2010 [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  40. Назарбаев вручил награду главе МИД России Сергею Лаврову [online], regnum.ru [dostęp 2020-06-24].
  41. Указ Президента Республики Казахстан от 21 марта 2020 года № 291 «О награждении орденом „Барыс” І степени Лаврова С. В.».
  42. Указ Президента Кыргызской Республики от 16 июня 2017 года УП № 115 «О награждении государственными наградами Кыргызской Республики» [online], cbd.minjust.gov.kg [dostęp 2020-06-24].
  43. О награждении Лаврова Сергея Викторовича орденом «Дўстлик» [online], uza.uz [dostęp 2020-06-24].
  44. Лаврову вручили высшую награду Кипра [online], aif.ru, 8 września 2020 [dostęp 2021-07-04] (ros.).
  45. Russia backs Bosnia’s integrity amid Serb calls for secession, „Reuters”, 21 września 2018 [dostęp 2020-06-24] (ang.).
  46. Лаврову вручили орден Республики Сербской [online], РИА Новости, 2018 [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  47. Лавров награжден высшим орденом Перу [online], РИА Новости, 2007 [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  48. Лавров удостоен государственной награды Сан-Марино [online], ТАСС [dostęp 2020-06-24].
  49. Указ Президента Российской Федерации от 22 марта 2004 года № 385 «О награждении государственными наградами Российской Федерации сотрудников Министерства иностранных дел Российской Федерации» [online], Президент России [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  50. Распоряжение Президента Российской Федерации от 8 марта 2010 года № 138-рп «О награждении Почетной грамотой Президента Российской Федерации Лаврова С. В.» [online], Президент России [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  51. Сергей Лавров получил памятную медаль Сергея Михалкова [online], portal-kultura.ru [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  52. Святейший Патриарх Кирилл возглавил заседание Попечительского совета программы «Александр Невский» [online], Патриархия.ru [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  53. Решение Совета коллективной безопасности Организации Договора о коллективной безопасности о награждении Почетной грамотой Совета коллективной безопасности Организации Договора о коллективной безопасности [online], zakon.rada.gov.ua [dostęp 2020-06-24].
  54. Святейший Патриарх Кирилл встретился с членами Коллегии Министерства иностранных дел России [online], Патриархия.ru [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  55. Лаврову вручили премию Союза писателей России „Имперская культура” [online], РИА Новости, 2016 [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  56. Сергей Лавров стал почетным гражданином Манагуа [online], KP.RU, 15 lutego 2010 [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  57. Глава МИД России стал почетным гражданином Гватемалы [online], Российская газета [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  58. Почетные граждане [online], web.archive.org, 8 kwietnia 2016 [dostęp 2020-06-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-08].
  59. С. Лавров – «Почетный доктор РТСУ» [online], www.toptj.com [dostęp 2020-06-24].
  60. Аскар Акталов, Сергей Лавров стал почетным доктором Кыргызско-Российского Cлавянского университета [online], K-News, 5 kwietnia 2012 [dostęp 2020-06-24] (ros.).
  61. Lavrov will discuss trade and economic cooperation on visit to Greece [online], TASS [dostęp 2020-06-24].
  62. Лавров Сергей Викторович.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]