Kościół św. Michała i klasztor bernardynek w Wilnie: Różnice pomiędzy wersjami

Kościół św. Michała w Wilnie
Vilniaus Šv. arkangelo Mykolo bažnyčia
	; Fasada kościoła
Państwo	Litwa
Miejscowość	Wilno
Adres	{{{adres}}}
Wyznanie	katolickie (do 1948)
Kościół	rzymskokatolicki (do 1948)
Wezwanie	św. Michał
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1594
Data zakończenia budowy	1625
Aktualne przeznaczenie	Muzeum Dziedzictwa Sakralnego
Dane świątyni
Styl	renesans
Świątynia; • materiał bud.	; • cegła
Wieża kościelna; • liczba wież	; 2
Dzwonnica; • typ dzwonnicy	; wolnostojąca
	Położenie na mapie Wilna Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Położenie na mapie Litwy Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
	Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}\|type:building}
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 15:57, 15 mar 2018

Kościół św. Michała Archanioła i klasztor bernardynek w Wilnie – była świątynia rzymskokatolicka, jedyny renesansowy kościół miasta. Obecnie siedziba Muzeum Dziedzictwa Sakralnego Litwy.

Historia

Ufundowany w 1594 przez Lwa Sapiehę, który podarował bernardynkom pałac z przeznaczeniem na klasztor. W tym samym roku rozpoczęto budowę świątyni, w środku powstał monumentalny, marmurowy grobowiec Lwa Sapiehy i jego żon Elżbiety z Radziwiłłów i Doroty z Firlejów. Budowa trwała 31 lat, kościół i klasztor ucierpiały mocno podczas pożaru w 1655 wznieconego podczas najazdu Kozaków, którzy wymordowali zakonnice i ludność, która schroniła się w świątyni. Podczas odbudowy zmieniono układ fasady na barokowy, pod koniec XVII wieku powstała wolno stojąca dzwonnica, pełniąca również rolę bramy cmentarnej. Kościół był otoczony wysokim murem oraz opartymi na kolumnach krużgankami, w 1874 podczas wytyczania ulicy św. Anny rozebrano krużganki, pozostawiono jednak fragmenty kolumn^[1].

Pod koniec XIX wieku władze carskie różnymi sposobami ograniczały działalność klasztorów katolickich i rozpoczęły masowe ich zamykanie. W 1886 zamknięto również klasztor bernardynek, a budynek przeznaczył na przytułek dla ubogich. Po paru latach zamknięto również kościół, który niszczał do 1905, kiedy to Sapiehowie mieszkający zagranicą podjęli próby uporządkowania opuszczonego kościoła. Po I wojnie światowej i po zajęciu Wilna przez wojska polskie kościół został ponownie konsekrowany, w 1921 powróciły do niego bernardynki. W marcu 1942 hitlerowcy aresztowali bernardynki, a po ich uwolnieniu zabronili powrotu do klasztoru, w którym po kilku miesiącach powstało litewskie seminarium duchowne. Po II wojnie światowej, gdy Litwę okupował ZSRR, większość kościołów wileńskich, w tym kościół św. Michała, była zamknięta. Władze radzieckie postanowiły w 1948 urządzić w nim muzeum architektury. Jednak zespół klasztorny i kościół przez wiele lat pozostawał zaniedbany i lekkomyślnie niszczony - w 1951 zburzono cały osiemnastowieczny wystrój wnętrza, zdemontowano organy. Budynki klasztorne zamieniono na akademik, mieszkania i pracownie. W 1964 pożar zniszczył kościół. Dopiero po pożarze wyremontowano kościół i przekształcono go w muzeum architektury^[1].

Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1993 kościół i budynki klasztorne zostały przekazane kurii diecezji wileńskiej.

7 października 2005 roku arcybiskup metropolita wileński kardynał Audrys Bačkis dekretem ustanowił na terenie kościoła i klasztoru Muzeum Dziedzictwa Sakralnego. W 2005 rozpoczęto prace konserwatorskie.

18 października 2009 roku Muzeum Dziedzictwa Sakralnego zostało otwarte.

Osobny artykuł: Muzeum Dziedzictwa Sakralnego w Wilnie.

Wyposażenie

Mimo dewastacji po 1945 we wnętrzu kościoła ocalały:

Nagrobek Lwa Sapiehy i jego żon, Elżbiety z Radziwiłłów i Doroty z Firlejów - na prawo od ołtarza głównego;
Nagrobek Jana Stanisława Sapiehy - nad drzwiami do zakrystii;
Nagrobek Teodory Krystyny z Tarnowskich Sapieżyny (proj. Giovanni Battista Grisleni i Francesco de Rossi);
Epitafium Krzysztofa Mikołaja Sapiehy - klatka schodowa dawnego klasztoru;

Ponadto pod świątynią znajduje się krypta z trumnami Sapiehów i Doroty Siedleczyńskiej, przełożonej zakonu, którą zamordowali w 1655 roku żołnierze moskiewscy.

Galeria
Kościół na rysunku Iwana Trutniewa
Wnętrze kościoła-muzeum
Nagrobek Lwa Sapiehy i jego żon Elżbiety z Radziwiłłów i Doroty z Firlejów

Zobacz także

Kościół św. Michała

Przypisy

↑ ^a ^b Krzysztof Wałejko (z zespołem red. ks. Marek Borysiak, Anna Franko, Irena Jutkiewicz i Katarzyna Jutkiewicz): Praktyczny przewodnik po Wilnie. Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Krzysztof Wałejko", Suwałki 2003, s. 145-148. ISBN 83-918978-2-6.

Bibliografia

Wilno. Przewodnik krajoznawczy Juliusza Kłosa, Prof. Uniwersytetu St. Batorego. Wydanie trzecie poprawione po zgonie autora. Wilno, 1937. S. 139—141, 143.
Dalia Vasiliuniene: Muzeum Dziedzictwa Sakralnego. Przewodnik.. Litwa: 2010. ISBN 978-609-95148-2-6.

[walejko-1] Krzysztof Wałejko (z zespołem red. ks. Marek Borysiak, Anna Franko, Irena Jutkiewicz i Katarzyna Jutkiewicz): Praktyczny przewodnik po Wilnie. Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Krzysztof Wałejko", Suwałki 2003, s. 145-148. ISBN 83-918978-2-6.

[1]

@@ Linia 92: / Linia 92: @@
 * Nagrobek Teodory Krystyny z Tarnowskich Sapieżyny (proj. Giovanni Battista Grisleni i Francesco de Rossi);
 * Epitafium Krzysztofa Mikołaja Sapiehy - klatka schodowa dawnego klasztoru;
-Ponadto pod świątynią znajduje się krypta z trumnami Sapiehów i Doroty Siedleczyńskiej, przełożonej zakonu zamordowanej w 1655 przez Kozaków.
+Ponadto pod świątynią znajduje się krypta z trumnami Sapiehów i Doroty Siedleczyńskiej, przełożonej zakonu, którą zamordowali w 1655 roku żołnierze moskiewscy.
 <center>