Przejdź do zawartości

Stanisław Śliwiński (prawnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Śliwiński
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

25 września 1887
Lwów

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 1959
Warszawa

Profesor doktor nauk prawnych
Specjalność: postępowanie karne
Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Doktorat

1910 – prawo
Uniwersytet Lwowski

Profesura

1939 – zwyczajny

Nauczyciel akademicki
uczelnia

Uniwersytet Warszawski
Wydział Prawa i Administracji

Stanowisko

dziekan (1946–1947) (1950–1951)

Okres zatrudn.

1922–1959

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Stanisław Śliwiński (ur. 25 września 1887 we Lwowie, zm. 25 sierpnia 1959 w Warszawie) – polski prawnik, profesor postępowania karnego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego i Rozalii z Jakimków[1]. Ukończył szkołę powszechną i gimnazjum we Lwowie, a następnie Uniwersytet Lwowski (w 1909). Na tej samej uczelni obronił doktorat w 1910 roku. Następnie odbył aplikację sądową i został sędzią w Kałuszu (w II Rzeczypospolitej w województwie stanisławowskim). Następnie był sędzią w Dąbrowie Górniczej, Częstochowie, a w latach 1923–1939 był sędzią Sądu Najwyższego.

Na początku lat 20. był konsultantem prawnym Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1925 roku był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej. Był jednym z autorów projektu kodeksu postępowania karnego z 1928, a także kodeksu karnego z 1932.

Od 1922 wykładał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 10 marca 1939 był na nim profesorem zwyczajnym prawa karnego i postępowania karnego[2], obejmując katedrę prawa karnego po Wacławie Makowskim. W czasie okupacji wykładał na tajnym Wydziale Prawa UW. Przygotował wówczas skrypt Prawo karne. Po powstaniu warszawskim wysiedlony wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim, a po wyzwoleniu powrócił na Uniwersytet Warszawski jako kierownik Katedry Prawa i Postępowania Karnego (od 1950 Katedry Postępowania Karnego). W latach akademickich 1946–1947 i 1950–1951 był dziekanem Wydziału Prawa.

W latach 1956–1959 był kierownikiem Zakładu Prawa Karnego Instytutu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk, a w latach 1957–1958 dyrektorem Instytutu.

Od 1947 był członkiem korespondentem, a od 1950 członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W 1952 został członkiem korespondentem PAN, a w 1958 członkiem rzeczywistym.

Uczniami profesora Śliwińskiego byli m.in. profesorowie Stefan Kalinowski, Alfred Kaftal i Andrzej Murzynowski. Pochowany w Warszawie na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 238-6-16)[3].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Proces karny (część ogólna) (1936)
  • Prawo karne materialne. Część ogólna (1946)
  • Polski proces karny przed sądem powszechnym (1948–1949)
  • Oddanie pod sąd w procesowym prawie karnym (1955)
  • Wznowienie postępowania karnego w prawie Polski na tle porównawczym (1957)
  • Polski proces karny przed sądem powszechnym. Zasady ogólne (1959)

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 309–310. [dostęp 2021-11-15].
  2. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 3, s. 165, 9 maja 1939. 
  3. Cmentarz Stare Powązki: Teresa Śliwińska, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-15].
  4. Wysokie odznaczenia dla profesorów uniwersytetów [w:] "Trybuna Śląska", nr 233, 1 października 1957, s. 1.
  5. a b c d e Adam Redzik. Poczet jurystów i ekonomistów 3: Stanisław Śliwiński (1887–1959). „Głos Prawa. Przegląd Prawniczy Allerhanda”. 2 (2), 2019-12-23. Instytut Allerhanda. ISSN 2657-800X. (pol.). 
  6. M.P. z 1929 r. nr 276, poz. 638 „za zasługi położone przy organizacji sądownictwa oraz na polu prac ustawodawczych”.
  7. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 30.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]