Ignacy Koschembahr-Łyskowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Koschembahr-Łyskowski
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1864
Żelichowo

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 1945
Milanówek

Zawód, zajęcie

prawnik cywilista, romanista, nauczyciel akademicki

Tytuł naukowy

profesor doktor habilitowany

Alma Mater

Uniwersytet Humboldtów w Berlinie

Uczelnia

Uniwersytet we Fryburgu, Uniwersytet Lwowski, Uniwersytet Warszawski

Stanowisko

rektor Uniwersytetu Warszawskiego (1923–1924)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Komisja organizacyjna studium teologii prawosławnej 1924–1925, Koschembahr-Łyskowski siedzi pierwszy od lewej
Grób profesora Ignacego Koschembahra-Łyskowskiego na cmentarzu w Milanówku

Ignacy Koschembahr-Łyskowski (ur. 3 lutego 1864 w Żelichowie, zm. 10 stycznia 1945 w Milanówku) – polski prawnik cywilista, romanista, członek Komisji Kodyfikacyjnej II Rzeczypospolitej, profesor doktor habilitowany, rektor Uniwersytetu Warszawskiego (1923–1924).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 3 lutego 1864 roku na Pomorzu, w Żelichowie, w ziemiańskiej rodzinie Mateusza, właściciela majątku Żelichowo, i Marii Malwiny z Poleskich. W 1884 roku ukończył z odznaczeniem gimnazjum w Chojnicach. Studiował prawo na Uniwersytecie w Berlinie. Szczególnie interesował się prawem rzymskim i przedmiotami historyczno-prawnymi. W rok po ukończeniu studiów, w 1888 roku uzyskał tytuł doktora praw. Rozpoczął pracę zawodową jako referendarz Najwyższego Trybunału w Berlinie. Habilitował się prawdopodobnie w 1894 roku. 1 kwietnia 1895 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego prawa rzymskiego Uniwersytetu we Fryburgu, tam też pewien czas był dziekanem Wydziału Prawa, 1 stycznia 1897 roku został tamże profesorem zwyczajnym. 1 października 1900 roku objął katedrę prawa rzymskiego na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie też od 1908 roku pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa[1]. W 1910 roku został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie, a od 1914 roku – członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

1 lutego 1915 roku objął kierownictwo katedry na Uniwersytecie Warszawskim. Na uczelni tej w latach 1923–1924 pełnił funkcję rektora, a w kolejnym roku – funkcję prorektora. W pracach Komisji Kodyfikacyjnej był autorem jednego z projektów prawa zobowiązań, uczestniczył też w pracach podkomisji prawa rodzinnego i spadkowego, był wiceprezydentem Komisji. Reprezentował Polskę w wielu międzynarodowych organizacjach prawniczych. W 1930 roku uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego, a w 1934 roku uniwersytetu w Nancy[1].

W latach 20. i 30. XX wieku mieszkał w Domu Profesorów przy ul. Nowy Zjazd 5 w Warszawie. Należał do Stowarzyszenia Mieszkaniowego Spółdzielczego Profesorów Uniwersytetu Warszawskiego. Od 31 sierpnia 1935 roku przeszedł w stan spoczynku.

W czasie II wojny światowej mieszkał w Milanówku, opracowywał statut federacji państw środkowej Europy.

Od 1902 roku był mężem Stefanii z Przyłuskich, z którą miał córkę Marię Ludwikę i syna Józefa Marię, prawników.

Zmarł 10 stycznia 1945 roku w Milanówku, i tam został pochowany. Grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 345-3-6)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Niektóre prace[edytuj | edytuj kod]

  • Faiumskie zwoje papyrusowe (1897),
  • O pojęciu własności i źródłach prawa (1902),
  • Dwa nowe opracowania rzymskiego prawa prywatnego (1908–1909),
  • Pojęcie prawa (1911),
  • Stanowisko prawa rzymskiego w powszechnej ustawie cywilnej (1911),
  • Procedura cywilna rzymska (1912),
  • Historia prawa na zachodzie Europy (1923),
  • Czynnik społeczny a czynnik państwowy w prawie prywatnym rzymskim (1923),
  • W sprawie kodyfikacji naszego prawa cywilnego (1924),
  • Cele i zadania polityki społecznej (1927).
  • Przepisy ustawy a prawo w prawie cywilnym (1935).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b mecenasi.pl – Galeria prawników – Słynni prawnicy. [dostęp 2012-02-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-10)].
  2. Cmentarz Stare Powązki: KOSCHEMBAHR - ŁYSKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-01].
  3. M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 434 „za zasługi na polu pracy naukowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]