Przejdź do zawartości

Stanisław Sówka z Gulczewa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Sówka z Gulczewa
Biskup
Herb duchownego
Data śmierci

po 25 września 1375

Biskup płocki
Okres sprawowania

1368–1375

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

?

Konsekrator

Jarosław z Bogorii i Skotnik

Stanisław zwany Sówka z Gulczewa (ze Szczawina) herbu Prawdzic[1] (ur. ?, zm. po 25 września 1375) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup płocki, archidiakon włocławski, kanonik płocki i kruszwicki[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn kasztelana dobrzyńskiego Jana zwanego Sówką. Przed 1346 został kanonikiem płockim, łęczyckim, włocławskim i kruszwickim. 18 marca 1348 papież Klemens VI zarezerwował mu prałaturę kapituły płockiej. Studiował prawo kanoniczne w Pradze, przez co nie objął wówczas urzędu dziekana włocławskiego, na który uzyskał prowizję. W 1349 lub w 1350 został archidiakonem włocławskim. W 1356 mianowany scholastykiem włocławskim. W latach 1355–1359 był notariuszem i kapelanem w kancelarii królewskiej Kazimierza III Wielkiego. Król ten wystarał się u Innocentego VI o nadanie Stanisławowi kanonii krakowskiej.

1 października 1367 wybrany biskupem płockim. 2 lutego 1368 uzyskał od papieża Urbana V prekonizację. Sakry biskupiej udzielił mu arcybiskup gnieźnieński Jarosław z Bogorii i Skotnik.

Po zniszczeniu Mazowsza przez wojska litewskie, 13 maja 1369 przekazał Płocku ok. 60 włók ziemi kościelnej przylegającej do miasta oraz znajdującej się w obrębie murów.

W 1374 lub w 1375 (najpóźniej przed 27 czerwca 1375) zrezygnował z biskupstwa płockiego, być może ze względu na stan zdrowia. Zmarł po 25 września 1375. Jan Długosz błędnie podał 1371, jako rok jego śmierci.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Miał czterech braci, w tym bpa Dobiesława Sówkę z Gulczewa, który został jego następcą na płockiej katedrze. Poprzednikiem Stanisława był jego brat stryjeczny bp Mikołaj z Gulczewa.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kasper Niesiecki: Korona polska przy złotej wolności starożytnymi wszystkich katedr, prowincji i rycerstwa klejnotami... ozdobiona, potomnym zaś wiekom na zaszczyt i nieśmiertelną sławę pamiętnych w tej ojczyźnie synów podana... roku wolności ludzkiej przez wcielonego Boga windykowanej 1728. s. 41.
  2. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 415.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]