Tachionowy antytelefon
Tachionowy antytelefon, znany również jako Paradoks Tolmana – hipotetyczne urządzenie, które można wykorzystać, aby wysłać sygnał w przeszłość. Albert Einstein w 1907 roku[1] przeprowadził eksperyment myślowy, w którym pokazał, iż sygnały podróżujące z prędkością nadświetlną mogą prowadzić do paradoksów, w których efekt lub konsekwencję wydarzenia można spostrzec przed jego wystąpieniem. Ten sam problem w 1917 roku przedstawił Richard Chase Tolman[2].
Urządzenie mogące „telegrafować w przeszłość” zostało później nazwane „tachionowym antytelefonem” m.in. przez Gregoryego Benforda[3]. Dzisiejsze rozumienie fizyki nie dopuszcza możliwości istnienia sygnałów poruszających się z prędkością nadświetlną[potrzebny przypis].
Podróż jednokierunkowa
[edytuj | edytuj kod]Tolman użył następującej wariacji eksperymentu Einsteina[2]:
Należy przyjąć, że w przestrzeni istnieją dwa punkty i które dzieli pewna odległość. Z punktu wysyłany jest sygnał z prędkością w kierunku Wszystkie pomiary są wykonywane w układzie inercjalnym, gdzie wszystkie punkty są w spoczynku. Czas dostarczenia sygnału do można wyliczyć następująco:
W opisanej sytuacji wydarzenie w punkcie jest przyczyną wydarzenia w punkcie W układzie inercjalnym poruszającym się z prędkością czas dostarczenia sygnału można wyliczyć na podstawie transformacji Lorentza:
Jest możliwe udowodnienie, że jeśli to niektóre wartości mogą być ujemne. Innymi słowy, efekt wydarzenia w punkcie następuje przed powstaniem wydarzenia (wysłany sygnał zostaje dostarczony przed jego wysłaniem).
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Albert Einstein. Über die vom Relativitätsprinzip geforderte Trägheit der Energie. „Annalen der Physik”. 328, s. 371–378, 1907. (niem.).
- ↑ a b R. C. Tolman. Velocities greater than that of light. „The theory of the Relativity of Motion”, s. 54, 1917. University of California Press. (ang.).
- ↑ Gregory Benford, D. L. Book, W. A. Newcomb. The Tachyonic Antitelephone. „Physical Review D”. 2, s. 263–265, 1970. (ang.).
- ↑ Paul Ehrenfest. Zu Herrn v. Ignatowskys Behandlung der Bornschen Starrheitsdefinition II. „Physikalische Zeitschrift”, s. 412–413, 1911. (niem.).