Tommaso Ruffo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tommaso Ruffo
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

15 września 1663
Neapol

Data i miejsce śmierci

16 lutego 1753
Rzym

Arcybiskup Ferrary
Okres sprawowania

10 maja 1717–26 kwietnia 1738

Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania

29 sierpnia 1740–16 lutego 1753

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

13 kwietnia 1698

Kreacja kardynalska

17 maja 1706
Klemens XI

Kościół tytularny

S. Lorenzo in Panisperna (25 czerwca 1706)
S. Maria in Trastevere (29 stycznia 1709)
biskup Palestriny (1 lipca 1726)
biskup Porto-Santa Rufina (3 września 1738)
biskup Ostia e Velletri (29 sierpnia 1740)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

13 kwietnia 1698

Konsekrator

Fabrizio Spada

Współkonsekratorzy

Michelangelo dei Conti
Francesco Acquaviva d’Aragona

Tommaso Ruffo (ur. 15 września 1663 w Neapolu – zm. 16 lutego 1753 w Rzymie) – włoski kardynał, z rodziny książąt Bagnara.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie, uzyskując tytuł "doctor utriusque iuris" obejmujący dwie podstawowe gałęzie prawa – kanoniczne i cywilne. Internuncjusz w Brukseli za pontyfikatu Innocentego XI, później wicelegat w Rawennie i referendariusz Sygnatury Apostolskiej. 21 maja 1694 mianowany inkwizytorem na Malcie. Doprowadził do pojednania joannitów z Republiką Genui.

W 1698 został tytularnym arcybiskupem Nicei i nuncjuszem w księstwie Toskanii. W 1700 został prefektem Domu Papieskiego, a dwa lata później odmówił promocji do arcybiskupstwa Neapolu. W 1706 Klemens XI mianował go kardynałem prezbiterem, udzielając mu dyspensy z racji tego, że jeden z jego kuzynów (Giacomo Boncompagni) był już kardynałem. Legat w Romanii (1709-10), Ferrarze (1710-21), Bolonii (1721-27) i ponownie w Ferrarze (1727-30). Arcybiskup Ferrary 1717-38. Kardynał biskup Palestriny 1726-38. Kardynał biskup Porto e Santa Rufina i subdziekan Kolegium Kardynalskiego 1738-40. Uczestniczył w konklawe 1721, 1724, 1730 (na którym był kandydatem do tiary) i 1740. W 1740 nowy papież Benedykt XIV mianował go wicekanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego, sekretarzem Rzymskiej Inkwizycji oraz kardynałem biskupem Ostia e Velletri i dziekanem św. Kolegium. Wszystkie te funkcje pełnił aż do śmierci. Zmarł 16 lutego 1753 w pałacu kancelarii apostolskiej, mając prawie 90 lat.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]