Przejdź do zawartości

Żółw błotny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żółw błotny
Emys orbicularis[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

gady/zauropsydy

Rząd

żółwie

Podrząd

żółwie skrytoszyjne

Rodzina

żółwie błotne

Rodzaj

Emys

Gatunek

żółw błotny

Podgatunki[2]
  • E. o. orbicularis (Linnaeus, 1758)
  • E. o. eiselti Fritz, Baran, Budak & Amthauer, 1998
  • E. o. galloitalica Fritz, 1995
  • E. o. hellenica (Valenciennes, 1832)
  • E. o. ingauna Jesu, Piombo, Salvidio, Lamagni, Ortale & Genta, 2004
  • E. o. occidentalis Fritz, 1993
  • E. o. persica Eichwald, 1831
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Żółw błotny (Emys orbicularis) – gatunek żółwia z rodziny żółwi błotnych (Emydidae) i podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Jedyny gatunek żółwia żyjący naturalnie w Polsce. W środowisku naturalnym żyje kilkadziesiąt lat[5].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Karapaks barwy oliwkowobrązowej, jest średnio wypukły, pokrywają go gładkie, regularne rogowe tarcze. Na każdej większej tarczy rozchodzą się promieniście od jednego punktu żółte kreski. Plastron pokryty dużymi nieregularnymi jasnymi plamami jest dobrze wykształcony, u samców środkowa część nieco wklęsła. Głowa, szyja i odnóża pokryte licznymi małymi żółtymi plamkami. Zdarzają się okazy czarne i bezplamiste. Źrenice oczu są okrągłe. Samce mają z reguły tęczówkę rudopomarańczową lub brązową, a samice mają oczy upstrzone żółtymi plamkami z niekiedy całkiem żółtą tęczówką. Palce spina błona pławna. Szczególnie u samców długie i ostre pazury[6].

Rozmiary
  • Długość karapaksu samic 17–19 cm (rzadko ponad 20 cm), samców 14–17 cm (rzadko ponad 18 cm)[7].
  • Masa ciała samic 0,8–1 kg (rzadko ponad 1,2 kg), samców 0,4–0,7 kg (rzadko ponad 0,8 kg)[7].

Biologia i ekologia

[edytuj | edytuj kod]
Biotop
Żółw błotny jest gatunkiem nizinnym, a jego środowiskiem jest woda, którą opuszczają tylko samice dla złożenia jaj. Zamieszkuje nieduże, zarastające jeziorka, leśne oczka wodne, bagna, gęsto zarośnięte i trudno dostępne starorzecza, duże stawy oraz wolno płynące rzeczki z gęstą roślinnością.
Pokarm
Jest drapieżnikiem, poluje i odżywia się wyłącznie pod wodą. Zjada owady wodne i ich larwy, ślimaki, małże, kijanki, żaby, małe ryby. Nie gardzi też martwą zdobyczą. Mniejszą zdobycz połyka w całości, a większą chwyta szczękami i rozrywa pazurami.
Zachowanie
Większość czasu spędza w wodzie, ale oddycha powietrzem atmosferycznym za pomocą płuc. Pod powierzchnią wody może przebywać nawet do jednej godziny. Jest bardzo płochliwy, doskonale pływa, nurkuje, widzi oraz wyczuwa zbliżającego się intruza, stąd bardzo trudno go spotkać. Kiedy nie jest płoszony, lubi wychodzić z wody i wygrzewać się na słońcu. Zimuje zagrzebany głęboko w mule na dnie zbiornika wodnego przez około 5 miesięcy. Ze snu budzi się w kwietniu lub maju, w zależności od pogody.
Rozmnażanie
Gody odbywa od końca kwietnia do początku czerwca. Jaja najczęściej składa na przełomie maja i czerwca, w porze zakwitania kosaćca żółtego. Żółwica wychodzi wtedy na ląd, by szukać odpowiedniego miejsca do ich złożenia. Można ją spotkać nawet 4 do 5 km od macierzystego zbiornika. Gdy odnajdzie właściwe, odpowiednio nasłonecznione i suche miejsce, przystępuje do budowy gniazda. Tylnymi łapami kopie dołek w twardej ziemi, głęboki na 12–16 cm, który w swoim przekroju jest podobny do gruszki, o średnicy ok. 10 cm, z prowadzącym doń tunelem o średnicy 5 cm. Kształt komory, w której zostaną złożone jaja, swoim wyglądem przypomina gotyckie sklepienie. Wykopanie komory lęgowej zajmuje żółwicy co najmniej 2 godziny. Następnie wprowadza ona do tunelu łapę, po której staczają się jaja. Złożone jajo jest przesuwane do ściany komory, zanim zostanie złożone następne. Składanie jaj trwa kilkadziesiąt minut. Przeciętnie od 6 do ok. 16 jaj w cienkich wapiennych skorupkach o wymiarach ok. 2 × 3 cm. Po złożeniu jaj samica zasypuje i maskuje wejście do gniazda, po czym wraca do macierzystego zbiornika. Młode żółwie wylęgają się z końcem sierpnia, a w zimniejszych rejonach nawet dopiero na wiosnę. Młode po wykluciu mają długość około 2,5 cm i miękki pancerz nie zabezpieczający ich przed żadnym zagrożeniem. Po wydostaniu się z gniazda rozpoczynają wędrówkę do leśnych oczek, jezior i moczarów. W wędrówce tej narażone są na ataki jenotów, wydr, lisów i borsuków. Dopiero po upływie 6 lat pancerz na tyle twardnieje, że żółwie mogą czuć się bezpieczne. Samce dojrzałość płciową uzyskują po kilku latach, samice po kilkunastu[7]. Niektóre źródła podają, że po 14–20 latach[8]. Przyjmuje się, że różnice w wyglądzie zewnętrznym między płciami stają się wyraźne w wieku około 10 lat[9].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Na świecie

[edytuj | edytuj kod]

Zasięg obejmuje południową i środkową Europę, zachodnią Azję i północno-zachodnią Afrykę[10]. W Europie sięga na północy po Francję, Niemcy, Polskę, Łotwę. W kilku krajach europejskich uważany za wymarły m.in. w Belgii, Czechach, Danii, Estonii, Luksemburgu, Holandii, Szwajcarii. Reintrodukowany został do Czech, Danii, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii[11]. Północną granicą jego zasięgu jest 50°N. Na Krymie sięga do 800 m n.p.m.

W Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Dawniej spotykany na terenie całej Polski, obecnie żółw błotny jest bardzo rzadki i występuje wyspowo.

Mapa występowania żółwi błotnych w Polsce
Występowanie żółwi błotnych w Polsce[12].
Miejsca gdzie zaobserwowano żółwie błotne w środowisku naturalnym
1 - Bagno Całowanie
2 - rzeka Banówka
3 - Obszar Chronionego Krajobrazu Bory Niemodlińskie
4 - Poleski Park Narodowy
5 - Rezerwat przyrody Żółwiowe Błota
6 - Drawieński Park Narodowy
7 - Kozienicki Park Krajobrazowy
8 - Puszcza Augustowska
9 - Rezerwat przyrody Jezioro Orłowo Małe
10 - Park Krajobrazowy Puszcza Zielonka
11 - Puszcza Rzepińska
12 - Rezerwat przyrody Ostoja żółwia błotnego
13 - Rezerwat przyrody Borowiec
14 - Nadbużański Park Krajobrazowy
15 - Dolina Dolnej Tanwi
16 - Iński Park Krajobrazowy
17 - Dolina Małej Panwi
18 - jezioro Żukówko
19 - Dolina Wieprza i Studnicy
20 - Roztoczański Park Narodowy
21 - Cedyński Park Krajobrazowy
22 - Nadwieprzański Park Krajobrazowy
23 - rzeka Kosa
24 - Puszcza Notecka
25 - Wielki Bytyń
26 - Chełmski Park Krajobrazowy
27 - Lasy Bierzwnickie
28 - okolica wsi Goszcz
29 - Ostoja żółwia Baranowo
30 - Barlinecko-Gorzowski Park Krajobrazowy
31 - Jezioro Goczałkowickie
32 - jezioro Oświn
33 - Łomżyński Park Krajobrazowy Doliny Narwi
34 - Park Krajobrazowy Pojezierze Łęczyńskie
35 - Pawłowski Obszar Chronionego Krajobrazu
36 - okolica wsi Podebłocie
37 - Puszcza Białowieska
38 - Gryżyński Park Krajobrazowy
39 - Stawy Kiszkowskie
40 - Strzelecki Park Krajobrazowy
41 - Tenczyński Park Krajobrazowy
42 - Rezerwat przyrody Jezioro Wiejki[13]
43 - Rezerwat przyrody Olszyna Łęgowa w Kalnicy[14]
44 - Nadleśnictwo Krasiczyn[14]
Placówki gdzie można zobaczyć żółwie błotne
45 - Ogród Zoologiczny w Warszawie
46 - Ogród Zoologiczny we Wrocławiu
47 - Stare Zoo w Poznaniu
48 - Ogród Zoologiczny w Zamościu
49 - Ogród Fauny Polskiej Zoo w Bydgoszczy
50 - Miejski Ogród Zoologiczny w Łodzi
51 - Ogród Zoologiczny w Krakowie
52 - Nadleśnictwo Siewierz
53 - Arboretum w Bolestraszycach
54 - Ośrodek Ochrony Żółwia Błotnego PPN w Urszulinie

Zagrożenia i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce gatunek pod ochroną ścisłą, bardzo rzadki, wymaga ochrony czynnej[15]. Ścisłą ochroną został objęty już w 1935 roku[16]. W 1937 roku były podejmowane próby reintrodukcji tych gadów na bagnach w okolicy Kopanicy[17][18]. Nie udała się próba restytucji tego gada w Puszczy Kampinoskiej, podjęta w 1956 r. przez prof. Augusta Dehnela[19].

Wpisany do Polskiej czerwonej księgi zwierząt z kategorią zagrożenia EN, czyli gatunek bardzo wysokiego ryzyka, zagrożony wyginięciem. Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej żółw błotny podlega dyrektywie siedliskowej numer 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk naturalnych rzadkich gatunków oraz fauny i flory. Obowiązuje też zakaz fotografowania, filmowania i obserwacji mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[20][15].

Ścisła ochrona żółwia w Polsce owocuje również ochroną miejsc jego występowania (w 2005 roku podawano, że żółwie te zasiedlają około 336 ostoi[21]). W środowiskach, w których bytuje żółw błotny, spotkać można takie rzadkie rośliny jak: widłak, rosiczka okrągłolistna, pływacz i storczykowate oraz zwierzęta: bocian czarny, strzebla błotna i lin.

W celu zachowania populacji żółwia błotnego w Polsce stosuje się akcje ochrony miejsc złożenia jaj oraz sztucznego wylęgu tych gadów w tych latach, w których lato jest zbyt krótkie i zimne. Po podchowaniu (przez pierwszą zimę) są one wypuszczane do naturalnego środowiska (w 2004 r. w województwie lubuskim wypuszczono 150 małych żółwi błotnych do rzeki Ilanki)[21].

W czerwonej księdze IUCN wpisany w kategorii NT (bliski zagrożenia)[4].

Terminologia

[edytuj | edytuj kod]

W niektórych rejonach Polski żółw ten nazywany jest żelazną żabą[22][23][24][25].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Emys orbicularis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b P. Uetz & J. Hallermann, Emys orbicularis, [w:] The Reptile Database [online] [dostęp 2024-02-27] (ang.).
  3. Turtle Taxonomy Working Group i inni, Turtles of the World: Annotated Checklist and Atlas of Taxonomy, Synonymy, Distribution, and Conservation Status (9th Ed.), Chelonian Research Foundation & Turtle Conservancy, 2021, s. 174–179, DOI10.3854/crm.8.checklist.atlas.v9.2021, ISBN 978-0-9910368-3-7 [dostęp 2024-02-27].
  4. a b Emys orbicularis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. Joanna Szubierajska, Żółw błotny – opis, występowanie i zdjęcia. Gad żółw błotny ciekawostki [online], ekologia.pl, 15 czerwca 2018 [dostęp 2020-07-28].
  6. Bartosz Borczyk (teksty): Atlas gadów. Przewodnik obserwatora. Warszawa: Ringer Axel Springer Polska, 2018, s. 135. ISBN 978-83-8091-586-2. (pol.).
  7. a b c S. Mitrus: Żółw błotny (Emys orbicularis). W: P. Adamski, R. Bartel, A. Bereszyński, A. Kepel, Z. Witkowski: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 6: Gatunki zwierząt (z wyjątkiem ptaków). Warszawa: Ministerstwo Środowiska, 2004, s. 500. ISBN 83-86564-43-1.
  8. Głowaciński Z., Sura P. (red.), Atlas płazów i gadów Polski : status, rozmieszczenie, ochrona z kluczami do oznaczania = Atlas of the amphibians and reptiles of Poland : status, distribution, conservation, wyd. I - w WN PWN, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2018, ISBN 978-83-01-19963-0, OCLC 1050810292 [dostęp 2021-11-13].
  9. Bartłomiej Najbar, 1220 Żółw błotny Emys orbicularis orbicularis (Linnaeus, 1758), [w:] Małgorzata Makomaska-Juchiewicz, Paulina Baran (red.), Monitoring gatunków zwierząt. Przewodnik metodyczny, t. Część III, Warszawa: Główny Inspektorat Ochrony Środowiska, 2012, s. 564–588, ISBN 978-83-61227-92-2.
  10. R. Midtgaard, Genus Emys, [w:] RepFocus [online] [dostęp 2024-02-27] (ang.).
  11. UNEP-WCMC - Species+ [online] (ang.).
  12. NATURA 2000. (pol.).
  13. Sensacyjne odkrycie w Puszczy Knyszyńskiej! O Żelaznej Żabie na Podlasiu już zapomnieli…. (pol.).
  14. a b Żółw błotny zawędrował do Nadleśnictwa Krasiczyn. 2020-06-19. (pol.).
  15. a b Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  16. Rozporządzenie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 16 października 1935 r. wydane w porozumieniu z Ministrem Rolnictwa i Reform Rolnych o uznaniu żółwia za gatunek chroniony. Dz.U. z 1935 r. nr 80, poz. 498.
  17. Trzywiekowy żółw pod Kopanicą okazał się młodym nabytkiem z Polesia. „Mały Dziennik”. 334, s. 5, 1937-12-03. 
  18. Żółwie z literami. „Kurier Poznański”. 549, s. 8, 1937-12-01. Poznań. 
  19. Kloss Marek: Powrót bobrów, w: "Przyroda Polska" nr 2/1983, s. 21
  20. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348).
  21. a b Przemysław Miller: Czy ochronimy żółwia błotnego?. Przyroda polska, 2005. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-27)]. (pol.).
  22. Krzysztof Spałek: Utracony rezerwat w Większycach. Gazeta Wyborcza Opole, 2008-08-26. (pol.).
  23. Michał Stopczyński: Tajemnice żelaznej żaby. Salamandra. Magazyn Przyrodniczy 1–2/2006 (22), 2022-06-30. (pol.).
  24. Andrzej Kruszewicz: Życie żelaznych żab w naszych rękach. Echa Leśne 3 (645) 2021, 2022-06-30. (pol.).
  25. Magdalena Żmuda-Baranowska: „Żelazne żaby” właśnie przestają hibernować. EDUSCIENCE (serwis internetowy), 2022-06-30. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-11-28)]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mitrus Sławomir, Zemanek Maria: Żółw błotny, „Parki Narodowe” nr 4/2000, s. 5–7.
  • Młynarski Marian: Płazy i gady Polski, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1987, ISBN 83-02-03153-4.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]