Mewa lodowa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 89: | Linia 89: | ||
[[Plik:Glaucous-winded Gull with Crab.jpg|mały|Młodociany osobnik jedzący kraba]] |
[[Plik:Glaucous-winded Gull with Crab.jpg|mały|Młodociany osobnik jedzący kraba]] |
||
=== Tryb życia === |
=== Tryb życia i zachowanie === |
||
Występuje w dużych stadach, poza okresem lęgowym, kiedy to dochodzi do sprzeczek między samcami<ref name=":5" />. Często łączy się w stadka z innymi gatunkami mew<ref name=":5" />. Odgłosy ''L. glaucescens'' są podobne do tych u mewy srebrzystej, głos to melodia składająca się z chichotu, pisków i skrzeków<ref name=":5" />. Pisklęta |
Występuje w dużych stadach, poza okresem lęgowym, kiedy to dochodzi do sprzeczek między samcami<ref name=":5" />. Często łączy się w stadka z innymi gatunkami mew<ref name=":5" />. Odgłosy ''L. glaucescens'' są podobne do tych u mewy srebrzystej, głos to melodia składająca się z chichotu, pisków i skrzeków tj. „kak-kak-kak” albo „wow”<ref name=":5" />. Pisklęta proszą rodziców o pokarm cichymi popiskiwaniami<ref name=":5" />. Podczas karmienia maluchy „pukają” w czerwoną plamkę na dziobie rodziców, według Verbecka oraz Godfreya ma to jakoby powodować zwracanie pokarmu przez osobniki rodzicielskie<ref name=":5" />. |
||
=== Odżywianie się === |
=== Odżywianie się === |
||
[[Wszystkożerność|Wszystkożerna]]; odżywia się w szczególności [[Ryby|rybami]], [[Kraby|krabami]] (Brachyura), [[Małże|małżami]] (Bivalvia), [[Rozgwiazdy|rozgwiazdami]] (Asteroidea), [[Jeżowce|jeżowcami]] (Echinoidea), [[Wąsonogi|wąsonogami]] (Cirripedia), [[Ślimaki|ślimakami]] [[Patellogastropoda]], małymi [[Ssaki|ssakami]], [[Pisklę|pisklętami]] oraz [[Jajo (biologia)|jajami]] innych ptaków, [[Padlina|padliną]] |
[[Wszystkożerność|Wszystkożerna]]; odżywia się w szczególności [[Ryby|rybami]], [[Kraby|krabami]] (Brachyura), [[Małże|małżami]] (Bivalvia), [[Rozgwiazdy|rozgwiazdami]] (Asteroidea), [[Jeżowce|jeżowcami]] (Echinoidea), [[Wąsonogi|wąsonogami]] (Cirripedia), [[Ślimaki|ślimakami]] [[Patellogastropoda]], małymi [[Ssaki|ssakami]], [[Pisklę|pisklętami]] oraz [[Jajo (biologia)|jajami]] innych ptaków, [[Podroby|podrobami]], [[Padlina|padliną]] i odpadkami pozostałymi po człowieku<ref name=":10" /><ref name=":5" /><ref name=":1" />. W sezonie lęgowym w diecie dominują ryby oraz [[bezkręgowce]]. Ptaki występujące na [[Cape Thompson]] (Alaska) zwykle plądrują [[Gniazdo (etologia)|gniazda]] [[Uria|nurzyków]] (''Uria''), natomiast na zachodnim wybrzeżu [[Vancouver]] pożywiają się gatunkiem wąsonoga ''[[Pollicipes polymerus]]<ref name=":1" />''. Podczas karmienia piskląt ptaki łapią rybki z rodziny [[Dobijakowate|dobijakowatych]] (Ammodytidae, gatunek ''[[Ammodytes hexapterus]]''), [[Śledź oceaniczny|śledzie oceaniczne]] (''Clupea harengus'') i [[makreloszowate]] (Scomberesocidae, gatunek ''[[Sajra|Colalabis saira]]'')<ref name=":1" />. Chętnie także zjada [[Łososiowate|łososie]] (Salmonidae), pozostawione przez [[Niedźwiedź brunatny|niedźwiedzie brunatne]] (''Ursus arctos'') lub te, które padły po udanym [[Tarło|tarle]]<ref name=":1" />. Wykazuje zachowania [[Kanibalizm|kanibalistyczne]] i [[Kleptopasożytnictwo|kleptopasożytnicze]] (kradnie zdobycz innym ptakom)<ref name=":1" />. W poszukiwaniu odpadków i padliny na [[Składowisko odpadów|wysypiskach śmieci]] potrafi przelecieć ponad 64 km<ref name=":10" />. |
||
Ze względu na swą żarłoczność i „pazerność”, mewy lodowe często umierają po zjedzeniu tego, co nie nadaje się do spożycia<ref name=":14">{{Cytuj stronę|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0025326X12004201|tytuł=Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens)|autor=Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=ScienceDirect|język=en}}</ref>. [[Ornitologia|Ornitolodzy]] przeprowadzili badania nad tymi ptakami w 2007 – 2010<ref name=":14">{{Cytuj stronę|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0025326X12004201|tytuł=Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens)|autor=Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=ScienceDirect|język=en}}</ref>. W 12% przypadków [[Żołądek|żołądki]] mew lodowych były napełnione [[Plastik|plastikiem]], w tym niebezpiecznymi [[Torba foliowa|foliowymi torebkami]]<ref name=":14">{{Cytuj stronę|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0025326X12004201|tytuł=Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens)|autor=Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=ScienceDirect|język=en}}</ref>. Znajdywano także wszelki pokarm roślinny w 91% przypadków<ref name=":14">{{Cytuj stronę|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0025326X12004201|tytuł=Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens)|autor=Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=ScienceDirect|język=en}}</ref>. |
Ze względu na swą żarłoczność i „pazerność”, mewy lodowe często umierają po zjedzeniu tego, co nie nadaje się do spożycia<ref name=":14">{{Cytuj stronę|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0025326X12004201|tytuł=Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens)|autor=Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=ScienceDirect|język=en}}</ref>. [[Ornitologia|Ornitolodzy]] przeprowadzili badania nad tymi ptakami w 2007 – 2010<ref name=":14">{{Cytuj stronę|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0025326X12004201|tytuł=Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens)|autor=Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=ScienceDirect|język=en}}</ref>. W 12% przypadków [[Żołądek|żołądki]] mew lodowych były napełnione [[Plastik|plastikiem]], w tym niebezpiecznymi [[Torba foliowa|foliowymi torebkami]]<ref name=":14">{{Cytuj stronę|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0025326X12004201|tytuł=Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens)|autor=Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=ScienceDirect|język=en}}</ref>. Znajdywano także wszelki pokarm roślinny w 91% przypadków<ref name=":14">{{Cytuj stronę|url=https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0025326X12004201|tytuł=Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens)|autor=Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=ScienceDirect|język=en}}</ref>. |
||
== Lęgi == |
== Lęgi == |
||
Lęgi odbywa na wyspach, oddalonych od stałego lądu<ref name=":10" />. [[Kolonia (biologia)|Kolonie]] tych ptaków składają się często z powyżej 1500 osobników<ref name=":15">{{Cytuj stronę|url=https://sora.unm.edu/sites/default/files/48_1_55-59.pdf|tytuł=Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens|autor=Floyd E. Haytes & James L. Hayward|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=Sora.mit.edu|język=en}}</ref>. [[Sezon lęgowy|Okres lęgowy]] przypada na wiosnę (marzec) i wczesne lato<ref name=":10" />. Co ciekawe pary są sobie wierne (zachowania [[Monogamia (biologia)|monogamiczne]]) w 95% przypadków<ref name=":1" />. Kolejnym faktem jest, iż [[kopulacja]] par odbywa się w nocy (do tej pory za jedynego nocnego przedstawiciela rodziny Laridae uznawano [[Mewa widłosterna|mewę widłosterną]], ''Creagrus furcatus''), co jest raczej sprzeczne z aktywnością dzienną mew<ref name=":15">{{Cytuj stronę|url=https://sora.unm.edu/sites/default/files/48_1_55-59.pdf|tytuł=Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens|autor=Floyd E. Haytes & James L. Hayward|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=Sora.mit.edu|język=en}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=https://digitalcommons.andrews.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1075&context=theses|tytuł=Courtship and copulation in glaucous-winged gull, Larus glaucescens|autor=Kelly M. McWilliams|data dostępu=23.01.2022|język=en}}</ref>. Mewy często śpią w dzień, jak i w nocy, mają energię i czas na gody<ref name=":15">{{Cytuj stronę|url=https://sora.unm.edu/sites/default/files/48_1_55-59.pdf|tytuł=Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens|autor=Floyd E. Haytes & James L. Hayward|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=Sora.mit.edu|język=en}}</ref>. Najbardziej prawdopodobną zaletą tego jest zwiększona możliwość zapłodnienia z partnerem<ref name=":15">{{Cytuj stronę|url=https://sora.unm.edu/sites/default/files/48_1_55-59.pdf|tytuł=Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens|autor=Floyd E. Haytes & James L. Hayward|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=Sora.mit.edu|język=en}}</ref>. |
Lęgi odbywa na wyspach, oddalonych od stałego lądu, na Alasce<ref name=":10" /><ref name=":5" />. [[Kolonia (biologia)|Kolonie]] tych ptaków składają się często z powyżej 1500 osobników<ref name=":15">{{Cytuj stronę|url=https://sora.unm.edu/sites/default/files/48_1_55-59.pdf|tytuł=Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens|autor=Floyd E. Haytes & James L. Hayward|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=Sora.mit.edu|język=en}}</ref>. [[Sezon lęgowy|Okres lęgowy]] przypada na wiosnę (marzec) i wczesne lato<ref name=":10" />. Co ciekawe pary są sobie wierne (zachowania [[Monogamia (biologia)|monogamiczne]]) w 95% przypadków<ref name=":1" />. Kolejnym faktem jest, iż [[kopulacja]] par odbywa się w nocy (do tej pory za jedynego nocnego przedstawiciela rodziny Laridae uznawano [[Mewa widłosterna|mewę widłosterną]], ''Creagrus furcatus''), co jest raczej sprzeczne z aktywnością dzienną mew<ref name=":15">{{Cytuj stronę|url=https://sora.unm.edu/sites/default/files/48_1_55-59.pdf|tytuł=Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens|autor=Floyd E. Haytes & James L. Hayward|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=Sora.mit.edu|język=en}}</ref><ref>{{Cytuj stronę|url=https://digitalcommons.andrews.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1075&context=theses|tytuł=Courtship and copulation in glaucous-winged gull, Larus glaucescens|autor=Kelly M. McWilliams|data dostępu=23.01.2022|język=en}}</ref>. Mewy często śpią w dzień, jak i w nocy, mają energię i czas na gody<ref name=":15">{{Cytuj stronę|url=https://sora.unm.edu/sites/default/files/48_1_55-59.pdf|tytuł=Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens|autor=Floyd E. Haytes & James L. Hayward|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=Sora.mit.edu|język=en}}</ref>. Najbardziej prawdopodobną zaletą tego jest zwiększona możliwość zapłodnienia z partnerem<ref name=":15">{{Cytuj stronę|url=https://sora.unm.edu/sites/default/files/48_1_55-59.pdf|tytuł=Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens|autor=Floyd E. Haytes & James L. Hayward|data dostępu=22.01.2022|opublikowany=Sora.mit.edu|język=en}}</ref>. Ptaki często zakładają terytoria liczące 5 – 20 m². |
||
[[Plik:Larus glaucescens3.jpg|mały|Pisklę ]] |
[[Plik:Larus glaucescens3.jpg|mały|Pisklę ]] |
||
=== Gniazdo i pisklęta === |
=== Gniazdo i pisklęta === |
||
Ptaki angażują się w budowę [[Gniazdo (etologia)|gniazd]]. Gniazdo to typowy dołek w ziemii, wyściełany roślinami np. trawą oraz także innymi tworzywami. Po godach samica składa często 2 – 3 [[Jajo (biologia)|jaja]] koloru jasnooliwkowobrązowego z ciemnymi plamkami. |
|||
W zależności od dostępności pokarmu, mewy lodowe składają mniej lub więcej jaj, dodatkowo, jaja mogą być większe, jak i mniejsze<ref name=":16">{{Cytuj stronę|url=https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0022027|tytuł=Egg Production in a Coastal Seabird, the Glaucous-Winged Gull (Larus glaucescens), Declines during the Last Century|autor=Louise K. Blight|data dostępu=23.01.2022|opublikowany=Plos One|język=en}}</ref>. Louise K. Blight przeprowadzał badania nad tymi ptakami i udowodnił że średnica jaj mew lodowych w zależności od obfitości ryb może się zmniejszyć<ref name=":16">{{Cytuj stronę|url=https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0022027|tytuł=Egg Production in a Coastal Seabird, the Glaucous-Winged Gull (Larus glaucescens), Declines during the Last Century|autor=Louise K. Blight|data dostępu=23.01.2022|opublikowany=Plos One|język=en}}</ref>. Średnia [[nieśność]] mew lodowych w ciągu 48 lat zmniejszyła się z 2,82 (1962) na 2,25 (2009)<ref name=":16">{{Cytuj stronę|url=https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0022027|tytuł=Egg Production in a Coastal Seabird, the Glaucous-Winged Gull (Larus glaucescens), Declines during the Last Century|autor=Louise K. Blight|data dostępu=23.01.2022|opublikowany=Plos One|język=en}}</ref>. |
|||
=== Zagrożenia dla piskląt === |
=== Zagrożenia dla piskląt === |
||
Wersja z 22:50, 23 sty 2022
| Larus glaucescens | |
| (J. F. Naumann, 1840) | |
| Okres istnienia: plejstocen – do dziś | |
.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Mewa lodowa |
| Zasięg występowania | |
 obszary lęgowe występuje przez cały rok zimowiska | |
Mewa lodowa[1] (Larus glaucescens) – gatunek dużego ptaka z podrodziny mew (Larinae) w rodzinie mewowatych (Laridae). Zamieszkuje Amerykę Północną, sięgając ku Alasce i Północnego Pacyfiku. Niekiedy podczas migracji krzyżuje się z innymi gatunkami mew np. z mewą zachodnią (Larus occidentalis). Na lądzie odżywia się odpadkami czy bezkręgowcami (np. pędrakami), nad wodą sprawnie poluje na ryby i skorupiaki. IUCN nadaje status mewie lodowej gatunku najmniejszej troski (LC), ponadto trend liczebności populacji uznaje się za wzrostowy. Podanie jak inne mewy, mewa lodowa to kleptopasożyt, zdobywający pokarm poprzez kradzież innym zwierzętom pokarmu.
Taksonomia
Gatunek ten naukowo opisał Johann Friedrich Naumann w 1840 roku[2][3]. Autor wykazał za miejsce typowe Amerykę Północną. Mewa lodowa jest blisko spokrewniona z mewą bladą (L. hyperboreus) i mewą srebrzystą (L. argentatus)[2]. Inna spokrewniona mewa, mewa zachodnia (L. occidentalis) często się krzyżuje z mewą lodową w południowej Kolumbii Brytyjskiej, Oregonie i Waszyngtonie[2][4][5]. Podobnie z mewą srebrzystą i bladą[5]. Obecnie (stan z 2022 roku) mewa lodowa klasyfikowana do rodzaju Larus[6].
IOC uznaje mewę lodową za gatunek monotypowy tzn. nie wyróżnia podgatunków[6]. Rangę gatunku monotypowego ma także w 3 tomie HBW Hoatzin to Auks oraz organizacja BirdLife Iternational, która m. in. brała udział w opracowywaniu systematyki w HBW[2].
Gatunek ten znany jest z późnego plejstocenu, z osadów z Ameryki Północnej. Skamieniałości pochodzą głównie z Alaski i Kalifornii[2].
Etymologia
- Larus = „drapieżny ptak morski”, mewa[7]
- glaucescens = od greckiego glaukos = siny, szary; nawiązanie do koloru skrzydeł ptaka[7]
Filogeneza
Jedną z hipotez wyjaśniających utrzymywanie się stałej strefy hybrydyzacji mew zachodnich i mew lodowych była heterozja (bujność mieszańców)[8]. Osobniki o morfotypie właściwym mieszańcom miał być lepiej przystosowane do życia w danym obszarze niż ich rodzice[8]. Wyniki badań Bella (1997) okazały się nie wspierać tej hipotezy – sukces lęgowy, który wynika ze stopnia przystosowania różnił się w poszczególnych latach i nie zawsze był największy w parach z co najmniej jednym mieszańcem; wówczas najpomyślniejsze były lęgi przedstawicieli L. o. occidentalis[8]. Według Bella w takiej sytuacji nie może dojść ani do wyparcia z danego obszaru gatunków rodzicielskich, ani do ustania krzyżowania się[8]. Teoria Bella została opublikowana w 1997 roku w czasopiśmie „The Condor”[8].
Badania mtDNA (cytochromu b oraz regionu kontrolnego) przeprowadzone na 53 gatunkach mew ujawniły pokrewieństwo między gatunkami tych morskich ptaków[9]. Okazuje się, że mewa lodowa jest najbliżej spokrewniona z mewą bladą (L. hyperboreus), stając się tym samym gatunkiem do niej siostrzanym, mewa srebrzysta natomiast jest bliżej spokrewniona z mewą białogłową (L. cachinnans)[9]. Poniższy wyrywek kladogramu prezentuje pozycję systematyczną L. glaucescens oraz innych ptaków z rodzaju Larus[9]:
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
*Obecny w kladogramie gatunek mewy, L. thayeri (ang. Thayer's gull) to takson uznawany za podgatunek mewy polarnej (L. glucoides), przez HBW uznawana za odrębny gatunek
Występowanie, siedlisko i migracje
.jpeg)
Mewa ta naturalnie występuje w północnym Pacyfiku, między Ameryką Północną, a Azją[10][6][5].
Występuje na Aleutach, Wyspach Pribyłowa, także na południu Morza Beringa i na wybrzeżach Azji[2][4]. Bardziej liczna jest jednak w Ameryce Północnej, występuje od Alaski po Kalifornię (Baja California), widywana także na Hawajach[2][11]. Do Europy zalatuje wyjątkowo, potwierdzone obserwacje pochodzą z Maroka (ze stycznia 1996 roku) oraz Wielkiej Brytanii (z grudnia 2006, wiosny 2007 oraz grudnia w 2008 roku)[10].
Zamieszkuje przede wszystkim plaże, łąki, laguny, jeziorka przybrzeżne, estuaria, zatoki, lata także nad otwartym morzem[2][11][5]. Rozmnaża się na półkach skalnych, na wyspach daleko oddalonych od stałych lądów oraz w miastach np. parkach[2][11][5]. Podobnie jak inne mewy, gatunek jest typowo synantropijny, nie przeszkadza mu towarzystwo człowieka[11]. Z tego towarzystwa także korzysta – lata często wśród kutrów, w oczekiwaniu by ukraść np. rybę[11].
Migracje
Gatunek przeważnie osiadły, niektóre ptaki migrują na południe[2]. Osobniki żyjące np. nad Morzem Beringa, spędzają zimę, latając nad północnym Pacyfikiem[2]. Osobniki pierwszoroczne lecą na zimowiska 2000 km od miejsca urodzenia, przylatując do np. Baja California[2]. Zabłąkane osobniki migrują niekiedy dalej, trafiając do Europy. Zanotowano także osobniki przylatujące do Chin[2]. Wszelkie ptaki są prawnie chronione dzięki ustawie Migratory Bird Treaty Act of 1918[11].
Morfologia
Jest to dość duża, krępa mewa[5], nieodróżniająca się raczej od innych gatunków. Gatunek ten osiąga 68,69 cm długości oraz 132 – 137 cm rozpiętości skrzydeł[2][11][4]. Skrzydła jasnoszare, lotki z białymi obrzeżeniami[5][4]. Ogólnie cała biała[5][4]. Dziób żółtawy z czerwoną kropką na żuchwie[4]. Nogi jednolicie różowe[4]. Młode ptaki całe płowobrązowe, z ciemnym dziobem i z plamkami[4][5]. Młode uzyskują upierzenie dorosłego osobnika w wieku 4 lat[5].
Nie występuje u tego gatunku dymorfizm płciowy, jednak możliwe jest odróżnienie starszych i młodszych osobników (tzw. dymorfizm wiekowy). Najlepiej znakować (obrączkować) ptaki oraz przymocowywać im nadajniki GPS[12]. Co ciekawe, MacKay (1892,1893,1894,1895,1896,1898), udowodnił, iż mewy da się identyfikować po upierzeniu lub znakach, które są odmienne dla każdego osobnika[12]. Twier.dzi, że 24 letnia mewa srebrzysta nazwana „Dick” miała upierzenie oraz głos różnące się od innych mew srebrzystych w całej zatoce Narrogansett[12]. Podobnie jest w przypadku L. glaucescens: 22 letni dziki osobnik z Kolumbii Brytyjskiej regularnie pojawiał się na podwórku pewnego małżeństwa, przedtem został oznaczony[12]. Ta konkretna mewa lodowa miała inny wygląd błony pławnej między 2, a 3 palcem był inny niż u innych L. glaucescens[12]. Po 22 latach mewa już nigdy się nie pojawiła, a małżeństwo traktowali ją jak członka rodziny[12]. Szacuje się, że osobnik ten żył 25 lat, pobijając rekord długowieczności swego gatunku[12]. Wcześniej długość życia L. glaucescens była szacowana na 15 (Verbeek, 1993) lub 9,5 roku (Vermeer, 1963)[13].
W 2006 Dean znalazł oznaczoną martwą mewę lodową na wyspie Vancouver, na niej się najprawdopodobniej także urodziła[13]. Wyspa znana ta jest znana z gniazdowania mew lodowych, a także kormoranów krasnolicych (Urile pelagicus), kormoranów rogatych (Nannopterum auritus), nurników aleuckich (Cepphus columba) oraz ostrygojadów czarnych (Haematopus bachmani)[13]. Osobnik ten mógłby być starszy od tego omawianego powyżej[13].
Ekologia
Tryb życia i zachowanie
Występuje w dużych stadach, poza okresem lęgowym, kiedy to dochodzi do sprzeczek między samcami[11]. Często łączy się w stadka z innymi gatunkami mew[11]. Odgłosy L. glaucescens są podobne do tych u mewy srebrzystej, głos to melodia składająca się z chichotu, pisków i skrzeków tj. „kak-kak-kak” albo „wow”[11]. Pisklęta proszą rodziców o pokarm cichymi popiskiwaniami[11]. Podczas karmienia maluchy „pukają” w czerwoną plamkę na dziobie rodziców, według Verbecka oraz Godfreya ma to jakoby powodować zwracanie pokarmu przez osobniki rodzicielskie[11].
Odżywianie się
Wszystkożerna; odżywia się w szczególności rybami, krabami (Brachyura), małżami (Bivalvia), rozgwiazdami (Asteroidea), jeżowcami (Echinoidea), wąsonogami (Cirripedia), ślimakami Patellogastropoda, małymi ssakami, pisklętami oraz jajami innych ptaków, podrobami, padliną i odpadkami pozostałymi po człowieku[4][11][2]. W sezonie lęgowym w diecie dominują ryby oraz bezkręgowce. Ptaki występujące na Cape Thompson (Alaska) zwykle plądrują gniazda nurzyków (Uria), natomiast na zachodnim wybrzeżu Vancouver pożywiają się gatunkiem wąsonoga Pollicipes polymerus[2]. Podczas karmienia piskląt ptaki łapią rybki z rodziny dobijakowatych (Ammodytidae, gatunek Ammodytes hexapterus), śledzie oceaniczne (Clupea harengus) i makreloszowate (Scomberesocidae, gatunek Colalabis saira)[2]. Chętnie także zjada łososie (Salmonidae), pozostawione przez niedźwiedzie brunatne (Ursus arctos) lub te, które padły po udanym tarle[2]. Wykazuje zachowania kanibalistyczne i kleptopasożytnicze (kradnie zdobycz innym ptakom)[2]. W poszukiwaniu odpadków i padliny na wysypiskach śmieci potrafi przelecieć ponad 64 km[4].
Ze względu na swą żarłoczność i „pazerność”, mewy lodowe często umierają po zjedzeniu tego, co nie nadaje się do spożycia[14]. Ornitolodzy przeprowadzili badania nad tymi ptakami w 2007 – 2010[14]. W 12% przypadków żołądki mew lodowych były napełnione plastikiem, w tym niebezpiecznymi foliowymi torebkami[14]. Znajdywano także wszelki pokarm roślinny w 91% przypadków[14].
Lęgi
Lęgi odbywa na wyspach, oddalonych od stałego lądu, na Alasce[4][11]. Kolonie tych ptaków składają się często z powyżej 1500 osobników[15]. Okres lęgowy przypada na wiosnę (marzec) i wczesne lato[4]. Co ciekawe pary są sobie wierne (zachowania monogamiczne) w 95% przypadków[2]. Kolejnym faktem jest, iż kopulacja par odbywa się w nocy (do tej pory za jedynego nocnego przedstawiciela rodziny Laridae uznawano mewę widłosterną, Creagrus furcatus), co jest raczej sprzeczne z aktywnością dzienną mew[15][16]. Mewy często śpią w dzień, jak i w nocy, mają energię i czas na gody[15]. Najbardziej prawdopodobną zaletą tego jest zwiększona możliwość zapłodnienia z partnerem[15]. Ptaki często zakładają terytoria liczące 5 – 20 m².
Gniazdo i pisklęta
Ptaki angażują się w budowę gniazd. Gniazdo to typowy dołek w ziemii, wyściełany roślinami np. trawą oraz także innymi tworzywami. Po godach samica składa często 2 – 3 jaja koloru jasnooliwkowobrązowego z ciemnymi plamkami.
W zależności od dostępności pokarmu, mewy lodowe składają mniej lub więcej jaj, dodatkowo, jaja mogą być większe, jak i mniejsze[17]. Louise K. Blight przeprowadzał badania nad tymi ptakami i udowodnił że średnica jaj mew lodowych w zależności od obfitości ryb może się zmniejszyć[17]. Średnia nieśność mew lodowych w ciągu 48 lat zmniejszyła się z 2,82 (1962) na 2,25 (2009)[17].
Zagrożenia dla piskląt
Zagrożeniem dla piskląt są inne ptaki. Bielik amerykański (Haliaeetus leucocephalus) to duży ptak, który potrafi polować na mewy, ale także na głuptaki (Sulidae), kastruby (Accipter gentilis), sokoły wędrowne (Falco peregrinus), alki (Alcidae), nurzyki (Uria), łyski amerykańskie (Fulica americana), perkozy (Podicipedidae), kaczki krzyżówki (Anas platyrhynchos) i inne mniejsze ptaki[2][18][19]. Jest znacznie większy od swych ofiar, które nie potrafią bronić się przed nim. Ostatecznie, z braku ochrony przed tym drapieżnikiem, kolonie ptaków morskich mogą być bardzo poważnie zdziesiątkowane, bielik ma bowiem zapewnioną obfitość zwierząt, na które może polować[18]. Bielik amerykański chwyta zarówno młode, jak i dorosłe mewy lodowe[2].
Ponadto zagrożeniem dla gniazdujących par są same mewy lodowe[4]. Sąsiednie pary często ze sobą rywalizują (mewy lodowe to ptaki bardzo terytorialne), co często kończy się utratą i śmiercią połowy lęgu, często po stronach obu par[4]. Pisklęta giną wtedy szczególnie we wczesnych stadiach rozwoju[4].
Hybrydy z innymi mewami
Status
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę lodową za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)[20][21]. Liczebność populacji szacowana jest na ok 570 000, w tym po części azjatyckiej żyje ok. 100 – 10 000 par. Trend według BirdLife International uznawany jest za wzrostowy, ze względu na brak istotnych zagrożeń i sprzyjających warunków w miastach[20][21]. Populacja wzrosła przez 50 lat nawet trzykrotnie, dzięki sprzyjającym warunkom w towarzystwie człowieka[11]. Odpady wyrzucane przez ludzi są dobrym pokarmem dla mew lodowych.
Przypisy
- ↑ P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy. Kompletna lista ptaków świata. [dostęp 12.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Laridae, [w:] Hoyo i inni, Handbook of the Birds of the World, t. T 3: Hoatzin to Auks, Lynx Editions, 1996, s. 607, ISBN 84-87334-20-2 [dostęp 2022-01-17].
- ↑ Glaucous-winged Gull (Larus glaucescens). IBC: Internet Bird Collection. [dostęp 18.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Mewy z wysp, [w:] David Alderton, Peter Barrett, Encyklopedia ptaków świata, Dragon, 2020, s. 51, ISBN 978-83-8172-650-4 [dostęp 2022-01-18].
- ↑ a b c d e f g h i j Mewa lodowa Larus glaucescens. eBird. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 22.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen: Noddies, skimmers, gulls, terns, skuas, auks. IOC World Bird List (v. 11.2). [dostęp 17.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b James A. Jobling: The Key to Scientific Names. eBird. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 18.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b c d e Douglas A. Bell. Hybridization and Reproductive Performance in Gulls of the Larus Glaucescens-Occidentalis Complex. „The Condor”. 99, s. 585–594, 1997.
- ↑ a b c Jean-Marc Pons, Alexandre Hassanin, Pierre-André Crochet: Phylogenetic relationships within the Laridae (Charadriiformes: Aves) inferred from mitochondrial markers. ResearchGate. [dostęp 20.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b Ptaki zalatujące do Europy wyjątkowo, [w:] Lars Svensson, Ptaki Europy i Obszaru Śródziemnomorskiego, Warszawa: Multico, 2017, s. 136–137, ISBN 978-83-7763-406-6 [dostęp 2021-12-27].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Timon Bullard, Larus glaucescens glaucous-winged gull, [w:] ADW: Animal Diversity Web [online] [dostęp 2022-01-20].
- ↑ a b c d e f g Campbell, R. Wayne: Longevity record of a Glaucous-winged Gull. Journal of Field Ornithology. [dostęp 21.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b c d R. Wayne Campbell: New longevity record of glaucous-winged gull from British Colombia. GRO: Gull Research Organisation. [dostęp 21.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b c d Valerie A. Lindborga, Julia F. Ledbettera, Jean M. Walata, Cinamon Moffett: Plastic consumption and diet of Glaucous-winged Gulls (Larus glaucescens). ScienceDirect. [dostęp 22.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b c d Floyd E. Haytes & James L. Hayward: Nocturnal copulation in glaucous-winged gulls Larus glaucescens. Sora.mit.edu. [dostęp 22.01.2022]. (ang.).
- ↑ Kelly M. McWilliams: Courtship and copulation in glaucous-winged gull, Larus glaucescens. [dostęp 23.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b c Louise K. Blight: Egg Production in a Coastal Seabird, the Glaucous-Winged Gull (Larus glaucescens), Declines during the Last Century. Plos One. [dostęp 23.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b Bonnie Henderson: Murres and Bald Eagles in a ‘Conservation Collision’. WayBack Maschine. [dostęp 22.01.2022]. (ang.).
- ↑ Ferguson-Lees i inni, Raptors of the World, Londyn 2001, ISBN 978-0-7136-8026-3 [dostęp 2022-01-22] (ang.).
- ↑ a b Glaucous-winged Gull Larus glaucescens. IUCN Red List of Threated Species.org. [dostęp 12.01.2022]. (ang.).
- ↑ a b Species factsheet: Glaucous-winged Gull. BirdLife International. [dostęp 18.01.2022]. (ang.).