Andrzej Deptuch

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Deptuch
Tadeusz Deptuch
Ilustracja
o. Andrzej Deptuch podczas uroczystości 3 Maja 2013 w Sanoku
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1919
Łazy

Data i miejsce śmierci

1 listopada 2015
Sanok

Miejsce pochówku

Cmentarz Centralny w Sanoku

gwardian klasztoru w Radomsku
Okres sprawowania

1960–1965

ekonom prowincji św. Antoniego z Padwy i bł. Jakuba Strzemię Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie
Okres sprawowania

1965–1968

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

franciszkanie

Prezbiterat

30 sierpnia 1942

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
o. Andrzej Deptuch (w środku). Z lewej ks. dr Andrzej Skiba, z prawej o. Piotr Marszałkiewicz (2011)

Andrzej Tadeusz Deptuch[a], OFMConv. (ur. 15 grudnia 1919 w Łazach, zm. 1 listopada 2015 w Sanoku) – polski franciszkanin konwentualny, prezbiter. Podczas II wojny światowej zaangażowany w Armii Krajowej, później w Zrzeszeniu „Wolność i Niezawisłość”. Aresztowany, torturowany, więziony i prześladowany przez władze komunistyczne PRL. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2008 awansowany na stopień podporucznika Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie i nauka[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1919 w Łazach w gminie Rymanów. Na chrzcie św. otrzymał imię Tadeusz. Jego ojciec Jan uprawiał ziemię i był majstrem murarskim, a matka Julia (z domu Kilarecka) była gospodynią domową. W 1926 jego matka zmarła, a ojciec ożenił się po raz drugi z Kazimierą. Przyszły franciszkanin miał czworo rodzeństwa: siostry Annę[1] i Genowefę oraz braci Michała (1911-1950[2]) i Stanisława (jeden z braci był technikiem budowlanym, drogomistrzem[3]). Uczęszczał do 7-klasowej szkoły powszechnej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Rymanowie.

Jako dziecko czytał często Rycerza Niepokalanej, który stanowił dla niego inspirację. W 1933 wstąpił do małego seminarium Misyjnego Braci mniejszych Konwentualnych w Niepokalanowie[4]. Wówczas po raz pierwszy zetknął się z o. Maksymilianem Marią Kolbem (wyjeżdżającym we wrześniu tego roku do Japonii), a później przebywał z nim w Niepokalanowie od 1936 do 1938[4]. W czerwcu 1937, po ukończeniu 7. klasy gimnazjum starego typu, zdecydował o wstąpieniu do zakonu franciszkańskiego, po czym w sierpniu tego roku rozpoczął nowicjat i otrzymał imię zakonne Andrzej (mistrzem nowicjatu był wówczas o. Jerzy Wierdak). 9 sierpnia 1938 złożył pierwszą profesję czasową i po ukończeniu nowicjatu został przeniesiony do Lwowa, gdzie rozpoczął studia w seminarium duchownym[4][b].

Prawda, sprawiedliwość, uczciwość, rzetelność – to zapamiętałem ze spotkania ze św. Maksymilianem (marzec 1995)[5]
Człowiek musi mieć ideały, dla których żyje. Tego nauczyłem się jako uczeń św. Maksymiliana Kolbego, gdy przebywałem dwa lata w Niepokalanowie (listopad 2008)

o. Andrzej Deptuch

Lata wojenne i uwięzienie[edytuj | edytuj kod]

Do 1939 odbywał planowo formację zakonną w Seminarium Duchownym we Lwowie-Brzuchowicach. Od sierpnia 1939 zakonnik przebywał wraz z klerykami na pielgrzymce pieszej do kościoła św. Stanisława i tamtejszego klasztoru franciszkanów w Haliczu, zaś w chwili wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 był w majątku w Hanaczowie[4][6]. Następnie wraz z czterema towarzyszami z zakonu dotarł do Halicza, gdzie dotarły już siły sowieckie po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939[7]. Następnie zostali zatrzymani przez sowietów i wraz z innymi aresztowanymi Polakami zgromadzeni na placu w Rohatynie, skąd zostali poprowadzeni w kolumnie, prawdopodobnie w stronę Podwołoczysk[7]. Podczas marszu przez las zakonnicy odłączyli się od prowadzonej grupy i zbiegli[7]. W Szumlanach zakonnicy przebrali się z dotychczas noszonych habitów w ubiór cywilny, po czym podążali nadal[6]. W tym czasie byli zatrzymywani przez uzbrojoną ludność ukraińską i okradzeni z kosztownych przedmiotów, a także przybywając ponownie do Hanaczowa byli tam świadkami ograbienia majątku franciszkańskiego[6]. Po odczekaniu tamże pewnego czasu, udali się do Lwowa, skąd po dwóch dniach trafili do Przemyśla, a stamtąd dotarli do Kalwarii Pacławskiej i tamtejszego klasztora Franciszkanów[6]

Ukończył Liceum im. Karola Szajnochy we Lwowie, zdając egzamin dojrzałości. 30 sierpnia 1942 przyjął święcenia kapłańskie z rąk abp. Eugeniusza Baziaka (w tym czasie prowadzące działania zmierzające do zapewnienia ciągłości prac Seminarium Duchownego na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie), w toku przyśpieszonym z dyspensą od 18 miesięcy – z uwagi na ówczesne zapotrzebowanie na kapłanów[8].

Następnie, jako duchowny, podjął posługę pasterską i równolegle został absolwentem studiów teologicznych. W roku akademickim 1943/1944 był słuchaczem tajnego Studium Pedagogicznego na UJK w ramach tajnych fakultetów (wykłady odbywały się we lwowskim klasztorze oo. Franciszkanów[9][c]). Oprócz pracy duszpasterskiej i zakonnej oraz obowiązków na studiach, działał także w konspiracji jako członek Armii Krajowej (w związku z rolą klasztoru lwowskiego w tej działalności). Po zakończeniu wojny, 8 grudnia 1945, wraz z innymi zakonnikami w toku wysiedleń został objęty przymusową repatriacją i był zmuszony opuścić lwowski klasztor.

16 grudnia 1945 został przeniesiony do Krakowa[8], gdzie zamieszkał w tamtejszym klasztorze franciszkańskim. Wkrótce potem został zobowiązany do podjęcia studiów[8], które od 15 stycznia 1946 prowadził na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego celem kontynuacji kształcenia przerwanego we Lwowie. Studia na UJ kontynuował przez dwa lata i nie ukończył wskutek aresztowania przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego we Wrocławiu w dniu 8 czerwca 1948 w związku z przechowywaniem dokumentów (skrzynki kontaktowej) organizacji antykomunistycznej „Wolność i Niezawisłość” (WiN)[8][10]. Aresztowanie zostało spowodowane wcześniejszym zatrzymaniem Zofii Orliczowej, współpracującej z o. Deptuchem i zajmującą się ww. skrzynką kontaktową, która została rozpracowana przez UB (jej osobę wydała nieświadomie siostra zakonna, którą o Orliczową zapytali dwaj funkcjonariusze przebrani za księży)[8].

Po trwającym śledztwie i procesie 30 listopada 1948 Wojskowy Sąd Rejonowy we Wrocławiu skazał go na sześciu lat pozbawienia wolności za pomoc członkom Okręgowi Lwów AK-WiN[10][11]. Więziony był od 9 czerwca 1948 w zakładzie karnym wrocławskiego UB[10]. Wobec tego, że był duchownym, został poddany poniżającemu traktowaniu: był bity, torturowany, głodzony, pozbawiany snu, rażony ostrym światłem prosto w oczy, stosowano wobec niego wyszukane metody znęcania się, w konsekwencji doprowadzony do fizycznego wycieńczenia[12][13]. Następnie 27 maja 1949 został przewieziony do Zakładu Karnego w Rawiczu[10] (paradoksalnie więzienie utworzono w XIX wieku decyzją władz ówczesnego zaboru pruskiego w miejsce poddanego likwidacji klasztoru Franciszkanów Braci Mniejszych). Tam został brutalnie pobity, po czym 2 sierpnia 1950 został przeniesiony do Wrocławia, tu trafił na oddział szpitalny, gdzie zastosowano wobec niego torturę w postaci użycia 18 razy elektrowstrząsów[10][11]. 9 lipca 1953 trafił jeszcze do więzienia karno-śledczego w Kłodzku, z którego 21 lub 22 lipca 1953 został zwolniony[10]. Łącznie spędził w więzieniu pięć lat i 1,5 miesiąca. Podczas lat uwięzienia był pozbawiony informacji o uroczystościach kościelnych i o życiu religijnym, a także przedmiotów przynależnych kapłanowi[14]. Mimo tortur zaparł się, nie zdradził prześladowcom informacji o członkach konspiracji oraz nie podpisał deklaracji współpracy ze służbami[10]. W wyniku sadystycznych metod przesłuchań i stosowania wobec niego bicia ucierpiało trwale jego zdrowie, m.in. w wyniku uszkodzenia błony bębenkowej doznał częściowej utraty słuchu[15], miał lewą rozbitą komorę serca[10].

Przesiedziałem 5 lat i 1,5 miesiąca. Po zwolnieniu jeszcze nas pouczano jak mamy się zachować. Sądzono mnie w sprawie WiN-u, organizacji Wolność i Niezawisłość, za przechowywanie skrzynki kontaktowej. Stosowali albo bicie albo metody psychiczne, z pozbawieniem snu, jedzenia, przesłuchania nocne. Ja byłem na „maglu” około 10 dni i nocy. Po nim już się miało zwidy, następowało takie rozdwojenie jaźni. Zaparłem się i nikogo nie zdradziłem. (...) Mówiłem sobie: Nikt po mnie nie może cierpieć[16].

o. Andrzej Deptuch

Praca duszpasterska[edytuj | edytuj kod]

o. Andrzej Deptuch odprawiający mszę św. (2014)

Tuż po odzyskaniu wolności, decyzją nowego prowincjała o. Ireneusza Żołnierczyka otrzymał urlop w wymiarze trzech miesięcy, po czym przebywał u swojego brata w domu rodzinnym w Łazach[10]. Wkrótce potem, postanowieniem ww. przełożonego w październiku 1953 został skierowany do placówki franciszkańskiej w Lubomierzu, gdzie przebywał do końca marca 1954 jako wikariusz substytut, nauczając w tym czasie religii[10]. Następnie został przeniesiony do kościoła franciszkanów w Przemyślu, gdzie przebywał przez 2,5 roku od 1954 do 1956 jako podwładny i ekonom klasztoru[17]. W tym czasie prowadził wykłady pedagogiki i katechetyki w Krakowie, następnie przez pół roku wykładał psychologię ogólną w Jaśle[17]. Do tego miasta został przeniesiony na stałe w 1956 i posługiwał przez 2,5 roku do 1959[17]. Tam był wykładowcą psychologii i logiki w Małym Seminarium oraz udzielał się jako rekolekcjonista i misjonarz. Podczas kapituły zakonnej w 1959 został wybrany gwardianem klasztoru w Przemyślu i pełnił tę funkcję przez rok[17]. Stając w obronie o. Celestyna Gacka sprzeciwił się informacjom opublikowanym o nim, określając je z ambony jako kłamstwa, w związku z czym został wezwany przez władze państwowe na wyjaśnienia do Rzeszowa[17][18]. Wobec zastosowania formy szantażu przez władze komunistyczne wobec zakonu (zagrożono, że nie zostanie wydana zgoda na budowę kościoła w Jaśle) został przeniesiony do Radomska[17]. Tam (zamieniony z przełożonym skierowanym do klasztoru przemyskiego) pełnił funkcję gwardiana klasztoru przy kościele Podwyższenia Krzyża Świętego przez pięć lat od 1960 do 1965 oraz przełożonego przez sześć lat[17]. Następnie sprawował stanowisko ekonoma prowincji św. Antoniego z Padwy i bł. Jakuba Strzemię Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Krakowie przez trzy lata od 1965 do 1968 (w trakcie budowy kościoła w Jaśle)[17]. Od 1968 posługiwał jako ojciec zakonny[17]. W kolejnych latach przebywał w Sanktuarium Matki Bożej Rychwałdzkiej w Rychwałdzie jako misjonarz w funkcji podwładnego (1968-1969), w kościele św. Jana Chrzciciela w Legnicy jako misjonarz rekolekcjonista i przełożony III Zakonu w funkcji podwładnego (1969-1972).

Od 26 lipca 1972 posługiwał w kościele i klasztorze Franciszkanów w Sanoku w tamtejszej parafii Podwyższenia Krzyża Świętego[3]. Został tam przeniesiony jako rekolekcjonista[3]. Później pełnił tam funkcję ekonoma klasztornego[19][20] (w tym czasie przyczynił się do odzyskania domu przy klasztorze, gdzie mieszkają obecnie siostry służebniczki starowiejskie i pokrycia dachu klasztoru blachą), a w ostatnich latach sprawował funkcję spowiednika[21].

W 2002 obchodził jubileusz 60. rocznicy swoich święceń kapłańskich, które miały główny punkt podczas uroczystej mszy św. 15 września 2002[22][23]. W trakcie eucharystii z rąk rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, prof. Franciszka Ziejki otrzymał Medal 600-lecia Odnowienia Akademii Krakowskiej i Honorowy Dyplom Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W lipcu 2002 Oddział IPN we Wrocławiu wystąpił do Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu z informacją o stosowaniu niedozwolonych metod śledczych wobec franciszkańskiego duchownego. Na tej podstawie zostało wszczęte śledztwo, jednak z braku dowodów postępowanie umorzono.

W 2006 we wrocławskim oddziale Instytutu Pamięci Narodowej powstał krótkometrażowy film dokumentalny pt. „Najwyższa niesprawiedliwość”, dotyczący jego osoby, w tym uwięzienia[11][24].

26 sierpnia 2012 w kościele franciszkanów w Sanoku o godz. 12.00 o. Andrzej Deptuch odprawił mszę św. dziękczynną z okazji jubileuszu 70. rocznicy święceń kapłańskich[25]. Podczas uroczystej eucharystii homilię przedstawiającą życiorys o. Andrzeja wygłosił ks. dr Andrzej Skiba, proboszcz sąsiedniej parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku[26][27].

Dlaczego zdecydowałem się obchodzić jubileusz 70-lecia? (…) Nie lubię siebie celebrować. Lubię celebrować tylko Boga. Nie myślcie, że kłamię. Moim bzikiem życiowym to była prawda i to gdzieś od siódmego roku życia. Moim bzikiem była sprawiedliwość. Moim bzikiem była pracowitość. Dotychczas, za wszystko, za świat myśli, świat języka i świat postępowania nie mogłem z tego ustąpić. Jak nie mogłem podczas śledztwa mówić prawdy, przestałem już mówić. Ale za to dostałem osiemnaście elektrowstrząsów.

o. Andrzej Deptuch (26 sierpnia 2012)
Grobowiec zakonników franciszkańskich w Sanoku

W czasie 70-letniej posługi kapłańskiej wygłosił ponad 200 serii rekolekcji i misji. Był szczególnie znany ze swojej działalności niepodległościowej i postawy patriotycznej, a w działalności duszpasterskiej z płomiennych przemówień, wygłaszanych zarówno podczas kazań kościelnych, jak również trakcie uroczystości cywilnych (państwowych, upamiętniających)[28][29][30][31]. Jako członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej był sygnatariuszem aktu założycielskiego Klubu Historycznego im. Armii Krajowej w Sanoku 14 lutego 2010[32][33].

Ojciec Andrzej Deptuch zmarł w uroczystość Wszystkich Świętych 1 listopada 2015 w szpitalu w Sanoku[34]. 4 listopada 2015, po uroczystej mszy św. pogrzebowej w sanockim kościele franciszkanów, został pochowany w grobowcu zakonników franciszkańskich na Cmentarzu Centralnym w Sanoku. Do chwili śmierci był najstarszym żyjącym kapłanem archidiecezji przemyskiej.

W swoim życiu wygłosiłem około 200 misji i rekolekcji. Skończyłem trzy wydziały: teologię, humanistykę i pięć lat kryminału. To robi swoje[3].

o. Andrzej Deptuch (1999)

Odznaczenia, wyróżnienia i upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 stycznia 1995, postanowieniem Prezydenta RP Lecha Wałęsy „za wybitne zasługi w działalności na rzecz suwerenności i niepodległości Polski oraz zasługi w pracy duszpasterskiej”[35][36]; dekoracji dokonał wojewoda krośnieński Piotr Komornicki 27 marca 1995)[5][37].
  • Medal 600-lecia Odnowienia Akademii Krakowskiej i Honorowy Dyplom Uniwersytetu Jagiellońskiego (przyznany przez rektora prof. Franciszka Ziejkę, wręczony 15 września 2002 podczas uroczystości jubileuszu 60-lecia kapłaństwa o. Deptucha)[36][38].
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 2006, postanowieniem Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego „za wybitne zasługi w działalności na rzecz niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za pracę społeczną w środowiskach kombatanckich”)[36][39][40].
  • Srebrna moneta kolekcjonerska (przyznana 17 listopada 2008 przez Instytut Pamięci Narodowej i Narodowy Bank Polski za zaangażowanie w upamiętnianie historii Polski i walkę o jej niepodległość osobom z listy "Kustoszy pamięci" zaangażowanym w działalność narodową i patriotyczną).
  • Awans na stopień oficerski podporucznika (nadany 11 listopada 2008 za zasługi w walce o wolność z postanowienia Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego)[41].
  • Wyróżnienie dwoma srebrnymi monetami kolekcjonerskimi monety kolekcjonerskie przyznanymi podczas uroczystości z okazji 90. rocznicy odzyskania niepodległości współorganizowanej przez Instytut Pamięci Narodowej oraz Narodowy Bank Polski (przyznane w Rzeszowie 17 listopada 2008 przez prezesa NPB, Sławomira Skrzypka[41][42][43].
  • Po 2006 otrzymane odznaczenia o. Andrzej Deptuch przekazał jako wota do umieszczenia obok obrazu Matki Bożej Pocieszenia w kościele franciszkanów w Sanoku.
Tabliczka upamiętniająca na krzyżu w Trepczy
  • Poeta Jan Szelc napisał 10 września 2006 wiersz pt. Do sanockiej Pani (wydany w tomiku poezji pt. Łzą żywiczną zalakowane w 2008), opiewający obraz Matki Bożej Pocieszenia i sam kościół franciszkanów w Sanoku, w którym zawał następujące wersy:
    „A Ojca Andrzeja / którego słowo / poprzez ofiarę / nabrało wagi // słyszę w głosie / dzwonu”[44].
  • Życiorys ks. Andrzeja Deptucha za jego życia został zaproponowany przez Instytut Pamięci Narodowej jako element tematów lekcyjnych z historii najnowszej dla szkół w Polsce[45][46].
  • Życiorys i postawa o. Andrzeja Deptucha został wybrany do ogólnopolskiego projektu Instytutu Pamięci Narodowej pt. „Kamienie pamięci. Z modlitwą Ojczyźnie”[47][48], w ramach którego uczniowie przygotowali sesję przedstawioną na uroczystości w Sanockim Domu Kultury 20 marca 2015[49][50][51][52].
  • 23 listopada 2017 w Parku Kwitnąca Akacja w Trepczy pod Sanokiem został odsłonięty biały krzyż wraz z tablicą upamiętniającą o. Andrzeja Deptucha[53] (został ustanowiony obok kamienia pamiątkowego żołnierzy wyklętych, odsłoniętego tam w listopadzie 2015)[54].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Urodził się jako Tadeusz Deptuch. Imię Andrzej przybrał w zakonie w 1937.
  2. ↑ Pod koniec lat 30. zetknął się na studiach z o. Błażejem Wierdakiem (1914-2000), który do końca życia był franciszkaninem w Sanoku. Błażej Wierdak, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Błażejem (część 6). „Słówko”. Nr 7, s. 4, 14 lutego 1999. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  3. ↑ Ojciec Andrzej Deptuch był jednym z trzech zakonników franciszkańskich będących słuchaczami tajnego studium.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kondolencje. „Słówko”. Nr 2, s. 1, 9 stycznia 2000. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  2. ↑ Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 309 (poz. 58).
  3. ↑ a b c d Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 9. „Słówko”. Nr 13, s. 4, 29 marca 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  4. ↑ a b c d Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 2. „Słówko”. Nr 6, s. 4, 8 lutego 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  5. ↑ a b Leszek Puchała. Krzyż Kawalerski dla o. Andrzeja. „Tygodnik Sanocki”. Nr 13 (177), s. 3, 31 marca 1995. 
  6. ↑ a b c d Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 4. „Słówko”. Nr 8, s. 4, 15 lutego 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  7. ↑ a b c Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 3. „Słówko”. Nr 7, s. 4, 15 lutego 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  8. ↑ a b c d e Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 6. „Słówko”. Nr 10, s. 6, 8 marca 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  9. ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918-1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 151. ISBN 978-83-7188-964-6.
  10. ↑ a b c d e f g h i j Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 7. „Słówko”. Nr 11, s. 4, 15 marca 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  11. ↑ a b c Powstał film o o. Deptuchu. franciszkanie.pl, 27 czerwca 2006. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  12. ↑ Tomasz Balbus: Śledztwo we wrocławskim UB. nowezycie.archidiecezja.wroc.pl. [dostęp 2013-12-30].
  13. ↑ Międzynarodowo o komunistycznych prześladowaniach duchowieństwa. ekai.pl, 22 listopada 2013. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2013)].
  14. ↑ Andrzej Deptuch. Boże Ciało zza krat więziennych. „Głos Ziemi Sanockiej”. Nr 13, s. 1, 25 czerwca 2000. ISSN 1640-8004. 
  15. ↑ Zobaczyć twarze oprawców. niedziela.pl. [dostęp 2013-12-30].
  16. ↑ Zniszczyć Kościół. naszawitryna.pl, 23 listopada 2002. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 listopada 2010)].
  17. ↑ a b c d e f g h i Andrzej Deptuch, Wiesław Banach. Spotkania. Rozmowa z o. Andrzejem – cz. 8. „Słówko”. Nr 12, s. 4, 22 marca 1998. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  18. ↑ Andrzej Deptuch: Wspomnienia kapłanów. Wiedział, co chcieć!. W: Kapłan wielkiej odwagi. Jubileusz 60-lecia kapłaństwa księdza prałata Adama Sudoła. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 74. ISBN 83-919305-6-4.
  19. ↑ Życzenia. „Słówko”. Nr 10 (2), s. 1, 1994. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  20. ↑ Wstęp. „Słówko”. Nr 8 (4), s. 1, 1996. Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Sanoku. 
  21. ↑ Wspólnota klasztoru. franciszkanie.esanok.pl. [dostęp 2013-12-30].
  22. ↑ Kapłan i patriota. „Tygodnik Sanocki”. Nr 39 (568), s. 6, 27 września 2002. 
  23. ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 431, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  24. ↑ Wykłady dla maturzystów „Kościół katolicki w Polsce Ludowej” – Strzelin, 18 kwietnia 2008 r.. ipn.gov.pl, 18 kwietnia 2008. [dostęp 2013-12-29].
  25. ↑ Takie jubileusze zdarzają się rzadko - 70 rocznica święceń kapłańskich o. Andrzeja Deptucha. franciszkanie.esanok.pl, 25 sierpnia 2012. [dostęp 2013-12-30].
  26. ↑ 70-lat posługi kapłańskiej ojca Andrzeja Deptucha (video). esanok.pl. [dostęp 2013-12-30].
  27. ↑ Ks. dr Andrzej Skiba. 70 lat posługi kapłańskiej o. Andrzeja Deptucha, franciszkanina. „Góra Przemienienia”, s. 11-15, Nr 36 (475) z 2 września 2012. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  28. ↑ Plurimos annos dostojnemu jubilatowi. franciszkanie.esanok.pl, 14 grudnia 2009. [dostęp 2013-12-30].
  29. ↑ Pro Memoria dla Bukowska. bukowsko.pl. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-30)].
  30. ↑ Sprawozdanie - Uroczystość Patriotyczna w Rymanowie - odznaczenia dla "Sokoła". sokolsanok.pl, 14 kwietnia 2012. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 grudnia 2013)].
  31. ↑ Uroczystości rocznicowe w Bykowcach k. Sanoka. pissanok.pl. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2013)].
  32. ↑ Piotr W. Kurek: Zadania, organizacja i formy działalności Klubów Historycznych im. Armii Krajowej. Podkarpackie Kuratorium Oświaty, 2010-03-16. s. 33, 34. [dostęp 2017-01-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)].
  33. ↑ Krystyna Chowaniec: 100 lat sanockiego harcerstwa 1911–2011. Suplement. Sanok: 2011, s. 91. ISBN 978-83-62960-05-7.
  34. ↑ Odszedł kapłan niezłomny – o. Andrzej Deptuch. 2015-11-01. [dostęp 2015-11-01].
  35. ↑ M.P. z 1995 r. nr 15, poz. 175.
  36. ↑ a b c Warszawa: O. Deptuch wśród wybitnych Polaków. franciszkanie.pl, 4 maja 2006. [dostęp 2013-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  37. ↑ Władysław Stachowicz. Samorząd terytorialny miasta Sanoka w latach 1990–2002 w relacjach lokalnej prasy. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 154, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  38. ↑ Medal Akademii Krakowskiej dla o. Andrzeja Deptucha. franciszkanie.pl, 16 września 2002. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  39. ↑ M.P. z 2006 r. nr 43, poz. 460.
  40. ↑ Prezydent RP wręczył odznaczenia państwowe w dniu Święta Narodowego 3 Maja. prezydent.pl, 3 maja 2006. [dostęp 2015-03-21].
  41. ↑ a b Kolejne wyróżnienia dla o. Andrzeja Deptucha. franciszkanie.pl, 24 listopada 2008. [dostęp 2013-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2016)].
  42. ↑ Uroczystość z okazji 90. rocznicy odzyskania niepodległości współorganizowana przez Instytut Pamięci Narodowej oraz Narodowy Bank Polski – Rzeszów, 17 listopada 2008 r.. ipn.gov.pl, 17 listopada 2008. [dostęp 2013-12-30].
  43. ↑ Przegląd mediów - 19 listopada 2008 r.. ipn.gov.pl, 19 listopada 2008. [dostęp 2013-12-30].
  44. ↑ Jan Szelc: Łzą żywiczną zalakowane. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2008, s. 58. ISBN 978-83-60822-42-5.
  45. ↑ Lekcje – OBEP Wrocław. ipn.gov.pl. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2013)].
  46. ↑ Lekcje dla młodzieży. ipn.gov.pl. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 grudnia 2013)].
  47. ↑ Kamienie pamięci. Z modlitwą Ojczyźnie. 2015-03-02. [dostęp 2015-04-29].
  48. ↑ "Kamienie pamięci. Z modlitwą ojczyźnie 1939 – 1989". Spotkanie z ojcem Andrzejem Deptuchem. 2015-03-19. [dostęp 2015-04-29].
  49. ↑ „Kamienie pamięci. Z modlitwą Ojczyźnie”. 2015-03-25. [dostęp 2015-04-29].
  50. ↑ Niezłomny w służbie Bogu i Kościołowi. 2015-03-25. [dostęp 2015-04-29].
  51. ↑ Ludzie: Niezłomny o. Andrzej Deptuch. 2015-03-24. [dostęp 2015-04-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
  52. ↑ Żywa lekcja historii z Ojcem Andrzejem Deptuchem. [dostęp 2015-04-29].
  53. ↑ Trepcza: Zaduszki skazanych na zapomnienie. esanok.pl, 2017-11-21. [dostęp 2018-10-21].
  54. ↑ Po latach milczenia. W Trepczy powstanie obelisk pamięci Żołnierzy Wyklętych. esanok.pl, 2015-11-09. [dostęp 2018-10-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Deptuch&oldid=68472260”