Gieorgij Lwow

Książę Gieorgij Jewgieniewicz Lwow
Георгий Евгеньевич Львов
Data i miejsce urodzenia	2 listopada 1861 ; Drezno, Królestwo Saksonii
Data i miejsce śmierci	7 marca 1925 ; Paryż, Francja
	Przewodniczący Rządu Tymczasowego Rosji
Okres	od 2 marca?/15 marca 1917; do 7 lipca?/20 lipca 1917
Przynależność polityczna	Partia Konstytucyjno-Demokratyczna (Kadeci)
Poprzednik	Mikołaj II (głowa państwa); Nikołaj Golicyn (premier)
Następca	Aleksander Kiereński
	Multimedia w Wikimedia Commons

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 18 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Książę Gieorgij Jewgienjewicz Lwow (ros. Георгий Евгеньевич Львов, ur. 21 października^?/2 listopada 1861 w Dreźnie, zm. 7 marca 1925 w Paryżu) – rosyjski polityk o orientacji liberalnej, członek partii kadetów, z wykształcenia prawnik. Pierwszy premier Rządu Tymczasowego w postcarskiej Rosji i minister spraw wewnętrznych od 2 marca^?/15 marca 1917 do 7 lipca^?/20 lipca 1917, po rewolucji lutowej i obaleniu caratu.

Książę Lwow pochodził z rodu Rurykowiczów, z linii potomków książąt jarosławskich. Wychowywał się w miejscowości Popowka niedaleko Tuły. W młodości ukończył wydział prawa Uniwersytetu Moskiewskiego, później od 1886 - 1893 pracował w służbie cywilnej – w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. W l. 1902 - 1905 przewodniczący zarządu ziemstwa guberni tulskiej, uczestniczył z zjazdach ziemstw przed rewolucją 1905 roku. Organizator pomocy przez ziemstwa rannym w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904 - 1905. W czasie rewolucji 1905 wstąpił do powstałej wówczas Partii Konstytucyjno-Demokratycznej (kadeci), z ramienia której został wybrany do Dumy w 1906 roku.

W czasie I wojny światowej, w lipcu 1915 został współprzewodniczącym Wszechrosyjskiego Związku Ziemstw i Miast (tzw. Ziemgor), ogólnorosyjskiej organizacji samorządowej utworzonej w celu pomocy państwu rosyjskiemu w organizacji zaopatrzenia i zaplecza szpitalnego dla armii.

W trakcie rewolucji lutowej został pierwszym szefem liberalnego Rządu Tymczasowego, powołanego 15 marca 1917 przez Komitet Tymczasowy Dumy w porozumieniu z Piotrogrodzką Radą Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Uczestniczył w opracowaniu deklaracji Rządu Tymczasowego z 30 marca 1917 o uznaniu prawa Polski do niepodległości^[1]. Rząd Lwowa wprowadził reformy o charakterze liberalnym (ogłosił amnestię, wolność prasy, swobodę zrzeszania) lecz nie podjął problemu reformy rolnej odkładając ją do decyzji Konstytuanty ani nie zdołał opanować rozprężenia spowodowanego zmęczeniem wojną. 1 lipca 1917 armia rosyjska rozpoczęła ostatnią ofensywę na froncie wschodnim w I wojnie światowej, która po kilku dniach zakończyła się porażką. Po nieudanej próbie bolszewickiego zamachu stanu (tzw. [[{{{1}}}|dni lipcowe]][[:d:{{{Q}}}#sitelinks-wikipedia|(inne języki)]]) Gieorgij Lwow ustąpił, przekazując 20 lipca 1917 funkcję premiera Aleksandrowi Kiereńskiemu, dotychczasowemu ministrowi sprawiedliwości i wojny w swym rządzie.

Po przewrocie bolszewickim (rewolucji październikowej) wyjechał na Ural do Tiumeni. Tam został zimą 1918 aresztowany przez Czeka i wywieziony do Jekaterynburga. Uwolniony po trzech miesiącach wiosną 1918, z zakazem opuszczania miejsca pobytu, zdołał zbiec do Omska zajętego przez Korpus Czechosłowacki. Na polecenie Dyrektoriatu Ufijskiego wyjechał przez Syberię z misją dyplomatyczną do Stanów Zjednoczonych. Dotarł tam w październiku 1918.

Wobec zakończenia I wojny światowej udał się do Paryża, gdzie rozpoczęła się właśnie paryska konferencja pokojowa i gdzie przyjechał prezydent USA Thomas Woodrow Wilson. W czasie konferencji paryskiej i trwającej wojny domowej w Rosji (1918-1920) uczestniczył w [[{{{1}}}|Rosyjskiej Naradzie Politycznej]][[:d:{{{Q}}}#sitelinks-wikipedia|(inne języki)]] w Paryżu, politycznej reprezentacji ruchu Białych wobec państw Ententy. Na emigracji w Paryżu spędził resztę życia.

Przypisy

↑ Odezwa rządu ks. Lwowa, cyt. w: Kazimierz Władysław Kumaniecki, Odbudowa państwowości polskiej, Kraków - Warszawa, 1924 s.67. Na odezwę tę powołał się w preambule mały traktat wersalski. P. też Cezary Berezowski, Powstanie państwa polskiego w świetle prawa narodów, Warszawa 1934, s.238

Bibliografia, literatura, linki

Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 15 Moskwa 1974
Popularna Encyklopedia powszechna t. lI Oficyna Wydawnicza Kraków 1995
Gieorgij Lwow na portalu hrono.ru

[1] Odezwa rządu ks. Lwowa, cyt. w: Kazimierz Władysław Kumaniecki, Odbudowa państwowości polskiej, Kraków - Warszawa, 1924 s.67. Na odezwę tę powołał się w preambule mały traktat wersalski. P. też Cezary Berezowski, Powstanie państwa polskiego w świetle prawa narodów, Warszawa 1934, s.238

[a-2] W czasie kryzysu konstytucyjnego, bez uznania międzynarodowego

[b-3] W czasie operacji serca Borisa Jelcyna

[1]

[A]

[B]

Imperium Rosyjskie (1905–1917)	Siergiej Witte (1905–1906) Iwan Goriemykin (1906) Piotr Stołypin (1906–1911) Władimir Kokowcow (p.o., 1911) Władimir Kokowcow (1911–1914) Iwan Goriemykin (1914–1916) Boris Stürmer (1916) Aleksander Trepow (1916–1917) Nikołaj Golicyn (1917)
Republika Rosyjska (1917)	Gieorgij Lwow (1917) Aleksander Kiereński (1917)
Rosyjska FSRR (1917–1991)	Włodzimierz Lenin (1917–1924) Aleksiej Rykow (p.o., 1924) Aleksiej Rykow (1924–1929) Siergiej Syrcow (1929–1930) Daniił Sulimow (1930–1937) Nikołaj Bułganin (1937–1938) Wasilij Wachruszew (1939–1940) Iwan Chochłow (1940–1942) Konstantin Pamfiłow (p.o., 1942–1943) Aleksiej Kosygin (1943–1946) Michaił Rodionow (1946–1949) Boris Czernousow (1949–1952) Aleksandr Puzanow (1952–1956) Michaił Jasnow (1956–1957) Froł Kozłow (1957–1958) Dmitrij Polanski (1958–1962) Giennadij Woronow (1962–1971) Michaił Sołomiencew (1971–1983) Witalij Worotnikow (1983–1988) Aleksandr Własow (1988–1990) Aleksandr Własow (p.o., 1990) Iwan Siłajew (1990–1991) Iwan Siłajew (p.o., 1991) Iwan Siłajew (1991) Oleg Łobow (p.o., 1991) Boris Jelcyn (1991)
Federacja Rosyjska (od 1991)	Boris Jelcyn (1991–1992) Jegor Gajdar (p.o., 1992) Wiktor Czernomyrdin (1992–1996) Wiktor Czernomyrdin (p.o., 1996) Wiktor Czernomyrdin (1996–1998) Siergiej Kirijenko (p.o., 1998) Siergiej Kirijenko (1998) Wiktor Czernomyrdin (p.o., 1998) Jewgienij Primakow (1998–1999) Siergiej Stiepaszyn (p.o., 1999) Siergiej Stiepaszyn (1999) Władimir Putin (p.o., 1999) Władimir Putin (1999–2000) Michaił Kasjanow (p.o., 2000) Michaił Kasjanow (2000–2004) Wiktor Christienko (p.o., 2004) Michaił Fradkow (2004) Michaił Fradkow (p.o., 2004) Michaił Fradkow (2004–2007) Michaił Fradkow (p.o., 2007) Wiktor Zubkow (2007–2008) Wiktor Zubkow (p.o., 2008) Władimir Putin (2008–2012) Wiktor Zubkow (p.o., 2012) Dmitrij Miedwiediew (2012–2018) Dmitrij Miedwiediew (p.o., 2018) Dmitrij Miedwiediew (2018–2020) Dmitrij Miedwiediew (p.o., 2020) Michaił Miszustin (od 2020) Andriej Biełousow (p.o., 2020)

Przewodniczący Rządu Tymczasowego (1917)	Gieorgij Lwow (1917) Aleksander Kiereński (1917)
Przewodniczący Centralnego Komitetu Wykonawczego (1917–1922)	Lew Kamieniew (1917) Jakow Swierdłow (1917–1919) Michaił Kalinin (1919–1922)
Prezydent Federacji Rosyjskiej (od 1991)	Boris Jelcyn (1991–1999) Aleksandr Ruckoj (p.o., 1993)^[A] Wiktor Czernomyrdin (p.o., 1996)^[B] Władimir Putin (p.o., 1999–2000, 2000–2008) Dmitrij Miedwiediew (2008–2012) Władimir Putin (od 2012)