Olympique Lyon
Pełna nazwa |
Olympique de Lyon |
---|---|
Przydomek |
l'OL, Les Gones (Dzieci), Les Olympiens (Olimpijczycy) |
Maskotka |
Lew |
Barwy |
|
Data założenia |
1899, jako Lyon Olympique |
Debiut w najwyższej lidze |
1950 |
Liga | |
Państwo | {{{państwo}}} |
Adres |
350 avenue Jean Jaurès |
Stadion |
Groupama Stadium |
Prezes | |
Trener | |
Asystent trenera | |
Strona internetowa |
Olympique Lyon (oficjalna nazwa Olympique lyonnais, wym. [ɔlɛ̃pik ʎɔnɛ]) – francuski klub piłkarski z siedzibą w Lyonie znany również jako Lyon i OL, założony w 1899 Lyon Olympique Universitaire. Nazwa Olympique Lyon pojawiła się 3 sierpnia 1950 i funkcjonuje do dziś. Obecnie klub gra na najwyższym szczeblu ligi francuskiej znanej pod nazwą Ligue 1.
Sukcesy
Trofea krajowe
| |||||
Rozgrywki | Osiągnięcie | Razy | Sezon(y) | ||
---|---|---|---|---|---|
Mistrzostwo |
I miejsce | 7 | 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008 | ||
II miejsce | 5 | 1995, 2001, 2010, 2015, 2016 | |||
III miejsce | 5 | 1999, 2000, 2009, 2011, 2013 | |||
Puchar |
zdobywca | 5 | 1964, 1967, 1973, 2008, 2012 | ||
finalista | 3 | 1963, 1971, 1976 | |||
Superpuchar |
zdobywca | 8 (rekord) |
1973, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2012 | ||
finalista | 4 | 1967, 2008, 2015, 2016 | |||
Puchar Ligi |
zdobywca | 1 | 2001 | ||
finalista | 4 | 1996, 2007, 2012, 2014 |
Trofea międzynarodowe
| |||||
Rozgrywki | Osiągnięcie | Razy | Sezon(y) | ||
---|---|---|---|---|---|
Liga Mistrzów (Puchar Europy) |
zdobywca | 0 | |||
finalista | 0 | ||||
półfinalista | 1 | 2010 | |||
Liga Europy (Puchar UEFA) |
zdobywca | 0 | |||
finalista | 0 | ||||
półfinalista | 1 | 2017 | |||
Puchar Zdobywców |
zdobywca | 0 | |||
finalista | 0 | ||||
półfinalista | 1 | 1964 | |||
Puchar Intertoto |
zdobywca | 1 | 1997 | ||
finalista | 0 |
Historia
Wczesne lata
W 1899 – na skutek fuzji czterech mniejszych klubów lyońskich: Racing Club Lyon, Stade Lyonnais, Club Sportif Lyonnais i Philegie Club Lyon – utworzono sekcję piłki nożnej mężczyzn, działającą w ramach wielosekcyjnego klubu Lyon olympique. W 1906 zakwalifikowała się ona do fazy finałowej amatorskich mistrzostw Francji (w owym czasie rozgrywek tych nie przeprowadzano jeszcze w formie ligowej, tylko pucharowej), odpadając w 1/8 finału z Olympique Marsylia (11 marca 1906 2-2 w Lyonie i rezygnacja z wyjazdu na rewanż do Marsylii tydzień później). W 1910 zmieniono nazwę na Lyon Olympique Universitaire (LOU). Jeszcze w czasach klubu wielosekcyjnego (tj. przed 1950) piłkarze LOU osiągnęli pewne sukcesy. Po okresie zdominowania przez FC Lyon, w 1910 ponownie awansowali do tury finałowej amatorskich mistrzostw Francji, w których – po pokonaniu 4-1 Besançon RC – doszli do ćwierćfinału (ulegając w nim Stade Helvétique Marsylia 0-5). Kolejna przygoda z tymi rozgrywkami miała miejsce w 1913 i zakończyła się odpadnięciem w 1/8 finału (po porażce 1-5 z FC Saint-Raphaël). Swe mecze rozgrywali oni wówczas na Stade Iris, oczekując na zakończenie siedmioletniej budowy nowego obiektu – Stade Gerland (dzieła znanego architekta Toniego Garniera), na który ostatecznie przeprowadzili się w maju 1926 (choć swe pierwsze spotkania rozegrali na nim tuż po jego otwarciu w 1920).
W lipcu 1942 klub uzyskał status profesjonalnego, zaś w sezonie 1944/1945 odnotował znaczący sukces, zwyciężając w grupie południowej ostatnich mistrzostw Francji czasu wojny (w finale krajowym LOU uległ 0-4 FC Rouen). Dzięki temu, w sezonie 1945/1946 drużyna została zakwalifikowana do pierwszej, powojennej edycji Division 1. Jej debiut na tym szczeblu nie był jednak udany, gdyż po roku spadła ona do Division 2.
Po rozłamie
W wielosekcyjnym LOU – pod koniec lat 40. – doszło do ostrego konfliktu, pomiędzy sekcją piłkarską, a sekcją rugby. Zakończył się on w maju 1950 postanowieniem o oddzieleniu się tej pierwszej i utworzeniem przez nią nowego jednosekcyjnego klubu (typowo piłkarskiego), posiadającego jednak pełne prawo do tradycji swego protoplasty (ciągłej od 1899). Założono go ostatecznie 3 sierpnia 1950 i zarejestrowano pod nazwą Olympique lyonnais (OL). Już w sezonie 1950/1951 zwyciężył on w rozgrywkach Division 2, by po roku gry na najwyższym szczeblu ponownie spaść na zaplecze ekstraklasy. Ponowny awans nastąpił po sezonie 1953/1954. Wówczas przygoda z Division 1 trwała o wiele dłużej, bowiem OL grał w niej nieprzerwanie do edycji 1982/1983. Rekordowa frekwencja to 48 552 widzów (9 września 1980 przeciwko AS Saint-Étienne).
Era Aulasa
W czerwcu 1987 władzę w klubie przejęła grupa biznesowa z Jean-Michelem Aulasem (prezesem) na czele. Nowi inwestorzy postawili na długofalową politykę rozwoju, toteż finalnych efektów swej pracy spodziewali się dopiero na przełomie wieków. Po sześciu latach gry w II lidze, w sezonie 1988/1989 – pod okiem trenera Roberta Nouzareta (jednego z symboli OL) – wywalczono awans do Division 1. Kwalifikacja do europejskich pucharów (Puchar UEFA) nadeszła po dwóch latach gry w elicie (5. pozycja w sezonie 1990/1991) – tym samym cel Aulasa został osiągnięty w przeciągu pół dekady. Jednak przez kolejne trzy sezony zespół grał poniżej oczekiwań (kończył je na lokatach w drugiej połowie tabeli).
W edycji 1994/1995 „olimpijczycy” z Lyonu powrócili do ścisłej czołówki ekstraklasy, plasując się na 2. miejscu, głównie dzięki uzdolnionemu pokoleniu swych wychowanków. Dzięki temu w kolejnym sezonie OL wziął udział w Pucharze UEFA, eliminując m.in. Lazio Rzym. W 1997 triumfował w Pucharze Intertoto, eliminując m.in. Odrę Wodzisław Śląski. Dzięki temu drużyna mogła kontynuować swe występy w europejskich pucharach i od tego czasu występuje w nich regularnie rok po roku.
Po wywalczeniu brązowych medali francuskiej ligi w 1999 i 2000, w 2001 przyszedł czas na powtórzenie największego dotychczas sukcesu (wicemistrzostwa). Od tego czasu „w kraju nad Loarą” trwa „era Olympique Lyon”. Premierowy tytuł mistrzowski wywalczono w sezonie 2001/2002, rozpoczynając tym samym niespotykaną nigdy wcześniej we Francji serię siedmiu ligowych mistrzostw z rzędu. Dzięki regularnym występom w Lidze Mistrzów stopniowo powiększano roczne budżety klubu, co pozwoliło w sierpniu 2002 na wstąpienie do elitarnej grupy G-14 (OL ma w niej 1 przedstawiciela).
Od 2003 koszulka z numerem 17 została przez władze klubu honorowo zastrzeżona dla Marca-Vivien Foe, lecz od czerwca 2008 r. koszulka ta została przydzielona dla innego gracza z Kamerunu Jeana II Makoun.
8 lutego 2007 Olympique Lyon stał się pierwszym francuskim klubem piłkarskim, którego akcje można było kupić w ofercie publicznej (wyemitowano ich na łączną sumę 84 milionów euro i przynieść łącznie 100 milionów euro), a klub został zarejestrowany na giełdzie, zmieniając swój status prawny.
Dotychczasowi prezesi klubu
- 1950-1959 Armand Groslevin
- 1959-1965 Ferdinand Maillet
- 1965-1977 Édouard Rochet
- 1977-1981 Roger Michaux
- 1981-1982 Jean Perrot
- 1982-1983 Raymond Ravet
- 1983-1987 Charles Mighirian
- od 1987 Jean-Michel Aulas
Trenerzy
Imię i nazwisko | Lata pełnienia funkcji |
---|---|
Oscar Heisser | 1950-1954 |
Julien Darui | 1954-1955 |
Lucien Troupel | 1955-1959 |
Gaby Robert | 1959-1961 |
„Manu” Fernandez | 1961-1962 |
Lucien Jasseron | 1962-1966 |
Louis Hon | 1966-1968 |
Aimé Mignot | 1968-1976 |
Aimé Jacquet | 1976-1980 |
Jean-Pierre Destrumelle | 1980-1981 |
Vladimir Kovacevic | 1981-1982 |
Robert Herbin | 1982-1985 |
Robert Nouzaret | 1985-1987 |
Denis Papas | 1987-1988 |
Raymond Domenech | 1988-1993 |
Jean Tigana | 1993-1995 |
Guy Stéphan | 1995-1997 |
Bernard Lacombe | 1997-1998 |
Jacques Santini | 2000-2002 |
Paul Le Guen | 2002-2005 |
Gérard Houllier | 2005-2007 |
Alain Perrin | 2007-2008 |
Claude Puel | 2008-2011 |
Rémi Garde | 2011-2014 |
Hubert Fournier | 2014-2015 |
Bruno Génésio | od 2015 |
Znani piłkarze w historii klubu
Na poniższej liście mogą znaleźć się:
- piłkarze reprezentacji narodowych
- strzelcy bramek dla klubu w lidze, Pucharze Francji i pucharach europejskich
- piłkarze, którzy w barwach Olympique Lyon zajęli co najmniej trzecie miejsce w mistrzostwach Francji lub dotarli co najmniej do półfinału Pucharu Francji
Zawodnicy
- Z tym tematem związana jest kategoria:
Obecny skład
Stan na 2 września 2017
Nr | Poz. | Piłkarz |
---|---|---|
1 | BR | Anthony Lopes |
2 | OB | Mapou Yanga-Mbiwa |
4 | OB | Rafael |
5 | OB | Mouctar Diakhaby |
6 | OB | Marcelo |
7 | PO | Clément Grenier |
8 | PO | Houssem Aouar |
9 | NA | Mariano |
10 | NA | Bertrand Traoré |
11 | PO | Memphis Depay |
12 | PO | Jordan Ferri |
15 | OB | Jérémy Morel |
16 | BR | Lucas Mocio |
Nr | Poz. | Piłkarz |
---|---|---|
17 | NA | Myziane Maolida |
18 | NA | Nabil Fekir (kapitan) |
19 | NA | Amine Gouiri |
20 | OB | Fernando Marçal |
22 | OB | Ferland Mendy |
23 | OB | Kenny Tete |
24 | PO | Pape Diop |
25 | NA | Christopher Martins Pereira |
27 | NA | Maxwel Cornet |
28 | PO | Tanguy Ndombele |
29 | PO | Lucas Tousart |
30 | BR | Mathieu Gorgelin |
Piłkarze na wypożyczeniu
Nr | Poz. | Piłkarz |
---|---|---|
-- | PO | Maxime D'Arpino (w US Orléans do czerwca 2018) |
-- | PO | Olivier Kemen (w Gazélec Ajaccio do czerwca 2018) |
26 | NA | Aldo Kalulu (w FC Sochaux do czerwca 2018) |
39 | PO | Romain Del Castillo (w Nîmes Olympique do czerwca 2018) |
Nr | Poz. | Piłkarz |
---|---|---|
-- | NA | Gaëtan Perrin (w US Orléans do czerwca 2017) |
-- | NA | Jean-Philippe Mateta (w Le Havre AC do czerwca 2018) |
3 | OB | Nicolas N’Koulou (w Torino FC do czerwca 2018) |
14 | NA | Sergi Darder (w RCD Espanyol do czerwca 2018) |
Europejskie puchary
- Osobny artykuł:
Zobacz też
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona klubu (fr.)