T-50

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
T-50
Ilustracja
Czołg T-50 w malowaniu armii fińskiej
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

czołg lekki

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4 osoby (kierowca, dowódca, ładowniczy, radiotelegrafista)

Historia
Prototypy

1941

Produkcja

1941–1942

Egzemplarze

65 szt.

Dane techniczne
Silnik

silnik wysokoprężny, 6-cylindrowy W-4 o mocy 300 KM (220 kW) przy 2000 obr./min.

Pancerz

spawany z płyt stalowych, 12 – 37 mm

Długość

5,20 m

Szerokość

2,45 m

Wysokość

2,165 m

Prześwit

0,35 m

Masa

13 800 kg (bojowa)

Osiągi
Prędkość

55 km/h (na drodze) 42 km/h (w terenie)

Zasięg pojazdu

344 km (na drodze) 280 km (w terenie)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

0,70 m

Rowy (szer.)

2,20 m

Ściany (wys.)

0,70 m

Kąt podjazdu

35

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata czołgowa 20K wz. 1938 kal. 45 mm (zasiłek amunicji-150 szt.)
2 x km DT kal. 7,62 mm (4000 nab.)
Wyposażenie
radiostacja KRSTB albo 9R
Użytkownicy
ZSRR, Finlandia

T-50czołg lekki produkcji radzieckiej z okresu drugiej wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1939 roku zespół konstruktorów zakładu nr. 185 im. Kirowa w Leningradzie, kierowany przez inż. Siemiona Ginzburga rozpoczął pracę nad czołgiem oznaczonym początkowo SP, a później obiekt 126 lub T-126 (SP). Konstrukcyjnie nawiązywał on do czołgu T-34, a miał być następcą czołgu T-26. A ten ostatni podczas wojny zimowej z Finlandią okazał się już przestarzałą konstrukcją. To właśnie wielkie straty poniesione wśród T-26 były przyczyną zlecenia prac nad T-50. Pierwsze prototypy czołgu zbudowano w 1940 roku. Po wstępnych badaniach prototyp przekazano Fabryce nr 174 w Leningradzie, która miała podjąć produkcję seryjną czołgu. W następstwie zmian projektowych, powstał nowy prototyp o nazwie obiekt-127 (T-127), który następnie został skierowany do produkcji. Od pierwotnego projektu obiektu 126, różnił się m.in. mniejszą masą, co uzyskano głównie dzięki zmniejszeniu grubości pancerza z 45 do 37 mm. Dla czołgu opracowano nowy silnik dieslowski W-4 o mocy 300 KM. Po przeprowadzeniu badań dwóch nowych prototypów, które zbudowane zostały w styczniu 1941 roku, czołg T-50 został przyjęty do uzbrojenia Armii Czerwonej w kwietniu 1941 roku. Fabryka nr 174 zdążyła wyprodukować tylko 50 sztuk. Potem zakłady zostały ewakuowane do Niżnego Tagiłu i Omska. Zakład w Omsku wyprodukował tylko 15 pojazdów, a potem rozpoczął produkcję czołgów T-34. Ogółem wraz z prototypami zbudowano 65 wozów T-50.

Służba[edytuj | edytuj kod]

Czołgi T-50 wyprodukowane w Leningradzie zostały użyte przez brygadę pancerną walczącą na Przesmyku Karelskim. Jeden pojazd tego typu został zdobyty przez armię fińską. Ponadto wozy tego typu walczyły w 1941 roku na Ukrainie w pasie natarcia niemieckiej 4 Dywizji Pancernej. Niewielka liczba wyprodukowanych pojazdów sprawiła jednak, że był to wóz tak rzadko spotykany, że nie umieszczono go nawet w niemieckich instrukcjach rozpoznawczych.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]