Żakeria (fr.jacquerie) – powstanie ludowe, mające miejsce w 1358 we Francji w czasie wojny stuletniej, powodem jego wybuchu było wyniszczenie wsi wojną i epidemiami a także wzrost podatków i danin.
Nazwa Żakeria wywodzi się od pogardliwego określania chłopów Jacques Bonhomme, czyli Kuba Prostaczek[1]. W roku 1356 po bitwie pod Poitiers do niewoli wzięty został król Francji Jan II Dobry. Władza we Francji przeszła w ręce Stanów Generalnych. Jednak były one zbyt podzielone by sprawować skutecznie rządy. Francuskie klasy uprzywilejowane ciężar wojny i niedostatku zrzuciły na chłopstwo. Szerokie masy chłopskie, pod naporem biedy związanej z wojną i wyniszczeń związanych z epidemią dżumy, wywołały serię rewolt w niektórych rejonach kraju.
Siły chłopskie wspierane przez zbuntowany Paryż złupiły i zniszczyły wiele zamków. Chłopi palili wszystkie znalezione książki myśląc, że uwolni ich to od płacenia podatków. Żakeria została stłumiona krwawo przez wojska króla NawarryKarola II Złego, wojska francuskie i angielskie.
We Francji nazwa żakeria stała się synonimem wystąpień chłopskich przeciw szlachcie. Terminem tym określano także często ruchy chłopskie w XIX i XX wieku w krajach europejskich[2].
Przypisy
↑Wielka Historia Świata, Kraków 2004, t. VI, s.85.
↑Chris Cook, John Stevenson, Leksykon nowożytnej historii Europy 1763-1999, Warszawa 2000, s.464.
