Renesans karoliński
Renesans karoliński – okres rozwoju kultury zachodnioeuropejskiej, przypadający na panowanie Karolingów, zwłaszcza Karola Wielkiego, w którym nastąpiło ponowne przyjęcie kultury starożytnej[1].
Termin „renesans karoliński” ma charakter pozytywnie wartościujący i wskazuje (podobnie jak termin „renesans XII wieku” czy „renesans ottoński”) na pewne podobieństwa do renesansu wieku XV i XVI[2].
Program reorganizacyjny w zakresie kultury zakładał odnowę łaciny, która w ten sposób ostatecznie oderwała się od języków romańskich. Dzięki mecenatowi cesarskiemu i zdolnościom organizacyjnym Alkuina znacznie rozwinęła się sieć szkół[3]. Przy klasztorach powstawały skryptoria, w których kopiowano dzieła antycznych autorów. Przeprowadzono również reformę szkolnictwa kościelnego, tak by tok nauczania został ujęty w cykle trivium i quadrivium[4]. Literatura i malarstwo zostały odnowione i przez to nastąpił ich rozwój. Powstało wiele monumentalnych budowli, nawiązujących stylem do budowli starożytnego Rzymu (architektura karolińska, np. katedra w Akwizgranie). Na dwór Karola Wielkiego w Akwizgranie przybywali uczeni z odległych krajów. Z Brytanii przybył Alkuin, z Italii – Piotr z Pizy i Paweł Diakon, natomiast z Hiszpanii Teodulf.
W czasach renesansu karolińskiego został odnowiony i ujednolicony krój łacińskiego pisma (tzw. minuskuła karolińska).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Renesans karoliński - sukcesy Karolingów. startbook.com. [dostęp 2014-05-01]. (pol.).
- ↑ Renesans karoliński. [w:] Historia średniowiecza [on-line]. [dostęp 2014-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-02)]. (pol.).
- ↑ Marcin Szrama: Renesans karoliński. [dostęp 2014-05-01]. (pol.).
- ↑ Franków państwo, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2014-05-01].
