1/III Batalion Wartowniczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
1/III Batalion Wartowniczy
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1921

Tradycje
Kontynuacja

4 batalion celny

Organizacja
Dyslokacja

Garnizon Kielce, Hrubieszów

Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

Wojska Wartownicze i Etapowe

Podległość

DOGen. Kielce
DOGen. Lublin

1/III Batalion Wartowniczyoddział Wojska Polskiego pełniący służbę ochronną na granicy II Rzeczypospolitej.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

1/III batalion wartowniczy sformowano w 1919[1]. Funkcjonował w strukturze Okręgu Generalnego Kielce[2]. W skład batalionu wchodziło dowództwo oraz 4 kompanie po 3 plutony. W dowództwie, oprócz dowódcy batalionu, służyli oficerowie: sztabowy, adiutant, prowiantowy i kasowy; podoficerowie: mundurowy, prowiantowy, rusznikowy, sanitarny oraz 6 ordynansów[2]. 14 lipca 1920 batalion został przeniesiony do Hrubieszowa i podporządkowany Dowództwu Okręgu Generalnego „Lublin”[3].

14 września 1920 został przemianowany na V Kielecki batalion etapowy[4].

W październiku 1920 baon znajdował się w Sosnowcu[5]. 30 października dowódca OGen. Kielce zatwierdził skład Komisji Gospodarczej Baonu Wartowniczego Nr 1/III w Sosnowcu w składzie: ppor. Władysław Izdebski (1 członek) i ppor. Mirosław Zaleski (2 członek)[6].

Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych nr 3046/Org z dnia 24 marca 1921[7], na bazie 1/III batalionu wartowniczego batalionu powstał 4 batalion celny[8].

 Osobny artykuł: 4 batalion celny.

Dowódcy batalionu[edytuj | edytuj kod]

  • kpt. piech. Zygmunt Berling
  • mjr Stefan Szumański (do 27 X 1920 → dyspozycja Dowództwa 4 DP[5])
  • płk ochot. Władysław Artur Paweł Morawski (od 27 X 1920[5])

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Prochwicz i Kępa 2003 ↓, s. 13.
  2. a b Prengel-Boczkowska 2009 ↓, s. 5.
  3. Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 66 z 29 lipca 1920, pkt 617.
  4. Ochał 2017 ↓, s. 154.
  5. a b c Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 109 z 27 października 1920, pkt 1.
  6. Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 117 z 14 listopada 1921, pkt 19.
  7. Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 24.
  8. Dominiczak 1975 ↓, s. 124.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]