III Krakowski Batalion Etapowy
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1919 |
| Rozformowanie |
1921 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Organizacja | |
| Formacja | |
| Podległość | |
III Krakowski batalion etapowy – oddział wojsk wartowniczych i etapowych w okresie II Rzeczypospolitej pełniący między innymi służbę ochronną na granicy polsko-sowieckiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Formowanie batalionu rozpoczęto na przełomie 1918–1919. Otrzymał on nazwę okręgu generalnego, w którym powstał i kolejny numer porządkowy oznaczany cyfrą rzymską. Do batalionu wcielono żołnierzy starszych wiekiem i o słabszej kondycji fizycznej. Oficerowie i podoficerowie nie mieli większego doświadczenia bojowego. Batalion nie posiadał broni ciężkiej, a broń indywidualną żołnierzy stanowiły stare karabiny różnych wzorów z niewielką ilością amunicji[1].
Wiosną 1920 batalion podlegał Dowództwu Okręgu Etapowego „Wilno”[2]. W czerwcu 1920 batalion liczył 20 oficerów, 777 podoficerów i szeregowców[3]. W lipcu batalion pełnił służbę garnizonową w Białymstoku. Po jego opuszczeniu, będąc w podporządkowaniu 10 Dywizji Piechoty gen. Lucjana Żeligowskiego, walczył przez kilka dni w obronie linii Narwi i poniósł duże straty. 29 lipca liczył w stanie bojowym 8 oficerów i 230 podoficerów i szeregowców[4].
W lutym 1921 bataliony etapowe przejęły ochronę granicy polsko-rosyjskiej[5]. Początkowo pełniły ją na linii kordonowej, a w maju zostały przesunięte bezpośrednio na linię graniczną z zadaniem zamknięcia wszystkich dróg, przejść i mostów[6].
W 1921 bataliony etapowe ochraniające granicę przekształcono w bataliony celne[7]. III Krakowski batalion etapowy wspólnie z V Krakowskim batalionem etapowym utworzyły 27 batalion celny[8].
Służba etapowa[edytuj | edytuj kod]
W marcu 1921 batalion obsadzał pododcinek kordonowy Pohost od Łużek [wł.] do Porobrodzia [wł.][9] W maju nastąpiło przesuniecie kordonu na linię graniczna. Batalion ochraniał odcinek od Wiat do Masurina (granica DOK Wilejka)[10].
Z chwilą powstania 27 batalionu celnego, objął on dotychczasowe odcinki III i V Krakowskich batalionów etapowych i częściowo odcinek I Lubelskiego batalionu etapowego[11].
Dowódcy batalionu[edytuj | edytuj kod]
- mjr Władysław Klimaszewski (od 17 VI 1919[12])
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Odziemkowski 2013 ↓, s. 28.
- ↑ Odziemkowski 2013 ↓, s. 30.
- ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 346.
- ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 351.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 22.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 23.
- ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 64.
- ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 25.
- ↑ Meldunek dowódcy OK Święciany ↓, s. 10.
- ↑ Rozkaz Ekspozytury Dowództwa 2 A ↓, s. 16.
- ↑ Przeformowanie baonów etapowych w 27 bc ↓, s. 6.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 70 z 1919, poz. 2260.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Wojskowa Biblioteka Cyfrowa „Zbrojownia”. [dostęp 2018-05-15].
- Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
- Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919–1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
- Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919–1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
- Janusz Odziemkowski. Użycie batalionów etapowych i wartowniczych wojsk polskich w walkach w Galicji, na Wołyniu i Lubelszczyźnie, 11 lipca – 1 września 1920. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (249), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1440-6281.
- Materiały dotyczące przeformowania III i V Krakowskiego baonu etapowego w 27 batalion celny → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin