Eddie Mathews
| |||||||||
| trzeciobazowy | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Edwin Lee Mathews | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
13 października 1931 | ||||||||
| Data i miejsce śmierci |
18 lutego 2001 | ||||||||
| Odbijał |
lewą | ||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||
| Debiut |
15 kwietnia 1952 | ||||||||
| Ostatni występ |
27 września 1968 | ||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||
| |||||||||
| Kariera menedżerska | |||||||||
| |||||||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||||||
| Rok wprowadzenia |
1978 | ||||||||
| Głosów |
79,4% | ||||||||
| Metoda elekcji | |||||||||
Edwin Lee Mathews (ur. 13 października 1931, zm. 18 lutego 2001) – amerykański baseballista, który występował na pozycji trzeciobazowego, dwunastokrotny uczestnik Meczu Gwiazd, członek Baseball Hall of Fame.
Major League Baseball[edytuj | edytuj kod]
Boston/Milwaukee/Atlanta Braves[edytuj | edytuj kod]
Przed rozpoczęciem sezonu 1949 podpisał kontrakt z Boston Braves[1]. Po występach w niższych ligach, najwyżej na poziomie Triple-A w Milwaukee Brewers[2], 12 kwietnia 1952 zadebiutował w Major League Baseball w meczu przeciwko Brooklyn Dodgers. W pierwszym sezonie występów zdobył 25 home runów, a w głosowaniu do nagrody NL Rookie of the Year zajął 3. miejsce[1].
W 1953 kiedy Braves przenieśli swoją siedzibę do Milwaukee[3], Mathews zanotował średnią 0,302 i zdobył najwięcej home runów w MLB (47). Ponadto po raz pierwszy zagrał w Meczu Gwiazd, a w głosowaniu na najbardziej wartościowego zawodnika zajął 2. miejsce za Royem Campanellą z Brooklyn Dodgers[1]. 16 sierpnia 1954 pojawił się na okładce magazynu Sports Illustrated[3]. 6 października 1957 w meczu numer 4 World Series, w którym Braves mierzyli się z New York Yankees, w drugiej połowie dziesiątej zmiany zdobył zwycięskiego home runa, co dało wyrównanie w rywalizacji 2–2. Ostatecznie Braves zwyciężyli w serii 4–3 i zdobyli tytuł mistrzowski[3].
W latach 1953–1961 zdobywał przynajmniej 30 home runów w sezonie[1]. W sezonie 1959 zdobył ich 46, najwięcej w MLB, a w głosowaniu na MVP National League zajął 2. miejsce za Erniem Banksem z Chicago Cubs[1]. Podczas gry w Braves dwunastokrotnie reprezentował klub w All-Star Game[1].
Houston Astros i Detroit Tigers[edytuj | edytuj kod]
W grudniu 1966 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Houston Astros[1], gdzie występował głównie na pierwszej bazie i pełnił rolę pinch hittera[3]. 14 lipca 1967 w meczu przeciwko San Francisco Giants został 7. zawodnikiem w historii Major League Baseball, który osiągnął pułap 500 home runów[3]. W sierpniu 1967 w ramach wymiany przeszedł do Detroit Tigers[1]. W 1968 zdobył drugi tytuł World Series w karierze. Tigers pokonali St. Louis Cardinals, a Mathews wystąpił w dwóch meczach[3]. W całej karierze zdobył 512 home runów i zajmował wówczas 6. miejsce w klasyfikacji wszech czasów pod tym względem[3].
Późniejszy okres[edytuj | edytuj kod]
W 1969 numer 41, z którym występował w Braves, został zastrzeżony przez klub. W 1971 został członkiem sztabu szkoleniowego Atlanta Braves, a w sierpniu 1972 menadżerem tego zespołu, zastępując na tym stanowisku Lumana Harrisa. W 1974 został zwolniony z tej funkcji, a w późniejszym okresie był trenerem w Texas Rangers, Milwaukee Brewers i Oakland Athletics[3]. W 1978 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[4].
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 12× All-Star | 1953, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959¹, 1959², 1960¹, 1960², 1961¹, 1961², 1962² | [1] |
| 2× zwycięzca w World Series | 1957, 1968 | [3] |
| Baseball Hall of Fame | od 1978 | [4] |
| # 41 zastrzeżony przez Braves | 1969 | [3] |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Eddie Mathews Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-06-30]. (ang.).
- ↑ Eddie Mathews Register Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2016-07-31]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Eddie Mathews. sabr.org.com. [dostęp 2016-07-31]. (ang.).
- ↑ a b Mathews, Eddie. baseballhall.org. [dostęp 2016-07-31]. (ang.).