Język nogajski
| |||
Obszar | Rosja, w mniejszym stopniu Kazachstan oraz Uzbekistan | ||
Liczba mówiących | 90 tys. | ||
Pismo/alfabet | cyrylica | ||
Klasyfikacja genetyczna | |||
---|---|---|---|
| |||
Status oficjalny | |||
Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
Kody języka | |||
ISO 639-2 | nog | ||
Kod ISO 639-3↗ | nog | ||
IETF | nog | ||
Glottolog | noga1249 | ||
Ethnologue | nog | ||
GOST 7.75–97 | ног 505 | ||
WALS | nog, nok | ||
W Wikipedii | |||
| |||
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. |
Język nogajski (nog. Ногай тили) – język należący do podgrupy kipczacko-nogajskiej, grupy kipczackiej języków tureckich[1], używany przez około 90 tys. ludzi (w tym 75 tys. Nogajów), przede wszystkim w Rosji, ale też w Kazachstanie i Uzbekistanie[2]. W ramach języka wyróżnia się dialekty: środkowy oraz tzw. biały i czarny nogajski[2]. Nogajski oddziaływał intensywnie na północne dialekty języka krymskotatarskiego. Nogajski jest przede wszystkim językiem domowym, używanym w lokalnych społecznościach, choć naucza się go także w szkołach podstawowych i średnich[2].
Piśmiennictwo nogajskie rozwija się w alfabecie arabskim od XVIII wieku. W 1928 roku zmodyfikowano dla nogajszczyzny alfabet łaciński. Od 1938 po dzień dzisiejszy używana jest zaś cyrylica[3]. Na nogajski przetłumaczono też w latach 1659–1699 fragmenty Pisma Świętego[2].