Karl Ziegler

Karl Ziegler
Państwo działania	Niemcy
Data i miejsce urodzenia	26 listopada 1898 ; Helsa
Data i miejsce śmierci	11 sierpnia 1973 ; Mülheim an der Ruhr
	profesor nauk chemicznych
	Specjalność: chemia nieorganiczna
Alma Mater	Uniwersytet w Marburgu
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet w Heidelbergu; Uniwersytet w Halle
	Nagrody
	Nagroda Nobla w dziedzinie chemii
	Multimedia w Wikimedia Commons

Karl Ziegler (ur. 26 listopada 1898 w Helsa k. Kassel, zm. 11 sierpnia 1973 w Mülheim an der Ruhr) – niemiecki chemik, laureat Nagrody Nobla z dziedziny chemii w roku 1963 za odkrycia i prace dotyczące związków metaloorganicznych i ich zastosowania jako katalizatorów polimeryzacji.

W latach 1916–1920 studiował chemię na Uniwersytecie w Marburgu.

W latach 1928–1936 był profesorem uniwersytetu w Heidelbergu, w latach 1936–1945 – uniwersytetu w Halle. W 1943–1969 był dyrektorem Max-Planck-Institut für Kohlenforschung (instytut badania węgla) w Mülheim an der Ruhr.

Prowadził badania w dziedzinie związków metaloorganicznych (głównie związki glinoorganiczne). Otrzymał tetraetyloołów, stosowany przez długi czas jako dodatek antystukowy do benzyny. W 1953 zastosował związki metaloorganiczne jako katalizatory polimeryzacji. Opracował metodę otrzymywania polietylenu niskociśnieniowego z zastosowaniem tytanoorganicznych pochodnych chlorku glinu.

W 1963 otrzymał Nagrodę Nobla (wspólnie z Giulio Natta) za innowacje w technologii polimerów.

Bibliografia

Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger: Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna. Warszawa: 1969.
Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.

Linki zewnętrzne