Przejdź do zawartości

Leopold Mandić

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Święty
Leopold Mandić OFMCap
Bogdan Leopold Mandić
prezbiter
wyznawca
Ilustracja
Leopold Mandić (przed 1942)
Data i miejsce urodzenia

12 maja 1866
Herceg Novi

Data i miejsce śmierci

30 lipca 1942
Padwa

Czczony przez

Kościół katolicki

Beatyfikacja

2 maja 1976
przez papieża Pawła VI

Kanonizacja

16 października 1983
przez Jana Pawła II

Wspomnienie

12 maja

Kościół św. Leopolda Mandicia w Hercegu Novim

Leopold Mandić, Apostoł sakramentu pojednania, Bogdan Leopold Mandić (ur. 12 maja 1866 w Hercegu Novim, zm. 30 lipca 1942 w Padwie) – chorwacki zakonnik, święty Kościoła katolickiego, kapucyn, spowiednik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był najmłodszym z dwanaściorga dzieci w ubogiej chorwackiej rodzinie Piotra i Karoliny z domu Zarević. Na chrzcie otrzymał imię Bogdan. Do zakonu kapucynów wstąpił 2 maja 1884 roku w Bassano del Grappa po ukończeniu niższego seminarium w Udine. W zakonie przyjął imię Leopold. Śluby wieczyste złożył w 1888 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 20 września 1890 w bazylice Santa Maria della Salute (w Wenecji). Ze względu na jego wzrost (1,35 m) przełożeni odradzali mu posługę jako kaznodzieja i powierzyli mu jako teren misyjny konfesjonał. Sakramentu pokuty udzielał od ośmiu do dwunastu godzin dziennie służąc prostym ludziom, intelektualistom, arystokratom, profesorom, studentom, kapłanom i zakonnikom[1]. Od 1906 roku na stałe przebywał w Padwie w klasztorze Świętego Krzyża. W czasie I wojny światowej przez rok przebywał w więzieniu za odmowę zrzeczenia się swojej przynależności narodowej[2]. W czasie II wojny światowej, 15 maja 1944 r. w wyniku bombardowania, padewski klasztor został całkowicie zniszczony[1]. Ocalała jedynie cela, pełniąca funkcję konfesjonału o. Leopolda[1].

Prócz działalności misyjnej prowadził też działalność opiekuńczą i pozostawił po sobie trwały ślad w postaci sierocińców. Apostolat świętego mnicha wyróżniała szczególna miłość do Eucharystii i Matki Bożej. Podejmował działania na rzecz zjednoczenia chrześcijan.

Przez całe życie zmagał się ze słabościami i chorobami. Do śmierci w wieku 76 lat doprowadziła św. Leopolda choroba nowotworowa.

Beatyfikacja i kanonizacja

[edytuj | edytuj kod]

Beatyfikacja spowiednika nastąpiła 34 lata po jego śmierci, 2 maja 1976 i dokonał jej papież Paweł VI, a Jan Paweł II upowszechnił kult świętego Leopolda na cały Kościół w siedem lat później (16 października 1983).

Wystawienie szczątków

[edytuj | edytuj kod]

W 2016 jego szczątki i św. Ojca Pio zostały przywiezione w szklanych trumnach z procesją do Watykanu[3].

Dzień obchodów

[edytuj | edytuj kod]

Wspomnienie liturgiczne do kanonizacji przypadało w dies natalis, później w dzienną pamiątkę urodzin[4].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c o. Peregryn Malinowski OFMCap: Św. Leopold Mandic - Apostoł Pojednania. kapucyni.pl, 31 sierpnia 2009. [dostęp 2014-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-24)].
  2. św. LEOPOLD MANDIĆ. Rzymskokatolicka Parafia pod wezwaniem św. Zygmunta 05-507 Słomczyn. [dostęp 2016-02-08].
  3. Watykan. Wystawiono szczątki św. Ojca Pio i św. Leopolda Mandicia [online], Wyborcza.pl, 5 lutego 2016 [dostęp 2016-02-06] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-15].
  4. Domenico Agasso: San Leopoldo Mandic. 2001-02-01. [dostęp 2013-01-01]. (wł.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Źródła internetowe

[edytuj | edytuj kod]