Albertyni
| Dewiza: Pokój i Dobro | |
| Pełna nazwa |
Zgromadzenie Braci Albertynów Trzeciego Zakonu Świętego Franciszka Posługujących Ubogim |
|---|---|
| Nazwa łacińska |
Fratres Albertini Pauperis Inservientes III Ordinis Sancti Patri Francisci |
| Skrót zakonny |
Alb. |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Status kanoniczny |
Zgromadzenie zakonne laickie |
| Założyciel | |
| Data założenia |
25 sierpnia 1888 |
| Data zatwierdzenia |
16 stycznia 1928 |
| Przełożony | |
| Liczba członków |
43 (2009) |
| Strona internetowa | |
Albertyni – Zgromadzenie Braci Albertynów Trzeciego Zakonu Regularnego Świętego Franciszka Serafickiego Posługujących Ubogim (Alb).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zgromadzenie zostało założone 25 sierpnia 1888 r. w Krakowie przez św. Alberta Chmielowskiego (Brata Alberta)[1]. Członkowie zgromadzenia zasadniczo nie przyjmują święceń kapłańskich[2], ich celem jest pomoc potrzebującym. Siedzibą zgromadzenia jest Kraków, gdzie rezyduje Brat Starszy (przełożony generalny). Zakonnicy noszą habity koloru ciemnoszarego, przepasane sznurem, na którym zawieszony jest różaniec.
Duchowość[edytuj | edytuj kod]
Duchowość albertynów polega na naśladowaniu Chrystusa, dającego się w Eucharystii jako pokarm. Chrystusa, zwłaszcza cierpiącego, albertyni dostrzegają w każdym człowieku, szczególnie życiowo zaniedbanym, społecznie sponiewieranym, opuszczonym, bezdomnym. Swoją posługą bracia przywracają mu wygląd godny dziecka Bożego. W tak praktykowanej drodze do Boga korzystają ze wzoru duchowego Matki Bożej, określanej przez Św. Brata Alberta Fundatorką zgromadzenia. Czerpią również z duchowego dziedzictwa Św. Franciszka z Asyżu i Św. Jana od Krzyża. W sposób szczególny kładą nacisk na praktykowanie rady ubóstwa. Do pełni charyzmatu zgromadzenia należą pustelnie – miejsca odnowy duchowej i odpoczynku po męczącej fizycznie i psychicznie pracy wśród ubogich. Formacja u albertynów obejmuje od pół do roku postulatu, 2 lata nowicjatu zakończonego ślubami czasowymi i 6 lat junioratu. Po tym okresie składane są śluby wieczyste i następuje formacja permanentna[3].
Działalność[edytuj | edytuj kod]
Albertyni prowadzą obecnie 4 domy opieki dla mężczyzn i kobiet chorych psychicznie i niedorozwiniętych w Częstochowie, Przemyślu, Ojcowie k. Krakowa i Bulowicach k. Kęt dla ok. 300 osób. W Krakowie prowadzą przytulisko całodobowe dla bezdomnych mężczyzn, kuchnię dla ubogich oraz mieszkania socjalne dla mężczyzn wychodzących z bezdomności. Pracują także w Zaporożu na Ukrainie – dom ten pełni rolę kuchni i łaźni dla ubogich. W Zakopanem przy ul. Kościeliskiej Zgromadzenie odbudowuje swój dom zakonny, w którym prowadzony będzie dom pomocy społecznej. Specyficznym klasztorem albertyńskim jest pustelnia na Kalatówkach w Zakopanem, w której młodzi bracia odbywają dwuletni nowicjat[4].
Słudzy Boży[edytuj | edytuj kod]
W drugiej grupie polskich męczenników z okresu II wojny światowej znaleźli się Słudzy Boży brat Serafin Józef Zwoliński i brat Wincenty Józef Wolniarski.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Siostry Albertynki
- Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta (TPBA)
- Brat naszego Boga - dramat Karola Wojtyły
- Brat naszego Boga - film biograficzny w reżyserii Krzysztofa Zanussiego
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ ALBERTYNI - Zgromadzenie Braci Posługujących Ubogim - Rys historyczny zakonu, www.albertyni.opoka.org.pl [dostęp 2020-08-19].
- ↑ ALBERTYNI - Zgromadzenie Braci Posługuj?cych Ubogim - Powołanie i formacja zakonna, www.albertyni.opoka.org.pl [dostęp 2020-08-19].
- ↑ Leksykon Zakonów w Polsce. Warszawa 2009, s. 30-31
- ↑ ALBERTYNI - Zgromadzenie Braci Posługujących Ubogim - Nasze domy, www.albertyni.opoka.org.pl [dostęp 2020-08-19].