Mariusz Łapiński

Mariusz Łapiński
Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1957 Szczecin
Minister zdrowia
Okres	od 19 października 2001 do 17 stycznia 2003
Przynależność polityczna	Sojusz Lewicy Demokratycznej
Poprzednik	Grzegorz Opala
Następca	Marek Balicki
Odznaczenia

Mariusz Piotr Łapiński (ur. 26 sierpnia 1957 w Szczecinie) – polski polityk, lekarz kardiolog, doktor habilitowany nauk medycznych, profesor Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, w latach 2001–2003 minister zdrowia, poseł na Sejm IV kadencji.

Życiorys

Studia medyczne ukończył na warszawskiej Akademii Medycznej w 1984. Stopień naukowy doktora nauk medycznych uzyskał w 1990, habilitację obronił w 1999. Pracował w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych i Nadciśnienia Tętniczego Akademii Medycznej w Warszawie. W 1990 został kierownikiem Pracowni 24-godzinnego automatycznego pomiaru ciśnienia, a w 1994 kierownikiem Kliniki Dziennej Nadciśnienia Tętniczego. Należał do inicjatorów stworzenia obu tych placówek. W 1997 pełnił funkcję doradcy ds. zdrowia premiera Włodzimierza Cimoszewicza.

W 2000 został p.o. dyrektora, a po przejściu postępowania konkursowego dyrektorem największego szpitala klinicznego w Polsce: Samodzielnego Publicznego Centralnego Szpitala Klinicznego Akademii Medycznej Warszawie. W latach 1995–2001 z ramienia ministra skarbu państwa zasiadał w radzie nadzorczej Polfy Kutno.

Działał w Socjalistycznym Związku Studentów Polskich. W 1999 został członkiem Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Był współautorem programu partii w zakresie służby zdrowia. W wyborach parlamentarnych w 2001 uzyskał mandat poselski z listy SLD-UP z okręgu podwarszawskiego liczbą 7511 głosów. 19 października 2001 objął urząd ministra zdrowia w nowo powołanym rządzie Leszka Millera.

Był przeciwnikiem wprowadzonego przez rząd Jerzego Buzka systemu kas chorych, znajdował się w konflikcie z częścią dyrektorów (m.in. z Andrzejem Sośnierzem). Jako minister zdrowia doprowadził do zastąpienia kas chorych Narodowym Funduszem Zdrowia. 7 stycznia 2004 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że podstawowe przepisy ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia pozostają sprzeczne z Konstytucją RP.

Został zdymisjonowany 17 stycznia 2003, oficjalnie z powodu treści podpisanego bez konsultacji z premierem porozumienia ze związkowcami śląsko-dąbrowskiej „Solidarności”, w którym minister zobowiązał się do wystąpienia do rządu o umorzenie pożyczki udzielonej w 2000 z budżetu kasom chorych.

Kilka miesięcy później został usunięty z SLD przez sąd partyjny po tym, jak w pobliżu siedziby partii w obecności byłego ministra i jego bliskiego współpracownika Aleksandra Naumana doszło do przepychanek pomiędzy dziennikarzem „Newsweeka” (robiącym wcześniej im zdjęcia) a działaczami młodzieżówki SLD. W grudniu 2003 wykluczono go z klubu parlamentarnego Sojuszu Lewicy Demokratycznej po zwołanej konferencji prasowej, na której krytykował działalność nowego ministra zdrowia Leszka Sikorskiego.

Po odejściu z SLD został członkiem Federacyjnego Klubu Parlamentarnego, w którym pełnił funkcję sekretarza. Później pozostał posłem niezrzeszonym. W 2004 sugerował, iż Marek Belka był tajnym współpracownikiem służb specjalnych PRL. W 2005 nie kandydował do parlamentu. Pełnił później funkcję wiceprzewodniczącego Krajowej Partii Emerytów i Rencistów. W 2012 powrócił do SLD.

Od czasu zakończenia wykonywania mandatu posła związany z biznesem. Zasiadał w zarządach licznych spółek prawa handlowego, w tym związanych z przemysłem farmaceutycznym. Kierował także biurem Klastra Centrum Inżynierii Biomedycznej Wojskowej Akademii Technicznej.

W 2000 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi.