Carlo Vittorio Amadeo della Lanze
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 września 1712 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 stycznia 1784 |
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |
| Okres sprawowania |
1775–1784 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
1736 |
| Sakra biskupia |
24 września 1747 |
| Kreacja kardynalska |
10 kwietnia 1747 |
| Kościół tytularny |
SS. Cosma e Damiano |
| Data konsekracji |
24 września 1747 | ||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
Carlo Vittorio Amedeo delle Lanze (ur. 1 września 1712 w Turynie, zm. 25 stycznia 1784 w San Benigno Canavese) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 1 września 1712 roku w Turynie, jako syn Carla Francesca Agostina delle Lanze i Barbary Luigii di Piosacco[1]. W młodości podróżował po Europie, a przebywając w Zjednoczonych Prowincjach, postanowił wstąpić do zakonu kanoników regularnych św. Genowefy w Paryżu, którzy wówczas uchodzili za miejsce pokuty i centrum opozycji jansenistycznej[1]. Przebywając w nowicjacie, jego ojciec nakazał mu powrót do Rzymu, gdzie podjął studia na Papieskiej Akademii Kościelnej[1]. W 1732 roku przeniósł się na Uniwersytet Turyński, gdzie uzyskał bakalaureat z teologii[1]. W 1736 roku przyjął święcenia diakonatu[2]. Gdy osiągnął pełnoletniość odzyskał lenno swojego ojca, z wyjątkiem Vinovo[1]. Jego dom często był miejscem spotkań dla pasjonatów zagadnień reformy Kościoła i ruchu jansenistycznego[1]. W latach 1746–1773 był głównym jałmużnikiem na dworze swojego kuzyna Karola Emanuela III[1]. 10 kwietnia 1747 roku został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Santi Cosma e Damiano[2]. 11 sierpnia tego samego roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Nikozji, a 24 września przyjął sakrę[2]. 2 października został podniesiony do rangi kardynała prezbitera i otrzymał kościół tytularny San Sisto[2]. W 1750 roku zamieszkał w opactwie San Benigno i spędził tam większość pozostałej części życia[1]. Uczestniczył w wydarzeniach Sabaudii jedynie, gdy wymagane było nadanie odpowiedniej oprawy uroczystościom religijnym[1]. Pobłogosławił małżeństwo Wiktora Amadeusza III i Marii Antonii Burbon, a także wnioskował o promocję kardynalską dla Ludovica Merliniego[1]. W 1773 roku zrezygnował z bycia tytularnym arcybiskupem Nikozji, a dwa lata później został prefektem kongregacji Soborowej[2]. Papież zwolnił go z obowiązku zamieszkiwania w Rzymie. Gdy pod koniec 1775 roku zmarł chargé d’affaires Turynu, Domenico Morelli, della Lanze został poproszony o objęcie urzędu do 1778 roku, gdy Emidio Ziucci przejmie urząd[1]. W latach 1783–1784 był protoprezbiterem[1]. Dochód z tytułu objęcia tej funkcji przeznaczył na sprawę procesu beatyfikacyjnego Benedykta Józefa Labrego[1]. Kardynał zmarł 25 stycznia 1784 roku w San Benigno Canavese[1].